Vandaag hebben we de keuze: ofwel we lopen de officiële camino van 20 km met 657 meter omhoog en 624 meter naar beneden, ofwel we volgen de rivier, lopen 13 km en stijgen en dalen helemaal niet. Pieter wordt maar niet beter, die hoest de hele tijd – en vooral de hele nacht, dus hij slaapt niet veel – dus de keuze is makkelijk gemaakt: we gaan voor de rivier. Omdat dat maar 13 km is, doen we het bijzonder rustig aan. We verlaten ons fijne hotel pas rond 11.00 uur en gaan dan uitgebreid ontbijten bij onze lekkere onderbuurman, de bakker. Daarna lopen we door het centrum richting het Guggenheim museum en pakken daar het pad langs de rivier op. We zijn heel erg onder de indruk van Bilbao. Wat een ontzettend fijne stad. Het is er ruim, rustig, de gebouwen zijn prachtig, de sfeer zo fijn. We zouden hier wel kunnen wonen!

Het letterlijk schitterende Guggenheim is zo indrukwekkend

We volgen de rivier en lopen in de volle zon. Het is warm. Na vijf kilometer gaan we een cafeetje binnen voor een colaatje en een zakje chips, en daar zien we op TV tot onze grote schrik dat het overmorgen 44 graden wordt in Bilbao! Ik heb nog nooit meegemaakt dat het ergens 44 graden is. Daar moeten we ons wel even op gaan voorbereiden, vrees ik. We gaan na een half uur weer verder en hebben ontzettend geluk: de wind draait en trekt enorm aan. Dat scheelt zo veel. We lopen bijna tegen gebouwen aan om een centimetertje schaduw op te vangen, maar met de wind is het heel veel beter te doen.

Als we na weer vijf kilometer bij een parkje aankomen, is er één bankje dat in de schaduw staat maar daar zit al iemand. We dralen er een beetje omheen, checken of er toch echt niet een ander bankje bij toeval óók in de schaduw staat, maar nee. Ik loop op de man af die op het perfecte bankje zit, en vraag of we erbij mogen komen zitten. Maar natuurlijk! Hij schuift op en knikt ons vriendelijk glimlachend toe. Een heerlijk plekje. De wind waait hard door onze haren, de meegenomen torta de patatas smaakt verrukkelijk, en met hernieuwde energie lopen we de laatste vier kilometer naar Portugalete. Als ik op de app kijk, raak ik in de war. Waar is hier ergens een brug?! We zien de stad al geruime tijd aan de overkant van de rivier liggen, prachtig hoog op een heuvel, maar hoe kom je daar? Op de app is er een stippellijntje te zien over het water heen. Is er een pontje? Dan zien we hem: de Puende de Vizcaya: ’s werelds oudste zweefbrug. Gebouwd door één van Gustave Eiffels leerlingen, Alberto Palacio, in 1893. Wat ontzettend cool! Het lijkt wel een bus die over het water glijdt. Moet je zien:

Echt gaaf….

Wij pakken een klein bootje dat vóór deze zweefbrug heen en weer vaart over de rivier, zodat we dit gevaarte goed kunnen bekijken. En dan zijn we aan de overkant en moeten we omhoog richting ons hostel. Dat wordt je in deze stad makkelijk gemaakt: ze hebben gewoon keihard loopbanden de heuvel op!

Lekker lui naar boven!

In ons hostel aangekomen nemen we een douche, wassen onze kleding en maken ons bed op. Het is weer met zijn allen in grote kamers met stapelbedjes. Piet wordt er niet echt gelukkig van, want die is bang iedereen wakker te blaffen vannacht, maar er was niet veel keuze. Er zijn hier in Portugalete drie herbergen, en die zitten alledrie propjevol. Morgen kunnen we niet reserveren en lopen we naar een dorpje waar maar één herberg is, met slechts 14 plekken. Met die waanzinnige temperaturen moeten we ons maar eens even gaan beraden op een alternatief plan. Doen we zo. Ergens in de schaduw. En hopelijk in de wind.

Slapen: Albergue Bide Ona. Vijftien euro voor een bed. Geen ontbijt of avondeten. Kunt wel zelf koken. In de buurt zijn restaurantjes. Basic, maar schoon.