Ken je die grap van dat restaurant dat open was? Dat was-ie niet!
Het is vijf voor zeven als we het ontdekken. Naarstig kijken we om ons heen: wat nu? We zien een epicerie, twee barren en een bakkerij. De bakkerij en de epicerie zijn nog vijf minuten open, de barren natuurlijk langer. Eten kopen en zelf koken heb ik me niet op ingesteld en vind ik nu dus lastig, maar een beslissing moet wel snel worden genomen. Zou je bij de bar te eten kunnen krijgen? Ik loop naar de ene bar toe en vraag het. Eten? Nee, daar doen wij niet aan. Dan de ander vast ook niet. Het is twee voor zeven als we een beslissing moeten nemen. Pieter besluit het op een rennen te zetten naar de epicerie en ik volg in zijn kielzog. We zijn te laat, de epicerie is dicht. Shit. Pieter kijkt naar binnen en ziet een man de winkel schoonmaken. Hij klopt op het raam: mogen we er nog even in? De man glimlacht en opent zijn deur. De held! Binnen blijkt alles biologisch en lokaal. Ik herken geen enkel etiket, alles ziet er anders uit dan we gewend zijn. Wel zien we zakken met 500 gram pasta voor € 7,40. Oei, waar zijn we nu beland, bij de kruideniersjuwelier?
We voelen ons niet op ons gemak om eens rustig rond te kijken, die meneer wil immers naar huis, dus ik vraag het hem maar. ‘We willen iets bij u kopen wat lekker is, maar niet teveel kooktijd kost.’ Hij lacht hardop en loopt naar een stelling waar allemaal wekpotten staan. ‘Deze is lekker. En gezond. Linzen met vlees en groenten.’ Prijs: € 6,80. Kijk, dat is goed te doen. Maar die pot dan, die moet toch terug? Het is een hartstikke mooie glazen wekpot. ‘Morgen ben ik dicht’, zegt hij. ‘Dus hou die pot maar. Hij kost niets extra’s.’ Heel lief meneer, maar wij gaan er natuurlijk niet mee rondlopen. We laten hem wel achter in de gîte, wie weet komt ie nog voor iemand van pas.
Met de linzen, een zonnebloembrood, verse geitenkaas en een flesje rosé gaan we naar de gîte. We maken de linzen warm, stallen alles buiten uit en zijn – ondanks dat we met een ander plan het dorp in gingen – helemaal in onze sas. We zitten met een geweldig uitzicht heerlijk te eten aan een picknicktafel in de schaduw. Hoe mooi wil je het hebben?!
Oké, het oogt niet bijster smakelijk, dat zie ik nu ook, maar het is wel heel lekker!
De twee dames die nog bij ons op de kamer zouden slapen, komen uiteindelijk helemaal niet opdagen. Dus we houden onze kamer helemaal voor onszelf, en slapen warempel echt heel goed ondanks de rolmops-lakenzak. Het went!
Vanochtend is de lucht strakblauw en waait het hard. Superfijne omstandigheden voor een relaxte wandeling van slechts 12 kilometer. We halen lekkers bij de bakker en gaan rond 10.15 uur pas op pad. Na vier kilometer worden we op een stenig karrenspoor ingehaald door een man op de fiets. Zijn dochtertje zit met helm op achterop in een kinderzitje. Vlak vóór ons parkeert de man zijn fiets bij een huis, groet ons dan en pakt zijn dochtertje uit haar stoeltje. Dan loopt hij ons achterna. ‘Ik weet niet of u er zin in heeft’, zegt hij, ‘maar als u even terugloopt en het pad omhoog pakt, is daar na een kwartiertje een geweldig uitzicht. Driehonderdzestig graden. Als u vandaar doorloopt, komt u vanzelf weer op de GR.’
Normaal zouden we nee zeggen. Normaal zouden we denken: ja hallo, we moeten nog vijftien kilometer, mijn voeten doen nu al zeer, het wordt heet vanmiddag, dank je de koekoek! Maar een tijdje geleden hebben Pieter en ik bedacht dat we ‘yes-man’ willen zijn: ja zeggen op álles wat langskomt. Alleen zo beleef je avonturen toch? Dus we zeggen ja. Ik bedank de man voor zijn suggestie en geef aan dat we zijn advies opvolgen. Hij loopt een stukje met ons mee terug en wijst ons het paadje dat we in moeten gaan. Het is een kwartiertje omhoog, en daarna in tien minuten weer terug beneden, zo belooft hij. We beginnen met de klim, die algauw steiler wordt. Yes-man, yes-man, yes-man, fluister ik in mezelf als mantra. We lijken wel gek; het wordt steeds steiler en wie weet zegt die jongen wel een kwartier maar is het stiekem drie kwartier! En dat uitzicht valt vast enorm tegen. Waar zijn we mee bezig?
Maar dan klimmen we over de laatste rotsblokken en steile traptreden en dan zijn we er. Le Suc de Céneuil. In één woord: wauw.
En dan fotografeert Pieter ook nog deze coole kolibrivlinder…
We blijven er wel een kwartier hangen. Wat is het hier ongelofelijk mooi! Weer beneden bellen we aan bij de jongen, maar zijn fiets staat er niet en er wordt niet opengedaan. Jammer. We hadden hem graag willen bedanken voor zijn briljante suggestie en hem willen zeggen hoe mooi we het vonden.
De rest van de route blijft zo prachtig. Vergezichten over akkers, dorpjes en de Loire, soms een wat open pad, soms wat meer schaduw. Tractoren die druk bezig zijn met het land, achterna gevlogen door rode wouwen hoog in de lucht.
We zitten vol energie na de klim naar boven en dat blijft zo tot in Lavoûte-sur-Loire, waar we vannacht slapen in de Airbnb bij Thibault. In Lavoûte gaat het zo te zien niet goed qua toerisme. We komen op weg naar onze bestemming wel vijf bar-restaurants tegen die allemaal dichtgetimmerd zijn. Zouden ze de coronacrisis niet overleefd hebben? Wat een verschil met Vorey-sur-Arzon waar het levendig en gezellig was, en we gisteravond, toen we terugliepen van de epicerie, nog werden uitgenodigd voor het dorpsfeest vanmiddag. We hadden graag ja gezegd – zoals het yes-men betaamt – maar ja, we moesten door. Naar dit dorpje waar niets te doen is. Gelukkig hebben we geleerd van gister en ons restaurant voor vanavond al gereserveerd. Ons kan niets meer gebeuren. Maar zou dat wel het geval zijn, wat dan ook: wij zouden ja zeggen. Yes man!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties