In La Mesa is niets. Het is een groot gebouw met meerdere bijgebouwen en het ligt ingekapseld tussen de bergen. ’s Avonds is het koud, want we zitten hier op een kleine duizend meter, dus we slapen geweldig onder de dikke dekens die op de bedden liggen. In de avond is het een drukte van jewelste in het restaurant, want werkelijk íedereen die hier slaapt moet hier ook eten. Ook vanochtend bij het ontbijt zien we alleen maar bekende gezichten en groeten we links en rechts pelgrims die we al meerdere keren ontmoet hebben.

Dan begint de dag. We gaan bij de herberg de straat op, draaien achter het gebouw langs en beginnen te stijgen. Kilometers lang stijgen we over asfalt en lopen we boven de wolken. Pieter en ik hebben een favoriete band, Turin Brakes heten ze, uit Londen, en zij zingen in een liedje ‘Up above the clouds, there is always a blue sky’. Die tekst beleven we hier letterlijk. Er is geen wolkje aan de lucht, maar onder ons is het een wattendeken die het zicht op het dal belemmert. Mooi!

Na de enorme stijging over asfalt, begint de intens lange afdaling over de bergflank naar beneden. Het is een bospad dat soms breed, soms bijzonder smal is, en voert ons gestaag richting de dam waar we straks overheen gaan. Van boven de wolken belanden we nu ín de wolken en lopen we een tijd lang door dichte mist. Dan opeens, als we ver genoeg beneden in het dal zijn aangekomen, zitten we onder de wolken en worden we opeens het enorme stuwmeer gewaar dat we vandaag zullen rondwandelen. Dan komt ook de wind, en een half uur later is alle mist opgetrokken. De stuwdam is een gigantische constructie waar een half dorp omheen gebouwd lijkt te zijn, uitgehouwen uit de rotsen eigenlijk, en maakt veel indruk. Het stuwmeer is reusachtig en heel bijzonder van vorm, en de rivier aan de andere kant van de dam is bescheiden en meandert tussen de bergen door in de kloof. Een bijzonder aangezicht dit!

Na de stijging gaan we de mist in

En dan zien we opeens het gigantische stuwmeer

Over de dam, als alle wolken als sneeuw voor de zon zijn opgelost  

Als we net over de dam heen gewandeld zijn, zien we opeens Richard en Helen, de Britse pelgrims die we al een paar keer ontmoet hebben. Hij is een fietser, zij een echte wandelaar, beiden houden van vogelen, en ze zijn heel prettig gezelschap want bijzonder Brits en daar houden wij dan weer enorm van. Pieter gaat ervandoor met Richard, ik blijf met een relaxter tempo bij Helen in de buurt. We kletsen over van alles, reizen vooral en de dating-avonturen van hun 36-jarige dochter, en voordat we het weten komen we aan in Grandas. Het is onvoorstelbaar, maar we hebben 1108 meter gestegen en 1378 meter gedaald vandaag, in 16 kilometer. Ik heb er werkelijk niets van gemerkt. Waarschijnlijk omdat het allemaal zo mooi was, het weer zo fantastisch, en omdat gezelschap toch een heerlijke afleiding kan zijn. Zeker dit gezelschap!

Stijgen en dalen: 1108 m omhoog en 1378 m omlaag.

Slapen: Alberge Casa Sanchez. Mooie herberg met meerdere slaapzalen en een paar privékamers. Wij liggen nu op een driepersoons kamer die we heel lief met zijn tweeën mogen bewonen voor vannacht. Douche op de gang. Kost 50 euro. Geen beddengoed, dus de slaapzak mag weer eens tevoorschijn!