Misschien is het de oplettende lezer al opgevallen, maar onze dagetappes zijn – voor een eerste week dan toch – aardig aan de maat. Op zich helemaal niet erg. Dit zijn de dagetappes zoals die worden voorgesteld op de site waar we onze informatie voor deze Via Augusta vandaan hebben, en dus zijn er waarschijnlijk legio pelgrims die het zo doen. Nu wil het geval, dat zowel Pieter als ik niet zo goed gaan op lange etappes. Na een kilometertje of 24 vinden we het vaak wel mooi geweest, en als je ons diep in ons hartje kijkt, vinden we rond de achttien kilometer eigenlijk de fijnste afstand. Dan is de 27 van eergisteren, de 30 van gisteren en de 32 van vandaag dus niet helemaal ons ding…

Daar kwam bij dat ik eergisteren, na onze eerste plakmodder-ervaring, een naar gevoel kreeg in mijn voet. Ik heb nogal holle voeten en loop met nieuwe schoenen, waarin de zolen volgens mij niet helemaal de juiste ondersteuning bieden in die holling. Het voelde een beetje alsof mijn voet bij elke stap werd opgerekt, of uit elkaar gedrukt. Gister begonnen we echter weer met goede moed – een nachtje slapen doen soms wonderen – maar mijn gestrompel die laatste vijf kilometer, bij onze tweede plakmodder-ervaring, was niet om over naar huis te schrijven. Het idee dat we vandaag weer zo ver moesten – nog verder eigenlijk – met het risico van een derde, slopende plakmodder-ervaring, deed me de moed in de schoenen zinken. Wat waren de opties?

Die bleken beperkt. In die zin dat er tussen Las Cabezas de San Juan en Utrera geen enkel dorpje ligt. Niets om de afstand mee in te korten. Enige optie was de trein, maar dan voor het hele traject. Dus niet een beetje inkorten, gewoon helemaal skippen die wandeling. Gingen we dat doen? Sí hombre! Soms moet je gewoon een beetje lief zijn voor jezelf. En laat het nou vandaag Valentijnsdag zijn. Een geschiktere dag om lief te zijn voor jezelf – en elkaar natuurlijk – bestaat toch niet? Dus vanochtend slapen we eerst uit in ons appartement, dan ontbijten we ergens in een cafeetje, en dan zoeken we een tafeltje uit in het midden van het dorpsplein waar we ons boek gaan lezen en een colaatje drinken. Wat een heerlijke plek! De zon schijnt waterig op onze rug. De uitbater schuift ons af en toe een tapaatje toe. En bovenop de kerk waar we naast zitten, ligt een ooievaarsnest met erin twee luid klepperende ooievaars. Het is hier zo gezellig! Iedereen die ook plaatsneemt op het terras groet ons uitgebreid, honden komen even snuffelen, en in de verte fluit een kanariepietje in een kooitje.

Op dit mooie gebouw kijken we uit terwijl we ons boek lezen

Eén van de tapas die we krijgen van de baas. We moesten wel even aan hem vragen hoe je zo’n sardientje eet. In zijn geheel naar binnen? Hij vond ons daarna maar vreemd…

Dan is het 15.00 uur en moeten we maar eens richting station. Die ligt 5,5 km buiten het dorp, dus helemáál niets lopen we ook niet. De trein brengt ons in een kwartiertje naar Utrera, waar het hotel een kilometer van het station ligt. Gelukkig, toch nog ruim zes kilometer afgelegd vandaag! Lief zijn voor jezelf mag, maar zó lief hoeft nou ook weer niet. Ook al is het dan Valentijnsdag.

Slapen: Palacio San Fernando. Een pracht van een hotel (ooit een paleis geweest? Moet bijna wel met zo’n naam, toch?) waar we voor 71 euro slapen en ontbijten. Er wordt hier vanavond ook een Valentijnsdiner gegeven, maar dat zit helaas al vol. Hopelijk zijn er afzeggingen, want de eetzaal oogt bijster romantisch met her en der een hartvormige ballon. Fingers crossed!