Nog nagenietend van het heerlijke en vooral gezellige diner gisteravond waren we vanochtend al bijtijds op pad. Niet dat de route enorm lang zou zijn, 19 kilometer is wel te doen, maar we zouden voor het eerst fiks moeten klimmen en dalen sinds we op de Fisherman’s Trail lopen. Dus een klein beetje spannend vonden we het wel.
Meteen het dorp uit gingen we al steil naar beneden, om vanaf het strand direct weer omhoog te klimmen. Smalle paadjes, laveren tussen rotsblokken en en struiken, soms weer wat mul zand (geen rul zand, wat ik de hele tijd zeg! Niels zei gister: ‘het is rul gehakt en mul zand.’ Helemaal gelijk natuurlijk, maar ik vind rul zand toch ook geinig klinken. Maar het is dus fout. I stand corrected :)) en de hele tijd prachtige vergezichten over zee. De rotsen bestaan hier veelal uit pannenkoek-achtige lagen, maar die zijn met zoveel kracht omhoog geduwd dat ze soms een golfbeweging laten zien of zelfs verticaal omhoog staan. Zo indrukwekkend!
Bijna verticale pannenkoekrotsen
In het boekje hadden we gelezen dat het hier stikt van de beesten. Helaas voor ons betreft het allemaal nachtdieren en hebben we werkelijk nog nooit iets van fauna gezien hier (behalve de ooievaars natuurlijk, en schreeuwmeeuwen), maar vandaag schoot er een muis over het pad! Dat is dan meteen het hoogtepunt van de dag, dat begrijp je.
Vier kilometer van het einde sloegen we linksaf en volgden we de rivier Ribeira de Seixe. Deze gaat door het dorpje waar we vannacht blijven, Odeceixe, en meandert prachtig door het landschap richting zee. Na vier kilometer was er een brug en konden we naar de ‘goede kant’ komen, daar waar het dorp lag. We zagen het al ruim van tevoren liggen, tegen een heuvel aangeplakt met een molen die er parmantig bovenuit steekt, maar leken er, doordat we naast die meanderende rivier liepen, maar niet in de buurt te komen. Maar uiteindelijk dan toch. Nu zitten we schoongewassen op bed te stoeien met de slechte wifi-verbinding, en probeer ik ons boek – waarvan redactiedag 2 erop zit – te uploaden. Geduld is enen schoonen zaak! Maar het moet lukken. Straks gaan we een restaurantje zoeken voor een lekkere Bacalhau à Bras (een soort visrijst) en een rondje dorp doen. Als onze voeten nog meewerken en onze benen ons nog willen dragen. Het zal toch wel?!
Slapen: Sudoeste Guest House, € 43 voor een nacht. Heel netjes, ruim en fijn. En ze hebben hier een keuken! waar wij dus geen gebruik van gaan maken want wij gaan Bacalhau à Bras eten! Yay!
No reacties