Dertien jaar geleden liep ik hier ook. Het regende pijpenstelen, ik ploeterde door de modder, trok negen keer mijn regenjas aan en evenzovele keren weer uit, als ik wilde rusten werd ik half opgegeten door tientallen steekvliegjes, en ik vond er geen ZAK aan. Eenmaal aangekomen in het hotel in Lac des Settons, deden mijn voeten zoveel zeer dat ik zittend moest douchen. Kortom: not my finest hour.
Vandaag, net niet precíes dertien jaar later maar close enough, is alles anders. Ik loop onder een blauwe hemel, met de liefde van mijn leven aan mijn zijde, geniet met een glimlach van oor tot oor van het prachtige landschap, en heb NUL pijn aan mijn voeten. Oké, mijn knie protesteert af en toe een beetje, Pieter heeft soms wat last van zijn hakken, maar dit weer en dit landschap maken alles goed.
De bodem weer volledig bemost, en heel veel bomen hebben hier ook een zacht vachtje.
Kijk maar.
Soms is het best nat in het bos, maar vaak is er dan een olifantenpaadje gemaakt zodat je droge voetjes houdt
Bij een lunchplekje in de schaduw biedt een oude eik letterlijk een steuntje in de rug…
Plus: Alex en Mathijs woonden toen nog in Singapore en zijn nu hier, in de Morvan. Ze halen ons op uit Lac des Settons, en onderweg naar hun huis in het gehuchtje Savelot, waar ze een prachtige gîte runnen naast hun eigen boerderij, zegt Alex tegen mij: ‘Willen jullie straks nog even de parende vliegende herten zien die in onze walnotenboom zitten?’
We zijn thuis.
De parende vliegende herten in de walnotenboom. Love it
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties