De palletkachel in ons huis gister brandt er lustig op los. We genieten ervan: de warmte, het gesis, de vlammen, het feit dat je was in no-time droog is. Maar als we gaan slapen, weigert de palletkachel naar bed te gaan. Die brandt vrolijk verder en houdt op die manier de vloerverwarming op 23 graden. Ons genieten verandert in balen als we zwetend in ons bed liggen, diagonaal uitgespreid als een zeester. Dit kan toch ook niet de bedoeling zijn! Maria, die ons de ins en outs van het huis liet zien, had gezegd dat we niets aan de palletkachel hoefden te doen. Die werkte vol-automatisch, geen zorg in de wereld. Behalve dan dat het huis langzaam in een sauna zou veranderen, maar dat zei ze er voor het gemak maar even niet bij.
Vanochtend zitten we met dikke oogjes en het gevoel acht minuten geslapen te hebben aan ons ontbijt. Opnieuw naast die enthousiast snorrende palletkachel, die de woonkamer nu op maar liefst 25.4 graden houdt. Beetje overdreven, niet? Als we een klein uur later naar buiten stappen, zuigen we de 7 graden koude buitenlucht op als was het de eerste sigaret van de dag. We wandelen door de frisse lucht de oude, vertrouwde N-525 0p en hebben de weg volledig voor onszelf. Hier liggen ze, zo zondagochtend half negen, blijkbaar nog op één oor, want we komen slechts één auto tegen gedurende onze drie kilometers over deze uitgestorven weg.
Lekker asociaal midden op de weg lopen.
waar we de hop nog op een draad zien zitten!
Het weer is heerlijk. Fris, een graad of negen uiteindelijk, maar met een warm zonnetje en wat wolken. Het landschap doet Oostenrijks aan, met veel lappen grond op zacht glooiende heuvels, afgewisseld met stukken bos en her en der een boerderij. De etappe belooft fiks te zijn: 889 meter dalen, 657 meter klimmen, een afstand van 29 kilometer. We kunnen een heel stuk minder op en neer gaan en wellicht ook nog wat kilometers besparen als we de N-525 volgen, maar kom: over drie dagen kunnen we met de benen hoog luieren wat we willen, laten we nu nog even werken voor ons geld.
Na een kilometer of twaalf komen we in een dorp met drie kroegen. De eerste: dicht. Tweede: dicht. Derde: je raadt het al. Gelukkig heeft die derde wel een enorm overdekt terras waar we aan een tafel kunnen zitten. Ik positioneer mijn stoel zodat ik precies in een zonnestraal zit en open mijn rugzak. Opbrengst: twee cakejes, een zakje gedroogd fruit en nog twaalf rijstwafels. Pieter heeft nog wat pinda’s, wat fruit ’n fibre muesli, en een reep chocola. Dat is toch een prima lunch zo allemaal bij elkaar? We smikkelen en smullen en dan stopt er een auto. Een meneer stapt uit en loopt richting de deur van de kroeg. ‘Bent u de eigenaar van de bar?’ vraag ik hem. ‘Gaat u open?’
‘Ik ben de eigenaar, maar nee, op zondag ben ik gesloten.’
‘Mogen we hier wel zitten, vindt u dat goed? We hebben genoeg te eten, dus dat colaatje verzinnen we er wel gewoon bij.’
‘Ach, willen jullie een colaatje? Dat kan ik wel regelen hoor.’
Wat een geluk! Een seconde later staat hij weer buiten met twee blikjes cola. We betalen hem, drinken heerlijk de koude cola met nog een handje gedroogd fruit en een stukje chocola, en na tien minuten binnen te zijn geweest komt de man weer naar buiten. Hij steekt zijn hand op, wenst ons buen camino en stapt weer in zijn auto. Wij genieten nog even van de zonnestraal en gaan dan ook weer verder.
Precies in het zonnetje met een bij elkaar geraapte lunch (en een boze blik)
De route is vooral erg leuk omdat de vogeltjes volop fluiten. Ik sta denk ik wel twintig keer stil met de Merlin app in de aanslag, om te zien wat voor vogeltjes we nu weer horen. Het is vooral veel roodborst hier, maar toch ook wel bijzondere vogeltjes als de cirlgors, de vuurgoudhaan, de zanglijster, de tjiftjaf en de boomklever. Zo ontzettend leuk om samen rond te lopen en te zeggen: ‘Dit is toch de zwartkop?’ En dat Pieter dan zegt: ‘Klinkt toch meer als de winterkoning.’ Haha! We hebben het zelden bij het rechte eind, maar dat mag de pret niet drukken.
Acht kilometer na onze eerste pauze hebben we wel weer behoefte aan pauze nummer twee. Ook nu zie ik op de kaart een hotel (dicht) en een bar (dicht, het ligt vast aan het feit dat het zondag is). We besluiten even van de route af te gaan en op de N-525 het tankstation op te zoeken. Warempel: die is open, verkoopt brood, kaas, heeft servetten, tafels en stoelen, en zelfs een broodrooster! Laat dat nu eens alles zijn wat we nodig hebben om lekker te lunchen.
Daarna is het nog maar vijf kilometer naar Silleda, waar intussen ook pelgrims van de Camino de Invierno aansluiten. Die route loopt van Ponferrada naar A Laxe en is eigenlijk een variant op de Camino Francès. Die Francès gaat op een gegeven moment zo sterk de lucht in bij O Cebreiro, dat het in de winter te bar en boos is. Deze wintercamino vermijdt die klim waardoor hij zich beter leent voor de winterpelgrim. Hence the name Camino de Invierno. Maar pelgrims zien we helemaal niet. Al dagen niet. Best gek hoe we intussen nog maar veertig kilometer van Santiago verwijderd zijn en nog altijd nul komma nul pelgrims tegenkomen. Niemand! Nobody! Nadie! Heel bizar. Maar heerlijk. We klagen niet.
Dat klagen, dat gaan we morgen wel weer doen. Als we 22 kilometer door de stromende regen moeten wandelen. Maar vandaag niet. Vandaag was verrukkelijk. 
Slapen: Hostal Toxa. Kost 40 eurovoor een twee persoonskamer met badkamer op de gang. Bij gebrek aan pelgrims hebben we die fijn voor onszelf. Hostal Toxa heeft een bar-restaurant dus we hoeven geen poot meer te verzetten om zo lekker te kunnen eten. Beter!
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties