Gisteravond op zo’n mooi plekje gegeten in Oia, tijdens de zonsondergang
Toen we gister in Oia aankwamen, lag er een fijne nevel over het dorpje heen. Als we vanochtend weggaan echter, is er van het hele dorp, de zee en de omliggende heuvels niets te zien. Mist! We vertrekken rijkelijk laat want we hoeven maar 15 kilometer. Het ontbijt is net als de hele B&B waanzinnig, met een omelet, vers fruit, verschillende soorten muesli voor in je yoghurt, versgeperste jus en huisgemaakte taartjes! Oh, daar ga ik. Ik prop mezelf helemaal vol en eet volgens mij wel vijf van die taartjes, en Pieter laat twee keer zijn toast verbranden in het broodrooster, tot hilariteit van de eigenaresse van de B&B. De koffie is overheerlijk, warme melk erbij, man man wat een heerlijkheid allemaal.
Met een veel te volle buik duiken we rond 10.00 uur de mist in. We zien voor ons af en toe een figuur uit de mist opdoemen en roepen dan vrolijk ‘buen camino’. Zelden blijken het pelgrims te zijn; het is zondag en veel mensen uit Oia lijken een ochtendwandeling te maken. We passeren de Ermida de San Sebastián, een klein kapelletje waarin welgeteld twee hele stoelen staan, en nemen binnen een kijkje. Er staan tientallen kaarsen te branden die de temperatuur in de Ermida denk ik wel vijftien graden hoger dan buiten maken. We hebben helaas geen kleingeld in onze portemonnee dus zonder een kaarsje te branden zijn we toch even een minuutje stil, en dan vervolgen we onze weg door de witte waas.
Na een kwartiertje lopen we omhoog tot een t-splitsing en slaan we rechtsaf. We bevinden ons weer op de PO-552 – die we ook gister het grootste deel van de dag volgden – en de schrik slaat ons om het hart: voor ons zien we honderden wandelaars, achter ons ook. Het zijn mensen met rugnummers op hun buik bevestigd en allemaal hetzelfde kleine rugzakje op hun rug. Hardloopschoenen of sneakers aan, in sportieve kleding gehuld. Wie zijn deze mensen en waar zijn we in vredesnaam tussen beland? Ik vraag het aan de eerste de beste vrouw die ons inhaalt, en ze vertelt ons dat dit de 15K Atlantico is. Een wandel- en hardloopevenement van vijftien kilometer tussen Oia en La Guarda. We lopen nu tussen zo’n 250 wandelaars, en straks starten de 550 hardlopers. Ik weet niet hoe hard die hardlopers zullen gaan, maar deze wandelaars hebben ook al een fiks tempo. Nog vóór ik kan vragen hoe hun route loopt (waarschijnlijk exact hetzelfde als de onze, gezellig), is ze uit ons blikveld verdwenen. Doei!
We zijn gelukkig erg langzaam en lopen dan ook al snel in de achterhoede van de wandelaars. Dan horen we stamp stamp stamp achter ons, en komen de eerste hardlopers voorbij. We zijn net van de PO-552 af en wandelen op een gravelpad door het bos. Het is oppassen geblazen want het pad is niet heel breed en die hardlopers supersnel; je wilt ze niet in de weg zitten. Vóór ons lopen twee dames, waarvan de achterste niet door lijkt te hebben waar ze precies is. Ze wil de hele tijd naast haar vriendin gaan lopen en zwalkt dan eigenlijk het hele pad over. Menig hardloper moet voor haar in de ankers. Als ze schreeuwen, schrikt ze zo dat ze stokstijf stil blijft staan waar ze op dat moment is, en dat is regelmatig midden op het pad. Ik wil haar wel wat dóen, zo irritant vind ik het, maar hou me in. Wel schreeuw ik één keer ‘OPZIJ!’ als ze weer midden op het pad aan het wandelen is. Ze gooit van schrik bijna haar waterflesje in de lucht maar heeft wel het benul om opzij te stappen zodat drie hardlopers haar voorbij kunnen rennen. Wat een hut zeg.
Oppassen met die snelle hardlopers
Weer terug op de PO-552 blijven we tegen de vangrail aan geplakt onze weg vervolgen. Hardlopers vliegen ons nog steeds voorbij, maar dit zijn mensen die duidelijk geen 20 kilometer per uur rennen, maar gewoon een iets normaler tempo. Af en toe zijn er zelfs een paar met elkaar aan het kletsen. We nemen pauze op een picknickbankje langs de weg, en dan opeens valt het ons op dat er weer verkeer rijdt. Net was het toch helemaal stil? Zouden ze echt deze weg even hebben afgesloten voor dit evenement? Best chique eigenlijk, aangezien het helemaal niet zo groots opgezet is. Een kleine twintig minuten later stappen we de weg weer op, en dan zie ik achter me een ambulance stapvoets rijden. Ervoor rent een man van ik denk een jaar of 80. Blik vastberaden, schouders recht. Als hij me voorbij rent, steken we beiden tegelijkertijd onze duim naar elkaar op. Wat cool! De ambulance rijdt als een bezemwagen achter hem aan, maar het boeit hem duidelijk niets. Iemand moet de laatste zijn en als je dit doet terwijl je al zo oud bent, ben je sowieso een held!
Kort daarna zakken we via een steil weggetje af naar een duingebied dat vol ligt met enorme keien. Er is ook een muur van gebouwd die honderden meters lang is en een grens vormt tussen ons pad en met kleinere keien afgezette grasvelden. De zee komt soms even tevoorschijn als de zon de mist een beetje oplost, maar verdwijnt dan ook weer. Voor ons ligt als het goed is La Guarda, maar ook dit stadje is door de mist aan ons zicht onttrokken. Het levert wel mooie beelden op, hoor:
In La Guarda aangekomen zetten we eerst onze tas neer in ons appartementje, en dan gaan we naar het plein voor een lekkere lunch. Dat hebben natuurlijk alle deelnemers aan de Atlantico bedacht dus het is overal bomvol. Toch vinden we nog ergens een tafeltje voor twee. Ik bestel noedels met zeevruchten en Piet gaat voor de witte bonen met schelpjes. Het is zo lekker! Terwijl we er zitten, wordt het hele dorpje dichtgeblazen. We zien de mist zo vanuit zee over het kleine haventje waar we aan zitten heen zakken en dan is alles weer dicht. Net als vanochtend, toen we Oia verlieten. Cirkeltje rond…
De mist trekt langzaam het dorpje binnen
Pieters bonen met schelpjes
Stijgen en dalen: 268 m omhoog, 273 m omlaag.
Slapen: Airbnb adres ‘Atico precioso’ in La Guarda. Een heel fijn zolderappartement in het centrum, waar we voor 50 euro per nacht slapen. De wasmachine ronkt alweer dus hier zijn twee happy pilgrims 🙂
No reacties