Het wordt weer snikheet, dus de wekker gaat om zes. We laten Marlies nog maar even liggen, die hoeft natuurlijk niet ook zo achterlijk vroeg op. Kopje koffie in stilzwijgen, ontbijt ook. Om 7.30 uur staan we alle drie buiten. Marlies gaat nog even een kijkje nemen in La Halle de Cahors, wij gaan op pad. We nemen afscheid op het plein voor de Kathedraal en bedanken haar voor de heerlijke tijd. Het was super-, supertof!
Binnen vijf minuten staan Pieter en ik op die indrukwekkende Pont Valentré. Het is één van de best bewaard gebleven Europese vestingbruggen, en het is er één met een bijzonder verhaal.
De bouw van deze brug heeft maar liefst 70 jaar geduurd, en het verhaal gaat dat dat kwam doordat de architect van de brug zijn ziel had verkocht aan de duivel, in ruil voor grondstoffen om de brug mee te bouwen. Als de duivel echter niet aan die verplichting van grondstoffen kon voldoen, mocht de architect zijn ziel behouden. De architect meende de duivel te slim af te zijn en gaf hem een emmer met gaten om water naar de metselaars te brengen, die daarmee de kalk konden verdunnen. Dat lukte de duivel niet, die daarop zo furieus werd dat hij ‘s nachts een hoeksteen van de middelste toren op de brug eruit duwde. De metselaars plaatsten de volgende dag een nieuwe hoeksteen, maar de volgende nacht duwde de duivel hem er weer uit. Dit duurde en duurde, waardoor de brug maar niet afkwam. Deze legende, die dient als verklaring voor de lange duur van de bouw van de brug, is vereeuwigd in de middelste toren, de Duivelstoren. Daar is een gebeeldhouwde steen geplaatst waarop de duivel te zien is die probeert een hoeksteen te verwijderen. Dat lukt hem niet; zijn vingers zijn tussen de voegen vast komen te zitten.
Ik hou zó van dit soort verhalen!
De Pont Valentré in alle vroegte
met op de middelste toren de duivel die vastzit
We verlaten de indrukwekkende brug en gaan meteen met enorme traptreden de lucht in, het dal uit. Al na twintig minuten hebben we een prachtig uitzicht over de stad.
Fiks klimmen maar dan heb je ook wat!
Daarna gaat het eigenlijk direct bergafwaarts, en dat bedoel ik niet letterlijk. We belanden op het asfalt en lopen geruime tijd langs een heel drukke weg. En dan is het qua pelgrims opeens ook weer superdruk! Voor ons een groep van zes, achter ons zien we misschien wel acht pelgrims lopen. Waar komen die lui allemaal vandaan? Anyway, de weg is niets aan. Als we hem na een tijdje verlaten, komen we op een grintweg omzoomd met eikenboompjes. En je weet wat dat betekent: cicaden!
Ik vind die beesten nog best mooi, maar het lawaai is op een gegeven moment gewoon niet leuk meer…
Waar ik dacht dat we al aardig wat volume gewend waren, wordt vandaag bewezen dat het altijd harder kan. Wat een onwaarschijnlijke lawaaipapegaaien! Ze schijnen een volume te kunnen produceren van 120 decibel, te vergelijken met een hard schreeuwend persoon. En het pad is smal, de boompjes waar ze in zitten zijn dichtbij. Het wordt op een gegeven moment zo erg dat ik mijn vingers in mijn oren stop. Laat dit ophouden!
Het pad verandert de rest van de dag niet meer. Grint, eikenboompjes en cicaden. Als we al af en toe een soort uitzicht hebben, is het op boshellingen waar diezelfde eikenboompjes staan. Het is zo saai! Maar ja, na twee zulke heerlijke dagen met Marlies mag een dagje saai ook best. Maar morgen graag geen lawaaipapegaaien meer, en wat meer spanning. Alstublieft. Dank u wel.
PS Op de dag af drie maanden op pad! Time flies….
PS II Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS III We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties