Vila do Conde is een mooie stad, met het vier km lange aquaduct hoog erboven
Als we vanochtend om 8.50 uur buiten komen, is de herfst voorbij. Weg is de frisse wind. Een heteluchtoven heeft zijn plaats ingenomen. Nog voor tienen stroomt het zweet langs onze rug, heb ik een rode kop en zijn onze waterzakken al half leeg. Wat een verschil met de afgelopen tijd! Maar het levert een hoop gezelligheid op. De stranden stromen al voor het middaguur vol en bieden een bonte verzameling van parasols, windschermen en stoeltjes. Surfers liggen in het water te wachten op de perfecte golf. Strandtenten puilen uit van lunchende families en biertjes drinkende vriendengroepen. De zee schittert in het felle zonlicht alsof het glasscherven zijn die deinen.
We volgen de branding de hele dag, opnieuw via boardwalks. De staat van de boardwalks vandaag is wat minder dan de afgelopen dagen. Veel planken zijn deels weggevreten, sommige zijn volledig verdwenen. Je moet je aandacht erbij houden, want je kunt zomaar je voet in een boardwalkgat zetten. Of er per ongeluk naast vallen omdat de boel is ingezakt. Je ziet duidelijk wat de effecten zijn van zilte, zoute zeelucht, van regen en storm op dit soort houten planken. Maar het heeft ook wel wat, zoals de tijd erin is gesleten.
Hier houdt een boardwalk in zijn geheel op en is het een tijdje klunen door het zand
Ergens rond het middaguur draait de wind richting zee. Er komt een koelte in de lucht die bijzonder welkom is. Pieter en ik lopen beiden met onze armen in onze zij om onze oksels een beetje te luchten, en we maken onze pet en bufje nat. Als we even later in een chique tent pauze nemen, schamen we ons een beetje voor de lucht die er ongetwijfeld van ons af komt. Plus we zien er niet uit. Oververhit en drijfnat. Maar we zijn pelgrims die bijna 3.500 kilometer hebben gelopen, dus sorry mensen. Pelgrims stinken nou eenmaal, het is een gegeven.
De route is niet overal even mooi. We passeren het vliegveld van Porto – gelukkig vanaf een afstandje – en lopen daarna langs een industrieterrein waar hoge rood-witte pijpen het beeld domineren. Maar als je je blik maar op rechts gericht houdt, zie je het prachtige brede zandstrand, alle zonnebadende mensen en de diepblauwe oceaan. Het is prachtig. En we genieten er, ondanks de hitte, enorm van. We weten allebei dat morgen de laatste dag is van ons avontuur en dat over een paar dagen alles anders zal zijn. Dus we slurpen het pelgrimsgevoel op en pakken elkaars hand veel vast vandaag.
De lelijke pijpen in de verte
Maar iets anders houdt ons ook bezig. Vanochtend was ik met Dana aan het appen, nietsvermoedend want ik had nog niet naar het nieuws gekeken. Ik vertelde haar over Porto en hoe we ons voelen over onze een-na-laatste dag, en vroeg haar wanneer ze precies langs wil komen in Spanje, als we straks in ons huis zijn daar. En toen appte ze terug dat ze in een schuilkelder zat en dat het luchtalarm afging in haar buurt. Dat haar land in oorlog is en dat alles ‘crazy’ was geworden. Het plaatst alles even in perspectief. Dan kunnen wij nog zo gelukkig rondlopen hier, maar een vriendin van ons is in een drama beland. Heb vandaag zoveel aan haar en haar moeder Orna gedacht. Net als bij onze vriendin met kanker is er niets wat we kunnen doen, maar als veel aan iemand denken telt, hoop ik dat ze weet dat dat is wat we doen. Heel veel aan haar denken…
PS Vind je het leuk om onze nieuwbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je er eens in de zoveel tijd eentje…
Slapen: Hostal Pensão Central, aan de Rua Brito Capelo 599. We slapen soort van in de kelder. Het is prima hier. We betalen 75 euro voor een kamer met badkamer, inclusief ontbijt. Het is schoon, ruikt lekker en de douche is super. Voor een stinkende pelgrim is dat alles wat je nodig hebt.
No reacties