Dat je samen met een vriendin 1200km rijdt om een weekend bij een vriendin te zijn die in Frankrijk woont.
Dat je daar concludeert dat je elkaar al drie jaar niet gezien hebt, maar dat je het gesprek oppakt alsof het gister was dat je elkaar voor het laatst zag.
Dat je daar in de enorme moestuin staat en de één boontjes plukt en de ander tomatillo’s, voor een geweldige avondmaaltijd uit eigen tuin. Verhalen die over de heg heen en weer vliegen.
Dat één blik genoeg is om in lachen uit te barsten.
Dat je concludeert dat je de eerste 18 jaar van je leven zonder elkaar geleefd hebt, maar gelukkig daarna al 30 jaar met elkaar.
Dat je elkaar vraagt hoe het nou écht gaat.
Dat je praat over spijt, geluk, liefde, wat je anders had gewild in je leven, en dat je je enorm verbonden voelt.
Dat je elkaar vertelt hoe je je geliefde ook alweer hebt leren kennen, en dat je om sommige herinneringen zo hard moet lachen dat de tranen over je wangen rollen.
Dat je elkaar aanspreekt met ‘lieffie’ en ‘lieverd’, niet uit gewoonte, maar omdat je het meent.
Dat je het jammer vindt dat je elkaar zo weinig ziet, maar heel dankbaar bent voor het feit dat je nu samen bent.
Dat je in de kerk een kaarsje brandt voor deze bijzondere vriendschap, die al 30 jaar duurt en je zo intens dierbaar is.
Dat je hoopt, maar eigenlijk ook weet, dat dit nooit meer overgaat.
Dat.
No reacties