De wandeling vandaag, van Vught naar Best, is een doodsaaie. Eerst 6 kilometer langs de A2, dan 6 kilometer langs de N65, en dan weer lekker origineel 6 kilometer langs de A2. Voeg daaraan toe de voorspelling van een flinke dosis regen en je snapt: nèèèh. Gelukkig heeft Tim een goed idee: vanuit Vught loop je in de richting van St. Michielsgestel, en daar sla je rechtsaf een natuurgebied in. Volg het riviertje de Esschestroom en dan kom je pas kilometers later bij de A2 uit. Zo gezegd zo gedaan. We lopen pas rond 11.00 uur bij hen weg, want het is veel te gezellig en we hebben geen haast. De wind van de afgelopen dagen is gaan liggen en het voelt anders. Is de lente dan toch echt begonnen? Net buiten Vught gaat ons t-shirt lange mouwen al uit en smeren we zelfs zonnebrand op onze toet. Het moet toch niet gekker worden!
Voor het eerst met korte mouwen, én spannende bruggetjes in dit mooie natuurgebied
Dat wordt het ook niet: zodra we dat landgoed Bleijendijk achter ons hebben gelaten en net Boxtel in wandelen, komt het met bakken uit de hemel en moeten Pieter en ik het op een rennen zetten om op tijd in een café te belanden. Dat lukt helaas niet: met nat haar, een natte rugzak en natte kleding gaan we zitten voor een cappuccino en een koffie. Er staat heerlijke muziek op en we laten alles drogen. Pas anderhalf uur later gaan we weer op pad. De regen houdt aan, dus in plaats van in een t-shirtje zoals vanochtend lopen we nu in regenbroek, regenjas en met regenhoes over de tas. Het kan verkeren op deze camino!
Saai langs de snelweg
Vlak voor we bij onze eindbestemming in Best aankomen, moet ik plassen. Een bos of struikjes zijn ver te zoeken, het is dun gezaaid met de ideale omstandigheden, zullen we maar zeggen. De weg waarop we lopen is echter niet druk, slingert langs enkele weiden met paarden, en af en toe een ommuurde boerderij. ‘Weet je wat ik doe’, zegt Piet, ‘ik loop naar die bocht, dan kan ik vanuit daar de boel een beetje overzien, en dan steek ik m’n duim op als er niemand aankomt. Dan kun jij hier rustig plassen.’ Hij wijst naar een bosje tegen zo’n muur van een boerderij aan, vanuit waar ik goed kan zien wat er van rechts komt. Voor links reken ik dan op hem.
Ik wacht even tot hij naar zijn uitkijkpunt is gelopen en zodra ik zijn duimpje omhoog krijg, schiet ik uit mijn broek, plas zo snel ik kan en nog voor ik mijn broek weer aan heb, zie ik Pieter praten met een stel op de fiets. Ik hijs snel mijn broek omhoog, werp mijn rugzak over mijn schouders en loop naar hen toe. ‘Dank u wel hè, fijne dag!’ hoor ik hem nog snel roepen voor ik bij hem ben. De mensen fietsen met een knikje langs me heen en ik kijk Pieter aan. ‘Ik heb snel gedaan of ik verdwaald was,’ zegt hij. ‘Ik vroeg hen: ‘Voor Best, moet ik dan deze kant op of die kant?’ En toen stopten ze. Zodra jij kon plassen.’ Hij grinnikt, haalt zijn schouders op en ik geef hem een dikke knuffel. Hoe geweldig is deze man! Hij mag blijven.
Slapen: bij Annelies en Henri in Best. Zulke lieve mensen! Lekker down to earth, fanatieke fietsers en aandoenlijk in hun liefde voor elkaar. Op een gegeven moment zei ik: ‘Oh, jullie zijn zo te horen al veel te lang getrouwd!’ waarop Annelies zei: ‘Nog lang niet lang genoeg. Mag nog minstens 20 jaar bij!’ Verrukkelijk….
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties