Het is rond negenen als we de grijze ochtend in stappen. We verlaten het kleine dorpje Vallant-St. George en bij de brug over de Seine bedenk ik me dat ik niet gerekt of gestrekt heb. Niet handig, want mijn knieën houden het vol, maar volgens mij bij de gratie van mijn dagelijkse oefeningetjes. Ik zet mijn rugzak tegen de brug, pak mijn rechtervoet en trek hem tegen mijn kont aan. Zo sta ik een beetje in het water te staren, als me opvalt dat er een gesp van mijn tas los zit. Vreemd? Ik kijk nog eens, een auto komt langs en iets wits schiet over straat, en dan zie ik het: mijn pet! Ik pak hem van het asfalt en maak hem weer aan mijn tas vast. Het stelt natuurlijk niet veel voor, maar ik vind het zo bijzonder: als ik vanochtend had gerekt en hier niet stil was gaan staan, was mijn pet van mijn tas gevallen zonder dat ik het in de gaten had gehad en had ik hem nooit meer teruggevonden. Wat een geluk!

Ik heb mijn pet nog!

We draaien naar rechts en lopen langs het kanaal. Vijfentwintig kilometer lang, over asfalt, dat staat er op het program vandaag.

Hier ziet het er nog goed uit. We spotten zelfs nog weer een ragondin, maar ja, dat is intussen natuurlijk niet zo speciaal meer. Zo snel worden we al blasé. Maar dan zien we dat het waterniveau steeds lager wordt naarmate we vorderen. En dat er overal in de kanaalrand holen zitten. Overal! Nu begrijpen we wel hoe dat enorme gat in de weg is ontstaan waarover we gister hoorden. Die ragondins graven hun holen onder de weg en die verzakt dan. We zien dode vissen, we zien lelies waarmee het niet goed meer gaat, en het waterniveau wordt lager en lager. Wat beroerd dit!

Moet je kijken hoe vreselijk dat kanaal erbij ligt….

Dan komen we bij de plek waar het gat in de weg geslagen was. Ze hebben het al gerepareerd, maar je ziet dat er honderdduizenden liters water in het bos zijn verdwenen. Ongelofelijk, zoveel water als er uit het kanaal is weggelopen. We stappen over de wegversperringen heen en lopen over het grint dat er gisteren op is gelegd. Nadat we nog twee sluizen zijn gepasseerd, lijkt het water weer zijn normale niveau te hebben. Gelukkig! We spotten ook weer een paar eenden, enkele zwanen, hier lijkt het leven weer normaal te zijn.

Dit stuk is gerepareerd. Rechts is alles onder water komen te staan, water dat is weggelopen uit het kanaal….

Zoveel holen!

Hier kom je zelfs met je kano’tje niet meer doorheen

Even later komt er een dikke vrachtwagen onze kant op gereden. Wat doet die nou hier? We lopen op een smal fietspad, dit is nog best spannend, of hij er langs kan. De man in de vrachtwagen draait zijn raampje open en zegt: ‘Verderop is de route barrée, daar kun je niet langs.’ Dat meen je niet. ‘Ook niet te voet?’ vraag ik hem. ‘Dat wordt ingewikkeld. U moet terug naar de brug daar’, hij wijst naar een brug waar we een kwartier geleden onderdoor liepen, ‘en dan aan de andere kant van het kanaal verder.’ Ik bedank hem voor de info, hij steekt zijn hand op, rijdt door, en ik kijk Pieter aan. ‘Gaan we dat echt doen?’ Piet kijkt naar de brug, naar de overkant, en naar verderop waar de route blijkbaar geblokkeerd is. ‘Nee. Kom. We proberen het eerst.’

We lopen een paar minuten en zien dan twee dames onze kant op wandelen. Dat biedt hoop! Als ze bij ons zijn, vraag ik of we erdoor kunnen. ‘Oh ja hoor, als je het vriendelijk vraagt’, zegt een mevrouw met rode bril en zwarte krullen. Vriendelijk vragen, dat kunnen wij wel. We lopen verder en een graafmachine is bezig met takken uit de sloot rechts van het fietspad te halen en ze dan in een laadbak van een vrachtwagen te leggen. De bestuurder van de graafmachine ziet ons, stopt met zijn werk en laat ons er vriendelijk glimlachend langs. Ben ik blij dat we niet naar die kerel in de vrachtwagen geluisterd hebben! Had ons zeker vijf kilometer extra opgeleverd, dat grapje! Soms is het goed eigenwijs te zijn.

De rest van de dag staat eigenlijk in het teken van het regelen van accommodatie. Het is schaars gezaaid met herbergen langs deze route! Ik bel, mail, app en bel nog meer, en aan het eind van de dag hebben we in ieder geval tot Chablis onderkomen. Gelukkig maar. Het is voor sommigen prima om gewoon maar te wandelen en te zien – Jerôme bijvoorbeeld – maar wij zijn daar nog niet echt aan toe. We wandelen liever met een eindbestemming. Zoals vandaag, naar Troyes. Vlak voor we de stad inlopen zien we nog een reetje in het veld, héél dichtbij, en prachtige graffiti onder de brug. De stad zelf is natuurlijk een waanzinnige verzameling vakwerkhuizen, en de kathedraal is bijzonder indrukwekkend. Gelukkig eindigt onze dag heerlijk weer bij lieve schatten thuis die hun huis openstellen voor pelgrims, want van het kanaal werd ik vandaag wel een beetje verdrietig. Morgen door bos. Fijn!

Slapen: bij Daniel Lareu (+33 6 14 89 40 41), die je komt ophalen bij de kathedraal van Troyes. Zulke lieve mensen, en een gigantisch huis. Heel tof. Jerommeke is weer aangehaakt dus het wordt gezellig vanavond. 

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!