In El Real de la Jara doen we werkelijk geen oog dicht. Als het niet het gekukeleku is van één van de vele hanen, dan zijn er wel een paar honden aan het blaffen. De hele nacht lang. Dus lichtelijk geradbraakt staan we vanochtend op en wandelen met tas en al richting het eetcafé van gisteravond, waar een vriendelijke Domingo ons trakteerde op lekkers, gezelligheid en grapjes. Vanochtend doet hij dat dunnetjes over. Met een warme koffie en een tostada in ons buikje stappen we tegen negenen de kou in en starten aan onze twintig kilometer lange tocht.
Onze eerste stappen van de ochtend, nog in Real de la Jara
We dalen af richting het riviertje Vibora en klimmen weer omhoog met Castillo de las Torres in beeld. Een oude ruïne uit de vroege Middeleeuwen, waarvan ze niet precies weten wat de origine ervan is en waarom hij specifiek daar gebouwd is. Dat lijkt de nestende ooievaars geen fluit uit te maken, en ons daarom ook niet. Wat we leuker vinden, is dat dit oude kasteel de grens markeert tussen Andalusië en Extremadura. We wandelen een volgende provincie binnen. Eén met de naam ‘extreem zwaar’. Zal ons benieuwen!
Het mooie Castillo de las Torres
Het pad blijft onveranderd breed en prettig, zonder enige vorm van verkeer of andere afleiding. Het is vogeltjes galore en we horen vandaag weer de hop! Helaas zien we hem niet, maar we komen wel weer enkele exemplaren van dit exotische beest tegen:
Ik dacht dat het een soort Cobraslak was, maar die blijkt niet te bestaan. Iemand van jullie een idee?
Onze door Domingo meegegeven lunch nuttigen we tegen een verdwaald stukje vangrail aan tussen twee weides waar schapen staan te grazen. Ze hebben ontelbaar veel lammetjes. Eén lammetje, rugnummer 38, staat aan de verkeerde kant van een stroompje en loopt wanhopig te blaten naar zijn mama. Ik zou er wel heen willen gaan en het beestje over het stroompje heen tillen, maar tussen hem en ons staat een afrastering waar ik niet zomaar overheen springen kan. We laten rugnummer 38 achter, in de hoop dat ie ofwel over het stroompje heen springt, of in de gaten krijgt dat hij verderop gewoon over kan steken zonder natte voetjes te krijgen. 
Als we met stijve benen en pijnlijke voeten weer opstaan na onze lunch, is het weer compleet omgeslagen. De wind is 180 graden gedraaid en waait nu koud vanuit het noorden. De zon is verdwenen, donkergrijze wolken tekenen de lucht. Wanneer is dit nu allemaal weer gebeurd? We trekken onze fleece aan en lopen de laatste tien kilometer met blauwe nagels en blauwe lippen naar Monesterio. Het was al een beetje voorspeld door de gids, dat dit een vermoeiend deel is doordat het maar door- en doorgaat, en dat klopt. Zelfs een colaatje en een zakje M&Ms bieden geen soelaas voor de vermoeidheid en pijnlijke voeten die er bij mij kort voor de finish inhakken, en ik sleep mezelf dan ook naar Monesterio. Daar doet Karin de deur open van het hostel dat we hebben uitgekozen, maar ze durft ons niet binnen te laten. ‘The guy who runs it is a bit special’, zegt ze met gevoel voor understatement waarschijnlijk, ‘and I think he will be angry to find you here if he’s not the one who checked you in.’ 
Het tweede deel van de wandeling gaat tussen snelweg en 80-kmweg, al lopen we nog steeds op verkeersvrije paadjes
Prima joh, gaan we toch ergens anders slapen. We kijken op Google Maps en zien een Albergue op 850 meter afstand met een goede Google score. Dat wordt hem! Ik bel even om te checken of ie open is en plek heeft, en dan gaan we erheen. Wat is 850 meter nog enorm ver als je zo moe bent! Het blijkt te gaan om een Albergue Municipal, en hebben daar een privékamer voor 25 euro. Het is hier ijs- en ijskoud, voor het eerst wassen we onze kleren niet want die worden nooit droog met de temperatuur die hier hangt, en ik zit dit in bed te typen. In de slaapzak, in de lakenzak, met al mijn kleren aan en een dikke deken over het geheel heen. De voeten tintelen, maar mijn nagels hebben weer een roze kleur. Hoezee.
Welkom in Extremadura!
Onze bedden staan haaks op elkaar, haha. Gezellug!
Slapen: bij de Albergue Municipal Las Moreros de Monesterio, Rda. de Segura de León 3. Kost €12,50 per persoon, €25 voor een privékamer met badkamer in een halletje. Het is hier heel koud nu maar dat is in de zomer natuurlijk anders. Qua prijs-kwaliteit hoef je hier niet te klagen!
No reacties