Na anderhalve dag Salamanca opgeslurpt te hebben, gaan we vandaag maar weer eens aan de wandel. Tot aan Zamora zijn het twee intens lange etappes: een van 36 en een van 32 kilometer. Die knippen wij natuurlijk fijn in vieren, zodat we een paar heel relaxte dagen in het verschiet hebben. Te beginnen met vandaag. Het is in totaal 17 kilometer, met een eerste dorpje na 6 kilometer, een tweede dorpje na 11 kilometer, en dan de eindbestemming. Perfect in stukjes gehakt voor een paar pauzes.
Salamanca is al volop in de weer voor de Semana Santa (24 t/m 30 maart). Als we de Plaza Mayor opkomen, staan daar meerdere busjes van werklui en worden er allerlei houten panelen in de vorm van vlaggen aan het stadhuis gehesen. De Calle de Zamora, die we een kleine zes kilometer lang volgen, wordt voorzien van kleine geveltuintjes. Voor de gezelligheid, denk ik. Overal hangen posters en wordt er reclame gemaakt voor deze belangrijkste week van het jaar. Wij zullen die hele week alleen maar kleine dorpjes aandoen. Als we zien hoeveel moeite er wordt gedaan om er een grandioos feest van te maken, zijn we daar stiekem wel blij om. De Semana Grande in San Sebastian staat ons in die zin nog vers in het geheugen.
De route is saaier dan het wolkenspel. Eerst over de vluchtstrook van de Calle de Zamora, dan een zandpad dat we de rest van de dag niet meer verlaten. De wolken geven nog een beetje schwung aan de dag, alsmede de prachtige muurschilderingen in het dorpje Castellanos de Villiquera. Daar is ene Daniel Martín volledig losgegaan op het sportcomplex, de watertoren, en zo’n beetje elke blinde muur die het dorp rijk is, en dat geeft een prachtige verzameling street art. Onderwerp: het boerenleven en de pelgrim. Echt heel mooi.
Na daar in de bar een cola en een tapa te hebben genuttigd, gaan onze laatste vijf kilometers in naar Calzada de Valdunciel. We belanden in een heel huis voor onszelf met balzalen van badkamers, maar geen mogelijkheid van een avondmaaltijd in dit dorp. Hopelijk wil de kastelein van de enige bar hier een broodje voor ons in elkaar draaien, anders wordt het pinda’s en gedroogde abrikozen als diner. Ach, we hebben in Salamanca zo ontzettend lekker gegeten, een Sonja Bakker balansdag mag best een keertje. Dat compenseren we wel weer.
Slapen: Albergue La Casa del Molinero, +34 689 008 562. Kost 18 euro per persoon voor een privékamer in een huis waar iemand boven schijnt te wonen (nog niet gezien, diegene). Ik vind het persoonlijk een beetje schmutzig hier allemaal en het is ijskoud, maar voor 18 euro mag je natuurlijk niet klagen.
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties