We verlaten Zafra onder een grijze miezerhemel. Regen tikt zachtjes op onze capuchons en regenhoezen. Van onze omgeving zien we niets. Over een karrenspoor over de heuvel heen bereiken we binnen het uur Los Santos de Maimona. Veel te vroeg om al te rusten natuurlijk, maar het is onze enige pauzemogelijkheid vandaag, dus we gaan toch een kroegje in.
Er hangen heel mooie jaren ’70 (?) elementen in het café. Die lamp!
Daar komen al snel ene Peter en Wilma binnen, twee Nederlandse pelgrims die ook op weg zijn naar Santiago. Hij in korte broek en met een dekbedjasje aan, zij wel met regenjas maar verder in afritsbroek. Hoezo zijn deze mensen niet nat? Die hebben toch hetzelfde traject gewandeld als wij? Het zijn zo de wondertjes van de camino…
We laten hen snel achter en gaan weer op weg. De miezer houdt onverminderd aan. Het is met het koppie richting grond gericht tussen olijf- en wijngaarden door. De olijfgaarden lijken soms enorm oud, met bomen die in een vroeg stadium gekliefd lijken en daardoor in de breedte groeien en niet in de hoogte. Bedoeld om makkelijker de olijven te plukken als die rijp zijn? De wijnranken stellen nog helemaal niets voor. Geen blaadje hangt eraan, het zijn kale stronkjes, sommige nog geen tien centimeter hoog.
Grijze luchten…
Hier bloeien amandelbomen en ertussen staat bolletjesraket. Gezellige aanblik, ook al blijft de lucht aardig grijs.
Dit soort olijfbomen zie je hier veel. Volgens mij zijn ze erg oud. Allemaal met een gespleten stam
De zestien kilometer na Los Santos de Maimona leggen we zonder pauze te nemen af. Dat is eigenlijk nooit een goed idee, maar als het regent, waar ga je dan zitten? Strompelend van de pijn aan onze voeten, benen en rug komen we aan in Villafranca de los Barros (Barros betekent modder, hebben we ons laten vertellen). We gaan naar het hostel dat de Oostenrijkse Karin ons gister aanbeval: ExtreNatura. Daar vinden we haar al in bed – Karin is een extreem vroege vogel die om vijf uur opstaat, om half zeven begint en dan om uiterlijk twaalf uur binnen is – en de Ier Dean. Die ontmoetten we gister. Dean loopt met kapotte schoenen van Northface, die hij elke dag opnieuw lijmt. Als het allemaal niet meer gaat, wikkelt hij er ductape omheen. Is blijkbaar een dingetje van hem, zo loopt hij al zijn camino’s. Ik zou denken: koop gewoon nieuwe schoenen, maar dat vindt Dean blijkbaar een te makkelijke oplossing. ExtreNatura is een bijzondere plek. Althans, hij wordt door een bijzonder vrijgevige jongen gerund. We vragen om een privékamer en prompt brengt hij ons naar boven naar een knoepert van een appartement met twee slaapkamers.
‘Kies maar welke slaapkamer je wil. Ik breng je zo de handdoeken en het beddengoed. Daarna lever je je kleding in en dat was en droog ik dan voor je. Gratis. En je betaalt gewoon dezelfde prijs als wanneer je in een stapelbed in de slaapzaal had geslapen, want hier moet je je badkamer misschien ook delen. Áls er nog andere pelgrims komen.’
Zelf bedje opmaken. Ik heb mijn regenkleding zelfs nog aan.
We kennen niet genoeg Spaanse woorden om hem te bedanken. ‘Oh, en hier heb je ook nog een terras.’ Hij laat ons een terras zien dat aan onze slaapkamer vast zit, lacht dan uitbundig om onze enthousiaste reacties en gaat ervandoor.
Het heerlijke terras. En laat nou net de zon doorbreken!
‘Moeten we niet betalen? Hoeveel kost het eigenlijk hier?’ vraag ik hem.
‘Net als alle andere pelgrims betalen jullie hier veertien euro per persoon.’
Ik kijk Pieter aan en schiet in de lach. We trakteren Karin vanavond op een biertje! Een betere tip dan dit had ze ons niet kunnen geven. Nu is het een kwestie van douchen, chillen en ons voorbereiden op morgen. Waar we vandaag zestien kilometer zonder voorzieningen hadden, is dat morgen zevenentwintig. Gloep…
Slapen: bij Albergue Extrenatura, Calle Carvajales 2. Kost 14 euro per persoon, en er zijn dus twee enorme appartementen met ieder twee slaapkamers. Ook voor zo’n slaapkamer betaal je 14 euro per persoon. De hospitalero doet gratis de was voor je. Het is echt top hier!
No reacties