Het is halverwege 2015 als ik via het Rode Kruis hoor over New Life University, een trainingsinstituut voor zelfontwikkeling gebaseerd op neurolinguïstisch programmeren. Piet en ik besluiten hun training te doorlopen en volgen dat jaar vijf modules. Eén gaat over welzijn en focust op wat je zou willen in je leven. ‘Schrijf 100 dingen op die je leuk vindt’, is de opdracht. Mijn hemel, ik ben na zeven dingen al klaar! Met hangen en wurgen krijg ik vijftig dingen op papier, Pieter heeft er minder moeite mee. Vervolgens moeten we uit al die dingen tien dingen kiezen die we zo leuk vinden dat we die wel elke dag zouden willen doen, en daarna moeten we uit dat rijtje drie dingen kiezen waar we wel geld mee willen verdienen. Bij mij komt eruit dat ik graag meer zou willen doen met mijn edelsmeden en misschien wel een sieradenwinkel zou willen beginnen, en bij Pieter komt eruit dat hij graag een energieneutraal huis zou willen kopen en daarna verhuren. Datzelfde weekend nog moeten we één stap zetten die ons dichterbij onze droom brengt. Ik neem contact op met Pieters tante die een eigen sieradenatelier heeft in Laren en vraag haar of ik stage bij haar mag komen lopen (antwoord: nee), en Pieter contacteert mijn oude huisbaas in Amsterdam, om zo advies in te winnen over hoe het verhuren van een woning eigenlijk in zijn werk gaat.

Zo ontstaat een droom: één of meerdere energieneutrale woningen verhuren en zo een inkomstenstroom genereren die ons dichterbij onze wérkelijke droom brengt: de vrijheid hebben om de wereld te bewandelen.

Dit is nu acht jaar geleden. En vandaag realiseerden we ons dat die droom is uitgekomen: we zijn aan de wandel! Ons bedrijf is verkocht, de huizen in Rotterdam zijn er gekomen, we hebben een paar verschillende inkomstenstromen, en we wandelen. Het is gewoon keihard gelukt! Pieters opa had het zo gek nog niet bedacht toen hij zei: ‘Als je geen doel stelt, haal je hem ook niet.’ Waarheid als een koe, opa Piet!

Dag 1

Dus vandaag is het de eerste dag van ons nieuwe leven. Eigenlijk dag 42 want we hebben in Portugal al 41 dagen gewandeld, maar het voelt als dag 1: we vertrekken vanuit het huis van Pieters moeder, op weg naar Santiago.

Zwaaien naar Tineke als we onze eerste stappen zetten op de Camino!

Met een waterig zonnetje dat veel moeite heeft door de wolken heen te breken verlaten we Laren via kinderkopjes, enorme huizen en rietdekkers die daken voorzien van een nieuwe laag. Een bocht om en dan vinden we onszelf op de hei, die opgeleukt wordt door honderden struiken met witte bloempjes. Wat voor struiken het zijn is ons een raadsel, maar het is mooi!

Het voelt allemaal nog wel heel onwennig. Net Laren uit vertel ik Pieter over Joost, een vriendin van onze vriendin Erzja, die nu ook de camino loopt en op haar Polarsteps schrijft hoe blij ze wordt van stempels in haar pelgrimspaspoort. ‘Mijn pelgrimspaspoort, die heb ik al tijden niet gezien’, zegt Pieter half in paniek. Hup, rugzak af, checken, ja hoor, pelgrimspaspoort check, rugzak weer op en door. Dit gebeurt vervolgens ook met zijn leesbril, zijn bitje en je zult het niet geloven, op een gegeven moment opent hij zelfs al wandelend zijn gulp om te checken of hij wel zijn pelgrimsonderbroek aan heeft! Met wat voor gladiool ben ik op pad!

De zestien kilometer van de dag verdwijnen onder onze schoenen, en nu zijn we in Bilthoven, in een superleuke B&B die Bubbles & Bed heet (in het pandje van Bubbles & More, naast de Bubbles & Bakery en de Bubbles & Blessings. Iemand hier is gek van bubbels). Midden in het bruisende (ahum) centrum van Bilthoven, doosje bonbons op bed, twee flesjes Prosecco op het nachtkastje, onze avond kan niet meer stuk! En moet je kijken hoe gezellig het eruit ziet:

Gezellig toch?

Piet ligt inmiddels lekker te knorren (welverdiend hè, na zestien kilometertjes) en ik ga zo nog even aan het werk voor de reclassering. Maar dag 1 is gelopen, ons doel is gehaald. We zijn aan de wandel! En ons gevoel vandaag werd mooi verwoord in een gedichtje van Joke van Leeuwen dat ik zag in de etalage van de boekwinkel hier:

Ik voel me oh zo heppie

zo heppie deze dag

en als je vraagt: wat heppie,

als ik eens vragen mag,

dan zeg ik: hoe wat heppie,

wat heppik aan die vraag,

heppie nooit dat heppieje

dat ik hep vandaag?