Dag 103 Camino de Santiago: Aire-sur-l'Adour - Sensacq, 20km

Gister schreef ik dat we vieze, vette mazzelaars zijn. Nou ja, niet in zo sterke bewoordingen, maar – met het risico het te jinxen – dat zijn we echt! Het is onvoorstelbaar in wat voor weer we nu al drie maanden lopen. Zelden regen, geen hittegolven, geen dagen van grijs, slechts één storm, en verder alleen maar perfect weer. Gister bijvoorbeeld was het echt heet, maar we liepen veel door bos, kwamen de hele dag door schaduwplekken tegen en konden afkoelen onder sproei-installaties. Vandaag was het de hele dag op asfalt, zonder schaduw, en prompt is het bewolkt en 22 graden. Als je gister had gelopen waar wij vandaag liepen – zoals Ségolène – dan was het een heel andere dag geweest! Speaking of Ségo, zoals we haar mogen noemen, zij had vandaag haar laatste wandeldag op de camino en stuurde ons deze briljante foto. Een typische selfie gone wrong:

The headless pilgrim

Een ander geval van fikse mazzel, is dat ik nu al bijna anderhalve week erg veel last heb van mijn rug, en dat er gister twee lieve dames uit Berlijn bij ons in de gîte logeerden van wie er één een yoga-instructrice is! De ander is professioneel klarinettiste dus daar hebben we nu even niet zoveel aan, maar Kathleen, de yogista, doet mij vanochtend wat oefeningen voor. Ronddraaien van de heupen, hol en bol maken van de rug, strekken van de zijkant, en de kikkeroefening – ik zal jullie de technische details besparen – en ja hoor: geen centje pijn! De hele dag pijnvrij gewandeld. Wat een mazzelaar ben ik!

De dag begint met een heerlijk ontbijt bij Juliette, aan de eettafel in haar prachtige huis. Rond 8.30 uur verlaten Aire sur l’Adour via het supermarktje waar we brood en kaas inkopen en gaan dan op pad. Het is 20 km naar La Ferme de Marsan waar we vannacht slapen, dus we besluiten na 8 km te stoppen. Daarna nog een keer na 8 en dan is het nog 4 naar de eindbestemming. Lijkt ons heel prima. Aire sur l’Adour uit is over asfalt de heuvel op, en als je daarna naar beneden loopt lijkt het net of je van de aarde af zult vallen. Je loopt een grote leegte tegemoet. Dichterbij gekomen blijkt het een groot meer te zijn waarvan het stille water als een spiegel voor je ligt. Eromheen ligt een groot park, dat we grotendeels doorkruisen. Het is duidelijk zondag: overal hardlopers en trailrunners. Het pad is prachtig!

Zo loop je op het meer af. Voor je alles wit; wat is daar?

En dan zie je dit…

Pieter en ik hebben beiden lekker geslapen en zitten goed in ons pak. Mijn voet doet een beetje zeer (het klachtenloket gaat te vroeg open vandaag, ik weet het) maar Pieter doet zijn magic trick en de pijn verdwijnt als sneeuw voor de zon. Zo handig om met een tovenaar op pad te zijn! Als ik hem na een tijdje vraag of we al 8 km gedaan hebben, blijkt dat we al 11 km van Aire sur l’Adour af zitten. Dat ging snel! We pauzeren even en gaan dan weer verder. Het gaat lekker, behoefte aan veel rust hebben we niet. De volgende pauze is Miramont-Sensacq, waar we picknicken bij de kerk. Ook hier zijn we na 20 minuten wel weer klaar, en dan is het nog drie kilometer tot de boerderij. Dit is denk ik de eerste keer tijdens de afgelopen 102 dagen dat 22 kilometer zo makkelijk en moeiteloos voelde. Zo fijn!

Grijze luchten en asfalt, afgewisseld met grindpaden

Even pauze houden tegen een boom, onder toeziend oog van Maria

In de boerderij aangekomen delen we een gebouw met de dames uit Berlijn. Ieder zijn eigen privékamer en samen een grote woonkamer en keuken, plus buitendeel met BBQ, eettafel en wasrek onder een afdak. Dominique, onze gastvrouw, biedt aan onze was te doen. Op wat voor mooie plek zijn we nu weer beland! Straks gaan we maar eens een kijkje nemen in de boerderijwinkel om ons avondeten samen te stellen, en onze mazzel is compleet nu we net ontdekt hebben dat Alexandra, de klarinettiste, ook enorm goed kan masseren. We gaan haar zo maar eens even heel lief aankijken…