Nadat Lideke gisteravond was aangekomen, konden we snel aan tafel. Christian was nog ergens in een cultureel centrum aan het vergaderen, maar Claire at gezellig met ons mee. ‘Heb je nou ooit dat er mensen bij je komen logeren die geen woord Frans spreken?’ vroeg ik haar. ‘Oh, zo vaak. Zó vaak. Maar met handen en voeten en een paar woordjes Nederlands kom je een heel eind hoor.’ Het leek me typisch voor hoe ze was, want zo kwam ze ook op ons over: makkelijk, open, vriendelijk en niet voor één gat te vangen. Ze schonk rode wijn alsof haar leven ervan af hing, en steeds vaker legde ze kort haar hand op mijn arm. Volgens mij vond ze het wel gezellig dat we er waren. Wij hadden in ieder geval een heerlijke avond.

Toen we ons rond 21.00 uur terugtrokken naar onze kamers, kwam Lideke gezellig bij Pieter en mij op bed zitten en hebben we een gouwe ouwe gekeken: Notting Hill! Wat blijft dat toch een heerlijke film. Lekker zwijmelen, grinniken en zelfs nog een traantje wegpinken. Sterk spul, die Fisherman’s Friends.

Vanochtend was het grijs en grauw. Na een superlekker ontbijt en zelfs een lunch die we mochten klaarmaken en meenemen, gingen we naar buiten in de veronderstelling dat het droog was. Not! Vieze fijne motregen, van het soort dat je nauwelijks ziet, maar waar je wel kletskliedernat van wordt. Dus nog geen vijf meter van Christians voordeur vandaan ging de regenjas aan, de regenhoes om de tas heen en de pet op het hoofd. Hiermee komen we vast een heel eind. Qua route konden we kiezen: ofwel rechtstreeks naar Luik langs de Oude Maas, ofwel volgens de officiële pelgrimsroute die zo’n zes kilometer langer was. We lieten de keuze aan mijn zus, en die koos natuurlijk voor het laatste. De bikkel!

Ja! Het blauwgele schelpje, symbool van de camino.

Het ging na de kerk van Visé aardig de lucht in, maar daarna was het vrij lang hoog boven de Maas plat lopen. Modder, akkers, bos, prachtige brede paden door een loofbomenbos waar het stikte van de enthousiast zingende vogeltjes, zelfs twee reeën die we over een weiland zagen rennen! Een café kwamen we niet tegen, dus twee keer hebben we in een woonwijk op een bankje onze boterham gegeten en onze regenjas weer uitgetrokken – of weer aan. Zo’n dag was het. Maar uiteindelijk werden we nog verrast met een klein, waterig zonnetje. We doen het ervoor!

Er moest ook nog even geklauterd worden over een omgevallen boom. Draaien we ons handje niet voor om. Al oogt het nogal lullig…

In Luik aangekomen moesten we vanaf de stadsgrens tot onze accommodatie midden in het centrum nog ruim zes kilometer lopen. Lang! We waren er alledrie best klaar mee. Aangekomen bij de accommodatie bleek het zo’n zelf check-in ding te zijn, met een sleutelkastje naast de voordeur. Ik stond uitgebreid mijn mail door te nemen op zoek naar informatie over codes, telefoonnummers etc., toen Pieter opeens de voordeur opende! Bleek het sleutelkastje niet op slot te zitten; Piet kon er gewoon een sleutelbos uit halen. Net zo makkelijk! We gingen het pand in en Pieter klopte overal aan alvorens de sleutel in het sleutelgat te steken. Helemaal bovenin het pand had hij beet, en bleken we een volledig appartement voor onszelf te hebben met een prachtige woonkamer, twee enorme slaapkamers en een balzaal van een badkamer. De kathedraal – waar we straks natuurlijk nog even een stempel moeten scoren – is om de hoek en het stikt hier van de leuke eettentjes. Lideke deed het fantastisch vandaag, zomaar even met een rugzak op 21 kilometer lopen is in any book een prestatie, dus we zijn trots op haar. Straks na de stempel maar een welverdiend biertje drinken en een hapje eten. Wordt – na een heel fijne dag – vast een heel fijne avond!

Het trappenhuis van ons appartementengebouw

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!