Volgens de apps van onze tafelgenoten zitten we bij de allerbeste herberg van de gehele camino, hier bij A Pociña de Muñiz. Ik geloof het meteen. We zitten aan twee lange tafels in een enorme schuur die open is aan één kant en vader, zoons en moeder dansen als volleerd obers om ons heen. Oma komt af en toe langs om te checken of iedereen wel voldoende opschept, en alles wordt non-stop aangevuld. Voor iedereen die iets bijzonders wil – de Duitse Martina aan de overkant van de tafel is al dagen aan de dunne dus die wil alleen toast met tomaat – wordt iets persoonlijks in elkaar gedraaid en de sfeer is heerlijk. We raken aan de praat met Walter uit Milaan, met José uit Barcelona, en met de pelgrimvrienden Berthold en Marvel. Berthold is een Oostenrijker, Marvel een Tjech, en zij ontmoetten elkaar tien jaar geleden op de Ruta de la Plata, een dagetappe uit Sevilla vandaan. Ze raakten aan de praat, raakten vervolgens niet uitgepraat, en zijn nu allerbeste vrienden. Ze zien elkaar eens per jaar, namelijk voor een gezellige vakantie op de camino. De mannen zijn hard-core wandelaars en zitten goed in hun spullen. Het is allemaal ultralicht, ultramodern, en goed over nagedacht. Met name hun rugzakken zijn state of the art, en Pieter heeft al weer een bedrijf bedacht om op te starten: groothandelaar worden van de Nieuw Zeelandse rugzakken van het merk Aarn. Haha gaat hem kennende vast nog gebeuren ook.
Een beetje tipsy van de gezelligheid en de wijn gaan we om 22.00 uur richting bed, om vanochtend rustig aan wakker te worden met alleen Berthold en Marvel om ons heen. De rest van de 25 pelgrims is al op pad. Ook nu krijgen we zomaar een stuk Torta de Santiago op ons bord geschept en staat er zelfs vers fruitsap op tafel. Waar halen deze mensen de tijd vandaan om zulke lekkere dingen klaar te maken? Met een tevreden buikje en een blij gemoed stappen we als laatsten de deur uit, vriendelijk nagezwaaid door vader. De zon schijnt, maar het is ijzig koud en het waait stevig. Je voelt: de herfst is nabij. Voor het eerst in heel lange tijd wandelen we met lange mouwen. Even overwegen we nog zelfs onze lange broek aan te trekken, maar dat wordt ons toch te gortig. Dan zouden we wel heel erg toegeven dat de zomer achter ons ligt, en daar zijn we nog niet klaar voor.
De weg is mooi. Ik had een stadsetappe verwacht aangezien we vandaag Lugo binnenwandelen, maar het is niets dan bos en grindpad wat de klok slaat. Het gaat nog maar een heel klein beetje op en neer, wat voor de verandering ook wel eens fijn is. Ons oog gaat vandaag vooral naar de ongelofelijk dikke, oude kastanjebomen die hier af en toe staan. Bij één staat een bordje: 350 jaar geleden werd deze boom achter het muurtje geplaatst, maar nu heeft hij zichzelf volledig om de muur heen gewikkeld en is hij een knoestige, chaotische oude reus. Zo indrukwekkend! Zou hij er over 350 jaar nog steeds staan?
De eeuwenoude kastanje, één van de vele die we vandaag zien
Lugo binnen wandelen is niet zo leuk. De stad heeft een mooie oude kern die volledig ommuurd is, maar daar zie je niets van als je vanuit het noord-oosten aan komt wandelen. Buiten de stadsmuur is het alleen maar hoogbouw. Saaie, lelijke flats, zonder enig groen. Maar als je dan die muur ziet, die tussen 267 en 276 is gebouwd als verdedigingswerk tegen opstandige plaatselijke stammen en Germaanse indringers en die twee kilometer lang is, dan denk je wel even: wauw… De muur is grotendeels intact en je kunt erbovenop een wandeling maken! Dat gaan we morgen natuurlijk even doen.
De brug is mooi, maar de rest van de stad niet zo, als je het zo ziet
Aangezien het vroeg is – nog geen half twee – besluiten we om eens te doen wat Spanjaarden veel doen: we gaan uit lunchen. We treffen een vinoteca die open is en vragen of we mogen lunchen. Ze tonen ons hun menu en al likkebaardend nemen we boven plaats. Binnen een kwartier zijn alle tafels om ons heen vol en weten we: hier zitten we goed. We beginnen met een Mexicaanse fajita (pannenkoekje) met daarop gehakt van chorizo en allerlei kleingehakte groentjes, en een pittige saus. Dit is wel even andere koek dan het gemiddelde pelgrimsmenu! Daarna nemen we weer Arroz a la Marinera. Een beproefde formule die om herhaling vroeg en die opnieuw verrukkelijk is. Een Coffee Flan toe en deze twee pelgrims zijn weer good to go!
De indrukwekkende muur met erachter de kathedraal.
Buitengekomen hoeft de regenjas niet meer aan – het regende toen we Lugo binnenliepen – en gaan we naar onze accommodatie. Die blijkt nog niet schoongemaakt te zijn, dus of we even veertig minuten onszelf willen vermaken terwijl de jonge knul ons appartement kuist. Dat willen we best. We zetten onze rugzak af en gaan op zoek naar een supermarkt voor wat snackjes vanavond. De Carrefour bij de rivier is open, zo heeft de schoonmaker ons beloofd, dus we zetten koers naar de rivier. Onderweg komen we langs de mooiste graffiti ooit. Die ogen!
Maar niet alle graffiti is hier even mooi, haha
De Carrefour is natuurlijk helemaal niet open want zondag – ik had het die schoonmaker drie keer gevraagd aangezien Google Maps aangaf dat hij gesloten was. Nee echt, hij is open! – dus onverrichterzake lopen we de tweeënhalve kilometer weer terug naar het appartement. Dat is inmiddels wel schoon. Mooi! We gaan linea recta naar bed voor een heerlijke dut, en nu zitten we in zo’n limbo fase. Douchen is niet echt nodig maar wel fijn, eten is niet echt nodig maar helemáál niets meer eten is misschien ook niet zo’n goed idee, in de stad is alles dicht want zondag maar moeten we dan toch op pad voor een snackje ergens? Oh keuzes keuzes. Van de weeromstuit wast Piet per ongeluk zijn schone shirt samen met zijn vieze shirt dus die heeft nu ook nog eens niets om aan te trekken, en de wekker ging niet dus ik heb te lang geslapen en ben nu zo wollig als wat. Dat ik deze blog uit mijn vingers krijg mag een wonder heten. Zo’n avond wordt het jongens.
Hoogtepuntje: we moeten nog honderd kilometer tot Santiago!
Stijgen en dalen: 331 m omhoog en 382 m omlaag.
Slapen: Appartement Viviendas San Froilan. Binnen de muren, in een heel rustige autovrije straat. Ruim en mooi, grote ramen. Alleen de banken zitten niet zo lekker. Kniesoor.
No reacties