Het is vandaag een heerlijke dag. En ik denk maar zo dat dat komt doordat we begonnen met een daverende lachbui.
We zitten in het café van het ietwat troosteloze hotel waar we vannacht sliepen. We hebben net onze koffie gekregen en wachten op ons ontbijt: tostada con tomate. De toog is opgeleukt met tegeltjes met spreuken erop. Ik zie Pieter lange tijd kijken naar een tegeltje.
De tegeltjes in de toog
‘Wat betekent he in het Spaans?’
Ik kijk naar wat hij bedoelt, op het rechtertegeltje. Er staat: ‘He decidido hacer lo que me gusta porque es bueno para la salud.’
‘Ik heb’, zeg ik.
Piet kijkt nog wat langer, zijn mond beweegt prevelend. Dan zegt hij:
‘Ik heb besloten dat het een goede dag is omdat iemand ‘salud’ tegen me gezegd heeft.’
Ik kijk naar het tegeltje en proest het uit.
‘Nee?’ vraagt Piet lachend.
Ik pies bijna in mijn broek van het lachen. ‘Er staat’, piep ik tussen mijn gegrinnik door, ‘Ik heb besloten te doen wat ik leuk vind, omdat dat goed is voor de gezondheid.’
‘Ooooooh’, lacht Piet mee. ‘Net niet goed, dus.’
De tranen rollen me over de wangen, oude mannetjes aan de bar kijken om. We steken verontschuldigend onze hand op. Als we vijf minuten later afrekenen en richting kamer lopen om onze spullen in te pakken, loop ik nog te hikken.
Torremejía is geen leuk dorp, althans, wij hebben er niets kunnen ontdekken wat de moeite waard is. Toen we er gisteravond doorheen liepen op weg naar ons hotel, liep er geen kip op straat. Dooie boel. Bovendien waren de restaurants en cafés die we voorbij liepen stuk voor stuk gesloten. Ik checkte bij de receptioniste van ons hotel of ons dat ’s avonds geen problemen zou gaan opleveren. Nee hoor, beweerde zij, vanavond is alles open. Behalve het restaurant hier recht tegenover.
Gisterenavond gingen we braaf pas na half acht op pad – intussen weten we hoe het hier werkt – en belandden in het eerste open café dat we tegenkwamen.
‘Kunnen we bij u avondeten krijgen?’ vroeg ik aan de dikke barman.
‘Nee. De keuken is dicht. Het is maandag,’ zei hij nors. Om vervolgens ‘Gracias’ tegen me te zeggen. Nou ja! Dat was wel heel makkelijk iemand wegsturen! Hij gaf ons niet eens gelegenheid om een biertje te bestellen of zo. Had zeker geen zin in pelgrims.
Het volgende café dan maar. ‘Kunnen we bij u dineren?’
‘Nee sorry. De keuken is dicht.’
‘Helemaal niets? Geen tapa of zo?’
Hij dacht even na. ‘Ik heb wat vlees, dat kan ik voor je warm maken? Met wat brood erbij?’
Ik keek Pieter aan. ‘Wat denk jij?’
‘Ja, doen. Iets wat wel diner serveert gaan we volgens mij niet vinden hier.’
‘Maakt u maar wat vlees warm. Graag.’
We gingen zitten. Naast ons zat een gezin met een baby’tje en drie mannen stonden aan de bar. Het was eigenlijk een heel gezellige bedoening. De barman verdween in de donkere keuken en kwam even later terug met een ovenschaaltje met vier stukken vlees in wat saus, en een mand brood. Pieter en ik hadden trek, dus vlogen aan op het vlees, en oh mijn god. Wat een geweldig vlees was dit! Varkenswangetjes! We hebben de saus met het brood opgeveegd en nog net niet de borden afgelikt, maar lekkerder dan dit hebben we het in tijden niet gehad. Na het vlees ging ik naar de bar voor een nieuw drankje, en spotte ik tortilla de papas. ‘Mogen we daar allebei een stukje van?’ vroeg ik de barman. Hij knikte, ging weer even de donkere keuken in, en kwam toen terug met voor ons ieder een kwart tortilla en een enorm stuk brood. Na drie happen overheerlijke tortilla zat ik vol, dus de rest ging tussen het brood, servetje eromheen, klaar: lunch voor morgen. Hoe ontzettend met de neus in de boter waren we nu weer gevallen! Toen Pieter de rekening ging betalen, keek de ietwat norse barman even langs hem heen naar mij, stak zijn duim omhoog en vroeg ’todo bien?’
‘Todo muy bien!’ bevestigde ik. Het was super.
Vanochtend na ons heerlijke lachen gaan we op pad. Eerst langs de N630 over de vluchtstrook, daarna een pad parallel eraan. De wind is gelukkig flink gaan liggen, de zon schijnt erop los. Blauwe lucht, fris, fijn.
Een fijn pad langs de N-weg, die gelukkig niet druk is
Overal gele bloempjes
Na acht kilometer is het tijd voor pauze. We gaan uit de wind tegen een struik aan zitten en trekken onze lunch tevoorschijn: het brood met tortilla van gisteravond. Lekker! We grinniken om hoe weinig we eigenlijk nodig hebben. Hier zitten we dan. Op de grond, tegen een struik aan gedrukt, de zon in ons gezicht, oud brood met left-over tortilla van gister, en zo snug as a bug in a rug. Verrukkelijk gewoon.
Lekker onderuit gezakt tegen de struik aan
Daarna nog acht kilometer naar Mérida. De oude Romeinse brug over de Guadiana rivier maakt indruk door zijn enorme lengte en natuurlijk zijn leeftijd. De brug erachter, ontworpen door de beroemde architect Calatrava, schittert wit in het zonlicht. Onze brug alleen maar voetgangers en rust, over de andere brug raast het verkeer de stad in.
De reusachtige Romeinse brug
met erachter de moderne versie, ontworpen door Calatrava
Deze Diana tempel is een Moors bouwwerk dat gebouwd is op oude Romeinse fundamenten.
De straat van ons appartement is leuk. Boutiekjes, leuke restaurants, een lekkere bakker, de Spar om de hoek. We nemen hier een dag rust. Telefoon van Pieter laten repareren, nieuwe regenhoes voor mij kopen want de mijne lekt, en verder chillen met de billen en helemaal niets. Om met de spreuk van vanochtend te eindigen: we doen lekker alleen maar wat we leuk vinden, want dat is goed voor de gezondheid. Een waarheid als een koe!
Het appartement (eigenlijk meer een hotelkamer met een keukentje) is hypermodern en geweldig. En vanuit het raam zien we oude Romeinse thermen!
Slapen: Hotel Apartamentos MPD midden in de stad, heel moderne appartementen. Hoog plafond, heerlijke douche, supergoed bed. We betalen hier 50 euro per nacht. Koopje!
No reacties