Alles is een beetje anders nu, hier op de camino. Je merkt dat we dichterbij Santiago komen en met name dat er meer en meer pelgrims zijn aan wie sommige dingen aangepast lijken te zijn. Zo was gister bij de herberg de keuken open tot half negen, en niet pas vanaf acht uur zoals we net een beetje gewend waren. Wil je eten om half zes? Kan gewoon. Zeven uur? Mag ook. Maar om half negen wil de kok naar huis dus dan is het schluss met de flan en het aardbeienijs. Best fijn eigenlijk.
Ook is het zo te zien gedaan met de gemeenschappelijke avondmaaltijd. Mensen denken waarschijnlijk: ja dág, ik ga toch zeker niet koken voor 76 pelgrims die tegelijkertijd aan de dis gaan! Ze zoeken het maar uit! En dat doen we dan ook. Dus je krijgt meer restaurant-settings waarbij iedereen apart aan een tafeltje zit en op zijn eigen tijd van het aangeboden pelgrimsmenu geniet. We kunnen het ons goed voorstellen, dat dat hier met die massa mensen zo geregeld wordt. Maar we missen het wel een beetje, die communal dinners. Gelukkig zaten we gisteravond met ons tafeltje naast twee heel gezellige Britten, met wie we eigenlijk de hele avond gekletst hebben. Max en Mathew zijn jeugdvrienden, wonen nu allebei in Hackney in Londen, en hebben beiden een sabbatical. Mathew voor vier maanden, Max zelfs voor een jaar. En nu fietsen ze samen de camino, tot hun beider groot plezier. We hebben het over de Nederlandse taal (Max heeft een Nederlandse vriendin maar komt niet verder dan ‘slaap lekker’), over de politieke situatie in Engeland en natuurlijk over Brexit. Het zijn erg slimme jongens met wie het fijn hangen is, dus we krijgen toch een beetje het idee aan een communal dinner te zitten. Leuk!
Ik laat Max en Mathew even onze blog zien
Als we vanochtend rond een uur of acht vertrekken, is het herfst. Ook dat is anders dan het was, al heeft dit dan niets te maken met de hoeveelheid pelgrims. De weg is bezaaid met eikeltjes, kastanjes en takken, en het is guur. Het waait hard en met onze armen over elkaar om onszelf een beetje warm te houden, lopen we de eerste kilometers tot we bij een gehuchtje komen waar een man ons uitgebreid zwaaiend staat te verwelkomen. Of we even binnen willen komen voor een zelfgemaakte stempel en misschien een stukje fruit? Hij vertelt over zijn eigen camino, nu 15 jaar geleden, en dat hij toen door dit gehuchtje liep en dacht: hier wil ik wonen. Hij kocht er een huisje en biedt sindsdien aan pelgrims fruit, koffie, frisdrank én een zelfgetekende stempel aan. Aan koffie of fruit hebben we geen behoefte, maar naar die stempel zijn we natuurlijk wel benieuwd. Het is een klein kunstwerkje!
De zelfgemaakte stempel van de lieve oud-pelgrim
Hierna wandelen we verder onder de staalgrijze hemel. We pauzeren in de miezer ergens onder een lege carport en zwaaien naar langslopende pelgrims. Eerst hoor je wat ruisen, dan zie je een enorme poncho, en dan word je een pelgrim erin gewaar. Na een klein half uurtje krijgen we het een beetje koud en gaan we maar weer door. De route is over asfalt en bospaden, en met name een deel waar elke boom gehuld is in een dikke laag mos maakt indruk. Dan komen we aan in Melide, de stad waar de Camino Francés en de Camino Primitivo samenkomen. ‘Is dit waar we in filevorm verder gaan?’ vraagt Pieter een beetje nerveus. ‘Ik weet het niet’, geef ik eerlijk toe, ‘maar ik vrees eigenlijk het ergste.’
Het bos met de in mos ingepakte bomen
Het ergste wat ik vreesde blijkt nog geen fractie te zijn van hoe het daadwerkelijk is. Tuurlijk had ik de verhalen gehoord over dat pelgrims bij busladingen worden uitgespuugd om vijf kilometer verderop weer te worden ingeladen, maar ik had het nog nooit gezien, laat staan aan den lijve ondervonden. Maar we lopen Melide uit en zien drie touringcars staan waar nét voordat we aan komen lopen, honderden mensen uitstappen. Ik kijk Pieter aan en we proesten het uit. Filevorm to the max! We worden moeiteloos opgenomen in de horde mensen in spijkerbroek, met kleine Gucci rugzakjes en maagdelijk witte sneakertjes, en stappen in hun tempo mee over de landweggetjes en onder de huizenhoge eucalyptusbomen door. We blijven de rest van de zes kilometer een beetje giechelig. ‘Ik dacht echt dat ‘in filevorm lopen’ betekende dat je zo’n tien pelgrims zou zien’, bekent Piet, ‘maar dit had ik niet verwacht.’
’s Ochtends in de regen is het nog rustig…
Maar na Melide is het ietsje drukker 🙂
We passeren het 50-km naar Santiago-bordje en nemen er natuurlijk een foto. Net zoals de rest van de pelgrims uit de drie touringcars er een foto nemen. Pieter wordt gebombardeerd tot fotograaf en legt denk ik wel zeven gezelschappen op de gevoelige plaat, en dan is het door naar Boente. Vóór ons staan de drie toeringcars klaar om de pelgrims op te pikken die natuurlijk kapót zijn na die vijf kilometer, en wij zoeken onze herberg op. En dan maken we nóg iets unieks mee: ik vraag aan de oververhitte en gestresste uitbater of hij een privékamer voor ons heeft. Hij schudt hard zijn hoofd en zegt dan: ‘Maar misschien de herberg hiernaast wel?’ Stuurt hij ons nu serieus naar de concurrent? Ik vraag hem of hij het oké vindt als we dat even checken, en als ze geen privékamer hebben dat we dan terugkomen, en dat vindt hij allemaal helemaal prima. Mijn klomp breekt. Met een gracias! verlaten we zijn herberg, stappen bij de buren naar binnen, en twee minuten later liggen we op een heerlijke tweepersoonskamer uit te buiken van de indrukken van de dag. Zoals gezegd: alles is een beetje anders nu.
Nog maar 50,582 kilometer naar Santiago!
Slapen: Albergue Boente. Slapen voor 55 euro in een privékamer met eigen badkamer, diner voor 10 euro, ontbijt voor 5 euro. Het ligt wel aan een drukke weg dus dat wordt oordopjes in, maar dat is inmiddels dagelijkse kost. Mèkt niks.
No reacties