Na een dag van 30 km (die door bezoek aan brasserie en kroeg bijna 34 geworden was) en een dag van 27 km vonden we vandaag dat we wel een Marliesje verdiend hadden. (Die deed ik 13 jaar geleden ook regelmatig (zie mijn boek), afsnijden van de weg, en dat bleek op een gegeven moment door mede-pelgrims een Marliesje genoemd te worden. Weg goede reputatie!) De route naar Vierves-sur-Viroin was officieel 26km maar daar konden we met onze app 20 kilometer van maken, dus zo gezegd zo gedaan. We gingen op pad en onze app gaf al snel aan dat we een paadje naar links in moesten, weg van de grote weg die Givet met Doische verbindt. Het pad werd smaller en smaller, en toen opeens liepen we zonder pad door kniehoog, kletskliedernat gras. “Hoe lang gaat dit door?” riep Pieter over zijn schouder. Ik keek op mijn app. “Ehm… Een kilometer of vier?”

Door het hoge natte gras, waar geen pad liep

Met zeiknatte schoenen en kilo’s stuifmeel op onze broek kwamen we na bijna een uur zo geploeterd te hebben op een pad. ‘Privéterrein, verboden te betreden’, ‘Natuurgebied, verboden in te gaan’, ‘Stiltegebied.’ De bordjes die aangaven dat we daar niet mochten zijn plus de hekken met prikkeldraad waren niet mis te verstaan, maar ja, wat moesten we doen? Vier kilometer terug banjeren door dat hoge gras was ook niet echt een optie. Dus we gingen door, op een vrij breed pad waar zo te zien nog nooit iemand gelopen had. We zagen sporen van herten, van wilde zwijnen, van paarden, van iets wat leek op grote honden (wolven?!), ik werd er doodnerveus van. Ik zag ons al aangevallen worden door een horde wilde zwijnen die hun kleintjes beschermden, of omver getrappeld worden door een kudde wilde paarden. Ik ging hoe langer hoe sneller wandelen tot we bijna sprintend bij een asfaltweg aankwamen. Thank God, we waren er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Een Marliesje doen wordt duidelijk subiet afgestraft!

Deze koeien renden met ons mee toen we, na hen begroet te hebben, weer doorliepen. Zo zoet.

Daarna bleven we gelukkig op bestaande paden. Een prachtig spoortracé dat was omgetoverd tot wandelpad liep kaarsrecht door het landschap, er was niemand te bekennen en de vogeltjes floten weer dat het een lieve lust was. Toen we in het dorpje Treignes aankwamen, hadden we wel zin in een colaatje. Er was een bar: L’Etats des Ânes. We gingen op het terras zitten, en binnen vijf minuten werden we omsingeld door zes brave, zachtaardige maar ook wel heel nieuwsgierige ezels. “Let op je cola”, “Oh, pak even je zakje chips”, “Hou je zonnebril in de gaten”, “Hij gaat voor je tas, let op”, met dat soort waarschuwingen kwam een mevrouw naar ons toe die de ezels vanuit een veld richting de bar had begeleid. Echt heel relaxed cola drinken zat er dus niet meer in, maar het was wel schattig. Die beesten met hun grote oren en zachtaardige kijkers.

Hier vond ik het nog leuk

Hier niet meer….

Daarna was het nog vijf kilometers naar Vierves-sur-Viroin, waar we nu bij een oud run-down hotelletje zitten te wachten tot de receptie opengaat. De zon schijnt gelukkig, er komt af en toe een tractor voorbij of een oude brakke auto, en verder is hier niets te doen. Lekker onthaasten dus. Boek lezen, verhaaltje schrijven, pelgrim zijn. Zo fijn.

Slapen: bij Hotel Le Petit Mesnil in Vierves-sur-Viroin. Niet aan te raden. Kost 63 euro en is zo vies dat je niet met blote voeten op de grond durft te staan. 

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!