Craig, de eigenaar van de minuscule herberg waar we gister toevallig belandden, is een interessante man. Hij en zijn vrouw zijn hun hele leven al missionaris en hebben als zodanig op verschillende plekken gewerkt. Zo hebben ze tien jaar in de Himalaya in India gezeten (met hun drie kinderen, die alledrie thuisonderwijs kregen) en daarna twee jaar in Zambia, waar ze 17 scholen hebben opgezet en op het laatst 1000 weeskinderen van een maaltijd voorzagen. Nooit hebben ze een cent verdiend. Als ze geld nodig hadden, bad Craig tot God dat er geld moest komen, en blijkbaar gebeurde dat altijd. Op die scholen kreeg niemand van het personeel salaris; wat ze hen konden bieden was een gratis maaltijd, en daar deden ze het voor. Echt wel heel cool, eigenlijk. Nu probeert Craig pelgrims naar Santiago te overtuigen van het Christelijke geloof als ze langs hun huis komen, maar ik heb het idee dat hij bij ons snel doorhad dat ie bot zou vangen. Desondanks maakte hij een verrukkelijke maaltijd voor ons (fabada asturiana, een bonengerecht uit Noord-Spanje), vertelde hij ons zijn levensverhaal en liet hij ons vervolgens, zodra het eten gereed was, met rust.
We vonden zijn verhaal en ook de manier waarop hij totaal niet bezig is met geldverdienen, echt inspirerend. Dat hij het geloof oplegt is niet ons ding, maar hij gaf ook aan dat als mensen niet wilden, dat hij daar alle respect voor had. Recentelijk heeft hij het buurhuis gekocht, waar hij ook een herberg van wil maken. We besloten ter plekke hem een donatie te geven om hem daarbij een klein beetje te helpen. Maar mochten we dan morgenochtend een eitje bakken bij het ontbijt? Er lag de hele avond een doos eieren naar ons te lonken. Tuurlijk, neem zoveel eieren als je wilt!
Vanochtend, na een heerlijke nacht in zijn prachtige herbergje, bakken we een heerlijke scrambled eggs en om acht uur zijn we buiten. Het is knisperfris. Zijn huis uit zit je meteen op de heide waar het pad wordt omzoomd door stenen muurtjes, waarachter puntige struikjes het beeld bepalen. We hebben eigenlijk de hele dag zicht op een bergketen waarvan ik de naam niet weet. Het is een lange etappe van 33 kilometer, waar we halverwege een dorpje hebben waar we een reusachtig broodje met varkensvlees krijgen. Dit helpt ons door de rest van de dag. Pieter loopt als een kievit, ik strompel er als een lamme eend achteraan. Maar uiteindelijk komen we bij het gigantische sportcomplex waar onze herberg deel van uitmaakt. We vragen aan de dame die mensen hun bedden toewijst, of ze privékamers heeft. Ze begrijpt de hint, en legt ons met zijn twee op een kamer met zes bedden. Ze knipoogt en zegt: deze is van jullie. Dank u wel! Mijn voeten en benen doen zoveel pijn dat ik niet weet hoe ik onder de douche moet staan, maar het lukt. De sportbar verzorgt ons avondeten (patat en sla), dus we gaan er zitten en gaan niet meer weg. Er brandt hier een haard. Het bier is koud. Wat meer heb je nodig?
Een massage misschien. Maar dat zit er niet in, vrees ik. Daarover moet ik nog eens ernstig met Pieter praten 🙂
De herberg van Craig en Dorothea
De lucht is prachtig ’s ochtends vroeg
Slapen: Asturianos Pilgrims Hostel. Kost 6 euro voor een bed in een slaapzaal met zes bedden (drie stapelbedden). Er is beddengoed, de douches zijn heerlijk, maar het gebouw is steenkoud. Een superhostel dus voor in de zomer, voor nu zijn we blij dat in de bar in hetzelfde complex een haard brandt.
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties