Deze mooie maandagochtend begint met enige onenigheid over wie nu die 26,5 kilo aan brood moet dragen. Voorheen trok ik nog wel eens de knie-kaart maar daar kom ik niet meer mee weg; mijn knieën doen het al een hele tijd best goed. Ik delf dan ook het onderspit en stop mokkend al het brood én de kaas in mijn tas. Een volle zak water – we komen volgens de info nauwelijks iets tegen vandaag – voegt daar nog twee kilo aan toe, dus topzwaar en met kromme rug ga ik op pad. Pieter loopt er met zijn vederlichte rugzakje naast en kletst honderduit. Hij kan van mij op enkel gebrom rekenen.
We steken onder een geweldige morgenstond de grote weg over en lopen dan onder de rook van die vieze fabriekspijp richting Pontecesures, aan de andere kant van de rivier. We lopen over smalle asfaltweggetjes waar auto’s ons tegen de muur aandrukken als ze langskomen, en worden een beetje treurig van de bebouwing. We zien oude vervallen huizen waar vooral veel afval in tuinen en op opritten ligt. Maar dan slaan we af en stijgen over een prachtig dennennaaldenpad door een bos. Ik tel in eerste instantie nog de pelgrims die we tegenkomen, maar blijf haken bij 22. Dan worden het er teveel om nog te turven en volgen ze elkaar in te snel tempo op. Een Nederlands stel dat we eergisteren kort spraken, gaf al aan dat ook op deze camino de laatste 100 kilometer erg druk zijn. Dan zijn de kustroute en de inland route weer bij elkaar. We merken het. Niet alleen bij de hoeveelheid ‘Buen camino!’s die we per dag naar tegenliggers roepen, maar ook bij het boeken van accommodatie. Ik heb nooit meer beet bij de eerste herberg die ik bel. Altijd moet ik eerst een paar completo’s incasseren vóór iemand aangeeft nog een bed te hebben. Wat gister leidde tot het boeken van een accommodatie al acht dagen in het vooruit! Dat heb ik de hele camino nog nooit gedaan. Maar we hebben nu in ieder geval wel elke avond, tot dinsdag 3 oktober vooralsnog, een bed. Bizar toch, dat dat nu nog altijd nodig is, terwijl we richting oktober lopen?
De rest van de dag is het op oude karrensporen rustig op en neer langs maïsvelden en wijngaarden. De wijngaarden lopen op hun laatste benen; druiven hangen er soms in krentvorm nog aan, maar bladeren zijn veelal bruin en de herfst knabbelt duidelijk aan de ranken. Ook de maïsvelden zijn geel, al spotten we nog wel kolven tussen de uitgedroogde bladeren. Gaan ze die nog oogsten? Het lijkt alsof vooral de mussen blij zijn dat er nog wat te eten valt. We wandelen in rustig tempo door de prachtige vallei en door de bossen, waarbij we de rivier Valga volgen en enkele oude watermolens zien. De zon schijnt aan een wolkeloze hemel en voor het eerst in dagen smeren we ons weer eens in met zonnebrand. Ik ga steeds rechterop lopen want tijdens de pauzes slaan we een flink gat in dat enorme brood en de kaas, en ik drink natuurlijk braaf mijn water. We verzuchten de laatste kilometers naar Caldas de Reis hoe mooi het hier is, hoe lekker het is dat de zon weer eens flink brandt, en hoe lekker het gaat met benen, voeten, rug en gemoed. En dan is het pas maandag. Moet je rekenen.
Een mooie muurschildering in Caldas de Reis
Sinds ongeveer een dag of vijf zien we overal deze prachtige bloemen. Ze groeien aan bladerloze stengels en zijn zo mooi. Iemand enig idee wat voor bloemen dit zijn?
Stijgen en dalen: 400 m omhoog, 383 m omlaag. Is goed te doen, ging vandaag vrijwel ongemerkt.
Slapen: Albergue de Peregrinos Timonel. Veertig euro voor een privekamer, dertig als je bereid bent de badkamer te delen. Twaalf euro voor een stapelbed. Voor diner en ontbijt kun je er ook terecht. Prima plek!
No reacties