Klachtenloket

We worden vanochtend blij verrast: het ontbijt in het hostel waar we slapen is geweldig. Er is verse mango, verse kiwi en zelfs verse avocado! Volgens mij heb ik Piet nog nooit zo blij gezien met zijn avocado’tje bij het ontbijt. Een heerlijk begin van de dag!

Gelukkig hebben we besloten om na 24 km de trein te pakken naar Lissabon, want de route is weinig inspirerend. We wandelen weg bij de Taag en het spoor, en gaan drukke wegen op en aftandse wijken door. Opnieuw grijpt een hond me bij mijn broekspijp (wat is dat toch?!) en ondanks dat we alleen maar in bebouwing lopen, vinden we geen enkel koffietentje dat open is. Het is alsof onze laatste dag op de Camino de Santiago het ons extra moeilijk maakt. En ons lijf reageert daarop: zoals onze vriend Berend het altijd zo mooi zegt, gaat het klachtenloket op een gegeven moment open en dat sluit niet meer. Waar ik elke dag al vrij veel last heb van mijn hielen, is dat vandaag bijna niet te doen. Pieter moet op een gegeven moment zijn hakken zelfs intapen, en ik voel mijn rug opspelen, krijg een soort shinsplint gevoel in mijn scheenbeen en ben zo ontzettend moe! We moeten erom giechelen: wat is dit nu weer? Misschien sorteert het lijf alvast voor op de pauze van vier dagen die in het verschiet liggen: oh krijgen we rust? Dan laat ik nu ook alles gaan!

Vanochtend was het in Vila Franca da Xira heel mooi, bij het haventje

Langs de Taag

Maar uiteindelijk bereiken we, kreunend en steunend, het station van Sacavém. Met de hulp van een lieve jongen krijgen we twee kaartjes naar Lissabon uit de automaat, maar we zijn zo sloom dat we de trein nipt missen. Een uur later gaat de volgende. We trekken onze schoenen uit, zoeken het enige bankje uit dat in de zon staat, en als we twee keer met onze ogen knipperen, is het uur voorbij en komt de trein voorgereden. Een kwartiertje later stappen we uit in Lissabon, en direct zijn we onder de indruk van deze stad. Een decennia oud trammetje rijdt ons voorbij, we lopen langs terrasjes aan de Taag, en bekijken met open mond de stad die als een cascade vanaf de heuvel richting de rivier rolt. We zijn hier vier hele dagen! Hoe naar onze zin gaan wij het krijgen! (dit is wel een heel kromme zin maar boeien).

Bijna bij het station, op mijn laatste benen…

Het klachtenloket sluit zich weer, de douche is geweldig, er staat hier een wasmachine in ons appartementje en we hebben gereserveerd in een restaurantje waar ze zeebaars serveren. Life is amazing!

Op het station kijk ik dom filmpjes op Instagram. Even bijkomen van het wandelen…

Het trammetje dat hier door de straten rijdt