Dag 18 Villafranca de los Barros – Torremejío, 29km

2

Het thema van de dag: STORM. Storm in de Extremadura betekent dat je uit je kleding wordt geblazen. Dat de wind trekt en duwt aan je lijf en aan je rugzak. We voelen ons twee extreem dronken pelgrims, zoals we al zwalkend de gehele breedte van het pad benutten. De wind likt ons om de benen en speelt met onze jas en regenhoes. Het eerste deel van de 29 kilometer komt ze van opzij en kolkt ze met zeventig kilometer per uur om ons heen. Het tweede deel echter komt ze van voren en blaast ze ons af en toe tot stilstand. Er tegenin leunen durven we niet, want af en toe valt ze zomaar weg, als er ergens een struik staat of een verdwaalde boom. Elektriciteitskabels boven ons zien we niet, we horen ze. Ze zoemen en grommen in de wind.

Een pauzeplekje vinden blijkt nog geen sinecure. Uit de wind zitten? Dat kunnen we op onze buik schrijven. Maar hier, tegen dit gebouwtje aan, gaat het best. Met modderschoenen en al…

Maar ergens is het ook wel fijn, dit ploeteren door een Extremadura storm. Want het is een intens saaie etappe. We zien niets dan olijfgaarden en wijnrankstompjes. Alles in een prachtige dieprode aarde, dat dan weer wel. Maar als we de wind niet hadden om mee te spelen, om af en toe van te giechelen door de brute kracht waarmee we over het pad worden gesmeten, dan zou de dag zich hebben voortgesleept. Uren en uren van hetzelfde landschap. Mooi landschap, dat heus, maar er verandert in de kleine dertig kilometer helemaal niets. Vooruit, heuvels die aan het begin van de dag als verre schaduwen boven de hoogvlakte uitsteken blijken de achtergrond te vormen van Torremejío, en zijn nu dus heel dichtbij, maar verder is het rode aarde, olijf en druif wat de klok slaat.

Rode aarde en wijnrankstokjes…

En olijfbomen

Die heuvels in de verte blijken pal achter onze eindbestemming te liggen.

Dus met dank aan de storm, onze fijne warme kleding en het feit dat het droog was, hebben we heerlijk gewandeld. De wind blies de saaiheid zo uit de dag. Beter!

Slapen: Hostal Milenium, Avenida Extremadura 56. Vragen 40 euro voor een dubbele kamer, serveren ook ontbijt. Heel basic, maar prima.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

2 reacties

  1. Germain Lanneau 3 maart, 2024 at 17:28 Beantwoorden

    Dacg Marlies
    Al mijn respect voor jullie belevenissen en nog de tijd vinden voor de thuisblijvers feedback . Hartstikke dank.
    Een camino-stapper met minder ambities maar toch bezig aan de voorbereiding van onze Via Arduinna.
    Buen camino

    • Marlies 3 maart, 2024 at 17:31 Beantwoorden

      Hi Germain,

      Dank voor je reactie, wat leuk. De Via Arduinna, ik heb er nog nooit van gehoord. Waar loopt die? Veel succes met de voorbereidingen, en vooral veel plezier als jullie straks aan de wandel zijn!
      Groetjes,
      Marlies

Plaats een nieuw bericht

Een huis in de zon

We zagen twee mensen die met hun kleren aan in de zon gingen liggen. Op een betonnen pier...