Het regent hard, dus we nemen nog een bakkie in het restaurant van ons fijne hotel. Rond 10.30 uur wordt het droog en gaan we op pad. Nog wel met regenjas, regenhoes en regenbroek aan, maar binnen een kwartier hebben we alles uit en loop ik zelfs in t-shirt. Het is zulk lekker weer!
We volgen de Maas richting zuid, en passeren al snel het bordje van Eijsden. ‘Hier heeft Jürgen gewoond in het eerste jaar van zijn studententijd’, zeg ik tegen Pieter. Jürgen is een vriend van me van de middelbare school in Doetinchem. ‘Ik maak wel even een foto’, zegt Piet, ‘dan kun je die naar hem appen, is leuk.’ Zo gezegd zo gedaan, en nog geen twintig seconden later belt Jürgen me op: het blijkt dat hij met zijn vrouw en dochters al een week op vakantie is in Margraten en dat hij op het punt staat naar Maastricht te rijden voor een weekendje in de stad! Hoe ontzettend leuk en toevallig is dit! Een half uurtje later zitten we met zijn zessen op het terras van Restaurant Aon’t Bat, de zon in ons gezicht, de wind door onze haren en een koffietje voor onze neus, ons te verbazen over het toeval dat we zo dicht bij elkaar in de buurt bleken te zitten. Zo gezellig!
Deze foto stuurden we naar Jürgen
En hier zaten we even later. Zo gezellig!
Na anderhalf uur nemen we afscheid. We lopen door richting Visé, en al snel passeren we de landsgrens; een mijlpaaltje die wel het noemen waard is. Het zal maanden duren voor we weer op Nederlandse bodem staan. De zon brandt intussen volop maar de wind is ook aangetrokken. Stormachtig bijna. We lopen voor we het weten Visé binnen en volgen dan de route naar ons onderkomen van vanavond, bij ene Christian en Claire thuis aan de Quai du Halage in Visé. ‘Het is nog een eindje voorbij die brug’, wijs ik Pieter naar een brug enkele honderden meters bij ons vandaan. We volgen de Maas, genieten van het nog altijd heerlijke zij het dan wel wat onstuimige weer, en staan dan voor nummer 20. We bellen aan en wachten. Niets. Nog maar eens bellen. Niets.
We zijn in België!
‘Bel maar even op’, suggereert Pieter. Dat doe ik, en Christian neemt op.
‘We staan bij u voor de deur’, zeg ik hem, ‘maar niemand doet open.’
‘Ik kom naar buiten’, zegt hij en hangt op. We wachten opnieuw. Niets. ‘Dit is toch gek’, zeg ik tegen Pieter. ‘Zouden we hier verkeerd zijn?’ Ik check mijn mobieltje. Quai du Halage 20, daar staan we. Moet toch kloppen.
Christian belt me. ‘Ik zie jullie niet. Staan jullie wel in Visé? Zie je een Kia?’
Ik kijk om me heen, we staan bij een grote boerderij waar twee auto’s geparkeerd staan. Een Ford Fiësta en een Fiat 500.
‘Nee’, zeg ik, ‘ik zie alleen een Ford en een Fiat.’ Het begint me te dagen dat we hier toch echt verkeerd zitten. ‘Wacht’, zeg ik tegen Christian, ‘dan stuur ik u onze huidige locatie op via Google Maps.’
Ik hang op, stuur hem onze locatie, en dan belt hij weer op. ‘Je staat in het verkeerde dorp. Ik kom jullie halen. Loop van de Maas weg naar het straatje achter de boerderij waar je staat, dan ben ik daar zo.’
Jemig hoe suf is dit nou weer! Staan we in het verkeerde dorp! Pieter checkt zijn telefoon, en ziet dat we 3 kilometer van Visé vandaan zijn. Ik schaam me kapot naar Christian toe maar het maakt hem duidelijk niets uit als hij even later met zijn Kia voor ons staat. We stappen in, hij rijdt met ons naar zijn huis en we ontdekken dat we dat huis gewoon een uur daarvoor voorbij gelopen zijn! Sjonge jonge, slechte actie.
Maar nu zitten we aan een biertje in hun reusachtige tuin, een vriendin is aangeschoven, Lideke is onderweg en komt zo aan, en dan gaan we lekker asperges eten die Claire op de markt in Maastricht heeft gekocht. Mjam!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties