Dag 45 Santa Marta de Tera - Villar de Farfón, 22km

Gisteravond ontmoeten we de Franse pelgrim Gérard en de Oostenrijkse pelgrim Gerhard. Ze zitten bij ons in de herberg en zijn elkaar een paar dagen geleden tegen het lijf gelopen. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk. Zit vast in het feit dat ze dezelfde naam hebben. Ze zijn lief en naïef, zo komt me voor, want ze hebben niets geregeld voor het avondeten, niets voor het ontbijt morgen, en niets voor de wandeldag. Het deert hen geen zier. ‘Dan eten we toch niet’, is hun antwoord. Dat kan natuurlijk niet! We koken een lekkere pasta met chorizogehakt en courgette, en nodigen hen bij ons aan tafel uit. Pieter heeft twee kilometer met een fles wijn in de rugzak gelopen dus die komt ook op tafel, en zo wordt onze jubileumavond ondanks die eikel in het restaurant, ontzettend leuk. De pasta is heerlijk al hebben we een beetje weinig saus, en de pelgrimsverhalen vliegen over tafel. Gérard en Gerhard spreken samen Duits, maar met zijn vieren gaat het van Duits naar Frans naar Engels en weer terug. Net als alle pelgrims die we ontmoeten, zijn ook deze twee heren hardcore. Een wandeldag van 25 kilometer vinden zij een halve dag. Richting 40 wordt het pas leuk. En blijkbaar zonder eten, want ze hebben nog geen pinda bij zich. #hoedan?

Vanochtend verlaten we als laatsten de herberg, rond 8.20 uur. We wandelen langs de kerk van Santa Marta de Tera en zien drie pelgrims uit onze herberg in de zon op de stoep. Ze wachten op een bijzonder fenomeen in de kerk, dat als het goed is om 8.50 uur gaat plaatsvinden. We moeten vandaag 27 kilometer lopen en willen graag op pad, dus we laten het fenomeen voor wat het is. Als we langs een Franse vader en zijn zoon lopen, twee van de pelgrims die aan het wachten zijn, zegt de vader: ‘Ik heb een hele week gekregen voor deze camino, dan kan ik hiervoor best 40 minuten van mijn tijd geven.’ We knikken, zeggen ‘buen camino’ en lopen door. Nog geen twintig meter verder zeg ik tegen Pieter:

‘Moeten we niet weer eens een keertje ‘yes-men’ zijn? Het weer is perfect, als we dit ooit kunnen zien is het nu.’

‘Je hebt gelijk. Laten we het doen.’

We draaien om en gaan naast de vader en zijn zoon (die vannacht in de herberg op de grond heeft geslapen aangezien die overboekt was, ieks) op de stoep zitten.

‘You convinced us’, zeg ik tegen hem. ‘We’ll give it 40 minutes of our time too.’

Na een kwartier komen er allerlei auto’s aanrijden en lopen mensen de kerk binnen. De kerk, die sowieso al heel bijzonder is want er is een beeld van Santiago te zien waarvan wordt aangenomen dat het de oudste pelgrimsvoorstelling ter wereld is, is in donker gehuld. Dat is om het fenomeen dat hier te zien zal zijn straks, beter zichtbaar te maken. In 1996 hebben ze namelijk ontdekt, dat de zon op de lente-zonnewende (de dag dat de lengte van dag en nacht overal op aarde ruwweg gelijk is) precies door de oculus in de gevel naar binnen schijnt en het ‘hoofd van de geredde ziel’ (een beeld op één van de pilaren) verlicht. Dit fenomeen gebeurt twee keer per jaar (bij de lente- en de herfstequinox) en is dan slechts één ochtend te zien. Vanochtend dus! Moet je kijken hoe gaaf:

Een vrijwilligster geeft uitleg over het fenomeen

Dat is dus twee minuten later voorbij hè? Waanzinnig toch?
Helemaal blij dat we gebleven zijn, starten we rond 9.20 uur met onze wandeling. Het gaat meteen langs rivier de Tera over een prachtig zandpad door aangelegde populierenbossen. In strakke rijen staan de bomen kaarsrecht naast elkaar, de velden verdeeld naar leeftijd. Vogeltjes vinden het er heerlijk, want het is een kakofonie van gezang, geroep en gekras. Check it out (geluid aan 🙂 ):

En dit zijn dan alle vogels die je hoort. Een record!

We pauzeren ergens langs een kanaal, waar we onze Noorse vrienden Nina en John ook nog even zien, en wandelen dan richting de gigantische stuwdam van het Agavanzal stuwmeer. Om er te komen, moeten we omhoog via een klein geitenpaadje, dat duidelijk veel bewandeld wordt door wilde zwijnen want om het pad heen is alles omver gewoeld. Boven aangekomen belanden we op een ongebruikte asfaltweg en lopen we over de indrukwekkende dam. Erna zijn we opnieuw ‘yes-men’: de asfaltweg gaat pal langs het stuwmeer en dat ziet er te uitnodigend uit om links te laten liggen. Schoenen en sokken uit en met de pootjes in het water afkoelen maar!

Dan moeten we nog 8,5 kilometer. We hebben werkelijk alles wat we nog in onze rugzak hadden opgegeten en beginnen – in Pieters geval – zelfs zonder water aan de laatste stretch. Na drie kilometer zien we een bordje: ‘koffie die kant op.’ We kijken waar het bordje heen wijst, en zien een alleraardigst huisje met een open deur. Ervoor staat een man met grijs achterover gekamd haar en een zachtaardige blik in zijn blauwe ogen.

‘Zullen we hier even gaan zitten voor een drankje, Piet?’ vraag ik.

‘Wat kan ik voor jullie inschenken?’ vraagt de man dan in het Nederlands aan ons. Het blijkt dat we bij de herberg staan van de Zuid-Afrikaanse Craig en zijn vrouw Dorothea. Het is een minuscule herberg: vier bedden in één kamer.

‘Jullie zijn volgens mij de laatsten van de dag’, zegt Craig tegen ons. Dat klinkt als muziek in onze oren. Het zou betekenen dat we hier lekker met zijn tweeën in een vierpersoonskamer zouden kunnen liggen. ‘Hoe werkt het verder hier, Craig?’ vraag ik hem.

‘Ik kook voor jullie, ontbijt mag je zelf pakken, en het kost € 20 per persoon.’

Sold! Yes-man! Heerlijk.

We genieten van ons drankje, checken in en douchen in Craigs zelfgemaakte buitendouche. Het is hier heerlijk. Ik schrijf dit in de tuin, insecten zoemen om me heen, een zwarte roodstaart zingt luid zijn lied, en we hebben vandaag drie keer ‘Yes, man!’ gedaan. Een súper dag!

PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.