Van uitslapen was vanochtend geen sprake: om 8.00 uur zat ik paraat om een reclasseringswerker te interviewen. Naast mij twee ronkende vending machines, een vies kopje cappuccino erbij (ik kreeg er met geen mogelijkheid één uit de vending machine zonder suiker, ieks) en mijn oortjes in, aan een piepklein tafeltje naast de pantry in ons hostel. Het interview was supertof, ik vind het toch zo leuk om reclasseringswerkers te spreken. Ze zijn zo vol passie! Ik zou de verhalen die ik schrijf dolgraag met jullie delen, maar dat kan ik natuurlijk pas doen nadat de reclassering zelf ze deelt, dus daar wacht ik op. Hebben jullie nog tegoed!
Verder is het een rustdag zoals een rustdag hoort te zijn: ik zit nu onder de dekens deze blog te typen, naast mij een kop thee en muziek uit mijn telefoon. Pieter is een wandelingetje door Santarém aan het maken, maar dat heb ik aan me voorbij laten gaan. Mijn lijf moet herstellen. Het gaat gelukkig best heel goed, maar mijn benen voelen soms een beetje pijnlijk. Dus niks doen is het devies en dat gaat me goed af. Straks gaan we Peruviaans eten hier om de hoek, en dan maar weer vroeg te bed om morgen de 32 kilometer aan te kunnen die op het programma staat. Dat moet toch na zo’n dag als vandaag wel lukken. Heb er nu al zin in!
No reacties