Er is hier intussen een hele pelgrimsfamilie aan het ontstaan. Eerder waren we al de Oostenrijkse Karin en de Italiaanse wijnboer Enrico tegengekomen. Karin neemt geen rustdagen dus die zijn we kwijtgeraakt toen we stopten in Mérida. Enrico ging er prat op dat hij 5.5 km/uur liep, maar die troffen we een dag later manklopend aan in het hostel. ‘I took the bus today, I have problems with my foot. Tendonitis I think.’ Enrico heeft daarna niet meer gewandeld. Hij heeft de bus naar Sevilla gepakt en daar gewacht op zijn vlucht twee dagen later. Heel sneu.

Eergisteren troffen we vlak voor Mérida de bijzonder relaxte Duitser Peter aan. Gisteren kwam daar de Amerikaan Ray bij, die een boerderijtje heeft aan de oostkust van Spanje. Peter zat gister in een chique appartementencomplex, samen met twee Nederlanders: Lub en Evert. Die ontmoetten we vandaag onderweg. Vanochtend in het café waar we ontbeten, kwam Heike uit Duitsland opeens binnenlopen. Over geoefende pelgrims gesproken! Ze loopt met vijf kilo op haar rug en pakt, als het even kan, een dubbele dagafstand. Veertig kilometer lopen op een dag boeit haar niets. Lub en Evert kunnen er trouwens ook wat van: ze lopen elk jaar de Vierdaagse van Nijmegen, maar zijn ook bekenden op de zgn. Dodentocht, een honderd kilometer lange wandeling rond Klein-Brabant (België) die je af moet leggen in 24 uur. Jakkes! Dat is toch niet echt ons ding, zullen we maar zeggen. Wij doen het liever zoals Peter en Ray: langzaam, en korte dagafstanden.

Met Ray en Peter aan de dis gisteravond

Vandaag komen we hen allemaal onderweg meerdere keren tegen. Kletspraatje hier, kletspraatje daar. Zo gezellig! Het blijkt ook dat we allemaal in dezelfde accommodatie verblijven, want hier in het dorpje Acuescar is er maar één optie: bij de monniken. Het is een oud pand dat – je gelooft het niet – op elke verdieping een stuk muur mist. Het is op dit moment zes graden buiten, vannacht zakt het kwik naar twee graden, en de muur is er dus op elke verdieping uit! Hopelijk maar tijdelijk, want het is hier ijskoud en het tocht dat het een lieve lust is. Ik heb niet gedoucht want ook in de douche vriest het, en zit hier te typen met al mijn kleren aan en een dikke deken om me heen geslagen. Straks gaan we dineren met de monniken en een paar pelgrims die net als wij het dorp niet meer in willen, maar het kan me niet schelen wat er op het menu staat; als er maar verwarming is! Denk dat we maar lekker dicht op elkaar moeten zitten met onze hele pelgrimsfamilie, dan komt het vast goed. En wordt het in ieder geval gezellig.

De route is prachtig. Door een natuurgebied dat ons sterk doet denken aan de Aubrac, met al die enorme afgeronde rotsblokken in het veld

Deze twee stieren waren met elkaar aan het vechten, terwijl er een raster tussen hen in stond. De bruine stier zit op dit moment met zijn poot vast in het raster. Doodeng! Gelukkig wist hij zichzelf te bevrijden.

Deze koe, met vervaarlijk ogende horens, wilde niet opzij gaan toen we er langs wilden. Nu we net die vechtende stieren hadden gezien, waren we er niet echt gerust op, maar gelukkig ging ze op het laatst toch richting gras.

Kraanvogels vlogen over! Prachtig om te zien, en zulk mooi geluid maken ze

Hier slapen we. Op de ‘chica’-kamer, samen met Heike. De rest ligt allemaal op de ‘hombres’ kamer.

En zo zit ik te typen. Ik heb het zo koud!