Dag 115 Camino de Santiago: Ascain - Irun, 23km

De jongen die ons bedient is echt een sukkel. We zitten in restaurant Moments Gourmands in Ascain, waar we hebben afgesproken met Sego en Alexis. De ober is druk doende over de cocktailkaart, terwijl wij geen van vieren ook maar enigszins geïnteresseerd zijn in het bestellen van een cocktail. Read the room, dude! Als we een fles rode wijn bestellen, krijgen we er één die veel te warm is. Alexis vraagt om een flessenkoeler en de jongen kijkt hem aan alsof hij gek is geworden. ‘The wine is hot!’ roept Alexis uit. We krijgen de flessenkoeler, al wordt die door een collega gebracht. Ik denk dat de jonge ober niets meer met ons mafkezen te maken wil hebben. Het eten is echter heerlijk, en het gezelschap ook! Wat een bikkels zijn die twee. Ze hebben zes dagen over de GR10 gewandeld, duizenden hoogtemeters gedaan en meerdere bergtoppen beklommen. Ze zien er fit en gelukkig uit en we zijn zo blij dat we elkaar weer zien! Het blijft toch bijzonder dat we Sego pas op 19 juli voor het eerst zagen en haar dus nog geen maand kennen. Maar intussen is ze ons in haar vakantie met haar vriend wel al twee keer op komen zoeken op onze camino en hebben we het erover om elkaar in november of december in Lille weer te treffen. Dat zou toch wel geweldig zijn! Om kwart over elf nemen we met dikke knuffels afscheid van elkaar. Hopelijk tot gauw!

Maar eerst moet er nog gewandeld worden. En hoe! Dus vanochtend gaat de wekker weer fijn op een christelijk uur (6.40, blegh) en loop ik om 7.00 uur naar de bakker om een ontbijtje te kopen. We slapen in een Airbnb, waar de nb niet zo letterlijk genomen wordt: geen ontbijt voor deze peregrinos. De bakker heeft een ongelofelijke hoeveelheid lekkernijen maar ik weet me in te houden: na 8.5 kilometer komen we door Urrugne waar we onze lunch kunnen halen, dus voor nu niets extra’s. Da’s alleen maar gewicht. Met een pain au raisins voor mij en een stokbrood saucisse voor Piet loop ik terug naar onze kamer. Daar heeft Pieter intussen zijn pelgrimskoffie gezet: heet water uit de kraan met een zakje oploskoffie. Mjam! Op zulke momenten ben ik blij dat ik koffie met melk drink, want het is toch wel een dieptepunt. Liever geen koffie dan dit armzalige gebeuren, toch?

Als we de deur uitstappen en de hoek omslaan, zie ik een café. En het is open! We bestellen er een koffie met melk voor mij en een espresso voor Piet, en drinken die snel op. We moeten aan de slag, want het wordt weer 29 graden vandaag. Intens tevreden met onze buikjes vol met lekkers verlaten we Ascain. Via… je raadt het al: ASFALLLLLLLT! En dat blijft natuurlijk de geheeeeeeeeeeeele dag zo. En niet een beetje asfalt, nee hoor: drukke wegen zonder berm, waar vrachtwagens ons bijna lanceren en auto’s ons eigenlijk geen ruimte geven. Het is een soort dans de berm in en weer uit die we doen. We krijgen er gewoon stress van. Is dit nu serieus hoe Frankrijk ons onze laatste dag in dit land wil laten beleven?

Dit soort typisch Baskische huizen, zien we die nog in Spanje? Hoop het wel, want we vinden ze erg mooi

Oké ik heb gelogen. De eerste kilometer Ascain uit gaat over een pad langs een riviertje en dat is mooi. Zonder verkeer, lekker rustig

en ook al gaat het daarna alleen nog maar over asfalt, we zien wel mooie dingen. Zoals deze wolken die op de heuvels lijken te rusten

en dit soort mega-oude eiken

Na een kilometer of twaalf verlaten we een überdrukke weg via een supersmal, supersteil, volledig overgroeid paadje. Klopt dit echt? We komen na wat stunt- en vliegwerk onderaan uit, en vinden daar drie paadjes die soort van in dezelfde richting de berg omhoog lopen. Tja, welke is nu de juiste? Op onze app staat er maar één. Dit wordt dus gokken. We pakken de meest linker, maar als we bovenaan zijn – hijgend en zwetend – zie ik een scherpe bocht naar links. Dat klopt niet, ons paadje zou naar rechts moeten afbuigen. Onszelf door distels en varens beuken om bij het juiste pad te komen zien we niet zo zitten, dus rechtsomkeert, terug naar beneden, en dan het middelste pad. Dat begint ongeveer twee voeten breed, maar wordt al snel zo overwoekerd dat we ook daar maar omdraaien. Dan wordt het deur nummer 3! Die blijkt inderdaad op steeds bredere paden uit te komen totdat we, bovenop de heuvel, op ASFALT belanden. Een enorme verrassing, zo achter deur nummer 3.

Dit is dat smalle paadje langs distels en varens. Kan toch niet goed zijn?

Het is niet anders. We hebben een paar heerlijke pauzes, hebben bij toeval erg lekker brood en oude schapenkaas gescoord, en wandelen via de Franse stad Hendaye zo het Spaanse Irun binnen. Ertussen ligt nog een rivier, waar op de brug eroverheen precies de grens is, dus daar moeten we natuurlijk wel even bij stilstaan.

Het is nogal een mijlpaal stiekem: we hebben drie maanden en vijf dagen in Frankrijk rondgelopen. Dat prachtige land, dat ons zoveel moois heeft gegeven, keren we vanaf vanmiddag de rug toe. Om open te staan voor alles wat buurland Spanje ons te bieden heeft. We zijn opgewonden, hebben er zo’n zin in, maar we vinden het ook spannend. Want die Camino del Norte die we morgen gaan beginnen, is toch wel een pittige. Twaalfhonderd meter omhoog en dertienhonderd meter omlaag zijn geen uitzonderingen voor een dagetappe. Da’s wel even andere koek dan de 400 meter max die we de afgelopen tijd moesten beslechten. Maar goed, elke stap is er één; we zullen er wel komen. Voor nu zijn we gewoon keihard in Spanje en staat er een nieuwe fase van ons grote avontuur op ons te wachten. Zin an!

Slapen: bij het Convento Residencia de los Padres Capuchinos. Geen idee hoe het er zal zijn, dat laat ik jullie morgen weten. Maar dat we bij de Kapucijner broeders slapen is wel cool.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.