Pieter en ik zijn altijd griezelig in sync. Of het nou gaat om wat we willen zeggen, om de onbelangrijke details die we regelmatig tegelijkertijd zien, over hoe fijn we op hetzelfde moment in onze energie zitten, zelfs in hoe we slapen lopen we eigenlijk altijd wel gelijk. Het zal ermee te maken hebben dat we achterlijke hoeveelheden tijd in elkaars gezelschap doorbrengen, maar we ervaren vaak op een bepaald moment hetzelfde. En helaas geldt dat ook als één van ons zich niet lekker voelt. Nu ik dit opschrijf denk ik: onzin natuurlijk, we lopen elkaar gewoon aan te steken, haha! Want het geval wil dat we een tijdje terug allebei enorm aan het hoesten sloegen, en nu hebben we allebei die buikloop waarover ik gisteren schreef. Ik begin altijd met die onzin, en Pieter volgt dan braaf een paar dagen later, maar eigenlijk ook altijd een tandje heftiger. Waar ik afgelopen dagen gewoon ben doorgelopen met borrelende buik en menig bezoek aan de bosjes, ligt Pieter vandaag al enkele uren op bed. En gek genoeg wordt het bij mij nu opeens ook weer wat erger. We zijn allebei die Loperamide aan het slikken maar vooralsnog zonder enig effect.
Het is jammer. Want doordat we zo lamlendig in dit appartement hangen, missen we Oviedo volledig. We gaan niet naar de kathedraal, we slenteren niet door de oude straatjes op zoek naar de vele beelden die deze stad rijk is, we zien niet de mooi gekleurde pandjes in de binnenstad. We leiden een zelfgekozen kluizenaarsbestaan voor één dag, omdat we noodgedwongen bij een toilet in de buurt moeten blijven en niet over straat durven lopen, niet wetende wanneer Montezuma’s Revenge zich aandient. Dus helaas, geen mooie foto’s van het tot kerk omgebouwde zomerpaleis van koning Ramiro I, de Santa Maria del Naranco. Of van het sfeervolste pleintje van Oviedo, Plaza del Fontan. We blijven ze je schuldig tot een volgende keer dat we hier zijn, hopelijk zonder buikgriep of ander irritant virusje. Voor nu houden wij ons gedeisd en hopen op voorspoedig herstel, want morgen begint de Camino Primitivo en daar willen we graag klaar voor zijn! Whoop whoop!
PS Gister, toen Piet nog geen klachten had en ik me best prima voelde, zijn we nog heerlijk uit eten geweest met Dana. Wat een leuke avond was dat! Ze heeft ons dingen verteld over haar leven en over hoe het is om lesbisch te zijn in Israël, en dat zijn geen grapjes. Ik vertel jullie er een andere keer over. Maar de avond was verrukkelijk. Kijk maar naar die blije kopjes op de hoofdfoto.
No reacties