Ontbijten op ons minuscule balkonnetje. Waar de ochtendzon ons verwarmt en we met twee handen om de dampende koffiemokken heengeslagen het verkeer onder ons bekijken. In de verte walmt een fabriek witte damp, die naadloos overgaat in de laaghangende bewolking in het dal. Een vogeltje fluit.
Pieter gaat aan het werk. Ik moet drie dingen kopen: eieren voor de lunch, en brood en kaas voor morgen, als we weer verder trekken op deze Camino Portugues. Het voelt als een hele missie, zo op onze rustdag. Ik stap het appartementengebouw uit, sla linksaf, en beland dan op de grootste markt die ik ooit gezien heb. Straten, pleinen, rotondes, alles staat vol met kraampjes. Honderden en honderden tafels met waren uitgestald. Tassen, kleding, speelgoed, groente, fruit, vis, telefoonhoesjes, zonnebrillen. Name it, it’s there. Er staat een enorme rij voor een man met een verrijdbaar lotenkarretje. Een vrouw met grote broden op haar tafel staat verveeld naar de voorbij schuifelende massa te kijken. Naast haar een kraam met identieke broden, waar mensen voor in de rij staan. Wat zou het verschil zijn, vraag ik me af. Hetzelfde gebeurt aan de overkant van de straat. Een rij van ik denk wel vijfentwintig mensen staat geduldig te wachten tot een nieuwe lading churros uit het vet wordt getild bij Churreria Amo. Ernaast Churrería Salva, die niemands interesse heeft en waar de churro’s – die er in mijn ogen toch echt hetzelfde uitzien als bij de buren – oud liggen te worden.
Ik koop een brood zo groot als een dartbord bij het populaire bakkerskraampje en schuifel verder tussen de mensenmassa. Ze drijven me als vanzelf de supermarkt in, waar ik kaas koop – ondanks de vele kaaskraampjes die ik gepasseerd ben – en een doosje eieren. De vrouw achter de kassa noemt me guapa, wat me een warm gevoel geeft. Het eten is gekocht, de missie is volbracht. Nu is het een kwestie van mezelf onderdompelen in deze heerlijke zondagochtend en me door de mensenmassa naar huis laten duwen. Waar Pieter straks een lekkere lunch in elkaar draait die we zullen eten in de middagzon, op ons balkonnetje. Waarna ik op mijn krent ga zitten, terwijl Pieter belt met zijn broer. Ik zet een kop thee, geef Pieter een glas gazpacho. Lees Stephen King, plaats nog een post op Polarsteps en kom tot rust. Missie geslaagd.
Slapen: bij een Airbnb adres in Padrón. Superfijn appartement waar we van alle gemakken zijn voorzien. Heerlijk voor een rustdag.
No reacties