De ochtend begint bijzonder. Om 8.00 uur zijn we buiten en lopen het dorpje uit over een Via Verde, een groene weg. Het ochtendlicht is prachtig; zelfs de steengroeve lijkt een beetje tot leven te komen, met de gouden penseelstreken die de zon erop achterlaat. We passeren een weide waar een paard staat, en zodra hij ons in de gaten krijgt komt hij heel bewust op ons af lopen. Ik ben een beetje bang voor paarden, maar een beest dat zo duidelijk contact zoekt zal wel niets kwaads in de zin hebben. Als hij pal voor me staat, zie ik dat zijn vliegengordijn onder zijn kin hangt en niet voor zijn ogen. Ik pak het vast, draai het rond, maar krijg het niet naar voren. Dan opeens buigt het paard zijn hoofd zodat ik er beter bij kan, en schuif ik het vliegengordijn zo over zijn oren heen. Ik zorg even dat alle leren bandjes voor zijn ogen hangen en klaar. Het hangt goed. Het paard kijkt me even aan, ik geef hem een aai over zijn snoet, dan draait hij rustig om en loopt weg. Hij vroeg me echt om hulp! Dit is toch wel heel cool…
Zo ziet de steengroeve er vanochtend uit. Best mooi, toch?
Het paard laat me rustig zijn vliegengordijn goed hangen
We lopen over een rustig asfaltweggetje naar de drukke stad Castro Urdiales. Verkeer raast langs ons heen als we weer via snelwegafritten en rotondes de stad in gaan. Via de drukke hoofdstraat worden we door de stad geleid. We laten het ons maar gebeuren. Volgen braaf de gele pijlen en wachten tot we ergens van de weg af mogen en het rustiger krijgen. Dat gebeurt pas na een kilometer of tien. Inmiddels wijst het kwik 37 graden aan, dus we zijn dolgelukkig dat we een bos in lopen. We hebben schaduw, een klein briesje, en we horen geen vrachtwagens meer! Dit zijn de betere momenten. We lopen een paar kilometer zo langs de kust en zakken dan van het zandpaadje af naar een asfaltweggetje door een klein dorpje. Bij de kerk schenk ik nieuw, koel water in mijn waterzak, en dan zijn we wel klaar voor de laatste vijf kilometer.
Het mooie asfaltweggetje naar Castro Urdiales
waar je rond de wolken letterlijk silver lining ziet
Eindelijk schaduw, en zee!
Helaas gaan die laatste kilometers weer langs een 70-km weg. Gelukkig wel over een apart voor ons gecreëerd paadje. Aan de overkant van de weg is schaduw, wij lopen in de volle zon. Het is nu 12.30 uur, en mijn telefoon zegt (hou je vast): 42 graden, gevoelstemperatuur 51 graden! Eénenvijftig graden! We verbazen ons dat we er eigenlijk nauwelijks last van hebben. Ons natte lapje ligt weer in onze nek, we hebben genoeg water bij ons, en Pieter heeft zijn pet op. Maar toch zijn we blij als we om 13.00 uur de bar gewaar worden waar we vannacht slapen. Onze kamer is gelukkig al klaar. We douchen, zweten erna weer net zo hard als ervoor maar vooruit, en en hangen onze was in de verzengende hitte. Die is vast over drie minuten droog! Nu eerst een ijskoud colaatje en dan maar eens een tukkie doen, een beetje herstellen van de dag. Het was maar 19 kilometer, maar 90% asfalt en 50 graden gevoelstemperatuur maakten het toch een pittige etappe. Morgen wordt het weer heet. Het begint te wennen 🙂
Gewoon weer zoals we inmiddels gewend zijn: langs een drukke weg…
De laatste meters door de snikhitte
Stijgen en dalen: 320 m omhoog, 423 m omlaag. Was goed te doen.
Slapen: Bar Restaurant El Pontarrón. Vijfendertig euro voor een prive kamer, badkamer op de gang. Pelgrimsmaaltijd is een omelet met salade, niet zo veel. De zussen die de boel hier runnen zijn nogal chagrijnig. Ontbijt morgen start pas om 8.30 uur, dus dat wordt zonder koffie starten. Kunnen we. Weet ik zeker.
No reacties