Dag 104 Camino de Santiago: Sensacq - Arzacq, 10km

Een dag vol verrassingen

Eigenlijk begon gisteravond al met verrassingen. We zaten op een boerderij waar we geen demi-pension hadden maar producten van de boerderij konden kopen om daarmee te koken. We liepen een beetje verdwaasd door de winkel want het was veel! En we konden niet kiezen. Want van het gros wisten we ook niet wat het was. Wat is axoa? Wat zijn gésiers? Délice du Chapon? Garbure Landaise? Geen idee. We kochten een pak macaroni, een pot axoa de canard (gastvrouw Dominique legde uit dat het iets van gehakt van eend was, met groente) en een pot ratatouille. Onze Duitse vriendinnen Alexandra en Kathleen, met wie we in hetzelfde gebouw slapen, kopen nog een pot ratatouille en wat verse tomaten. Het blijkt dat Kathleen een supergoede kok is. Ze maakt die tomaten met olie en balsamico azijn tot een ongelofelijke lekkernij. En dat eendengehakt dat wij hebben, oh mijn god. So good! Ik schep volgens mij wel vijf keer op.

De producten in de boerderijwinkel

Na het eten zegt Alexandra opeens: ‘Volgens mij wordt het een heel mooie zonsondergang.’ We staan op – Kathleen is dan al naar boven – en lopen over een landweggetje naar een wat hoger gelegen plek. De hemel wordt inderdaad prachtig in brand gezet door de zon die achter de horizon verdwijnt, en Pieter maakt er weer zulke mooie foto’s van!

Met Alexandra

Vanochtend doen we het bijzonder rustig aan. We hoeven maar 10 kilometer. Was niet helemaal de bedoeling, maar deze boerderij ligt een beetje anders dan ik dacht en dus hebben we gisteravond al een kilometer of drie van de etappe van vandaag afgesnoept. We zetten dus uitgebreid koffie, gaan lekker onder ons afdak zitten en genieten van deze geweldige plek. Olijfbomen, palmbomen, cactussen, het lijkt eerder Zuid-Spanje dan Zuid-Frankrijk. Musjes maken ruzie onder de tafel, koeien loeien in de verte, de ochtend strekt zich lomig voor ons uit.

Rond 10.00 uur vertrekken we dan toch maar. De lijven zijn ingesmeerd want een wolkeloze dag. We gaan een mooi paadje op tussen twee maïsvelden en dalen af richting een T-splitsing. Vlak voor we daar zijn, zie ik een vrouw die me bekend voorkomt. ‘Ik weet niet hoor’, zeg ik tegen Piet, ‘maar dat lijkt Ségolène wel.’ Nog vóór Pieter kan reageren komt Sego de weg opgerend en vliegt me zo in de armen. ‘Wat doe jij nou hier?!’ vraag ik haar. ‘Surprise!’ gilt ze. Ik word er helemaal emotioneel van en sta met tranen in mijn ogen naar haar te kijken. ‘She is surprised eh?’ vraagt ze dan aan Pieter. Ik kijk hem aan. Wat? Blijkt dat die twee de hele ochtend al aan het appen zijn geweest om zo exact te timen dat Sego, samen met haar vriend Alexi, op dit kruispunt zou staan als wij eraan kwamen lopen! Ik kan het niet geloven. Onze lieve Ségolène, die gister haar camino beëindigde en vandaag richting Pyreneeën zou gaan voor een wandelvakantie met Alexi, staat hier zomaar voor onze neus. Ze neemt ons mee naar hun auto, haalt er een koeltasje uit en we gaan in een boerenveld zitten. Dan komen er twee flesjes cola zero tevoorschijn, voor mij een zak M&M’s en voor Pieter een zak pinda’s. We hebben haar één keer verteld hoe verzot ik ben op M&Ms en cola zero, en Pieter juist op hartige dingen als noten en kaas, en dat heeft ze gewoon onthouden. Het is zo’n grote verrassing dat ze hier is en dat ze dit voor ons geregeld heeft. Ik kan haar wel zoenen! En dat doe ik dan ook.

Doei, lieve Sego en Alexi!

Na een klein uur gaan we toch maar op pad. Sego en Alexi gaan met de auto naar Pau en wij gaan met de benenwagen naar een dorpje Pimbo. Als we daar aankomen, zien we een restaurant met een mooi terras. Alexandra en Kathleen zijn er net hun spullen aan het inpakken, die zien we straks wel weer. We bestellen een kop thee en ik vraag om een broodje. Dat hebben ze niet. Wel hebben ze iets met chèvre. Geen idee. Doe maar. We gaan zitten en dan opeens zien we dat we een prachtig uitzicht hebben op de Pyreneeën. De Pyreneeën! Daar! Voor ons, in volle glorie! Ze zijn goed zichtbaar maar minder makkelijk te fotograferen. Al doet Pieter natuurlijk wel een dappere poging.

Daar zijn ze!

Dan komt de serveerster, een lief jong grietje, en die begint helemaal de tafel voor ons te dekken. Placemat, bord, bestek, klein lepeltje, wijnglas, een kan met ijskoud water. Oh jeetje, wat hebben we nu eigenlijk besteld? Na vijf minuten komt het eten: een quiche met geitenkaas, en een salade als bijgerecht. Verrukkelijk! ‘Dit zal wel een duurtje zijn’, zegt Piet. Dat denk ik ook! We genieten van de lekkere quiche en ons uitzicht op die indrukwekkende bergketen, en slaan het toetje af. We rekenen af, en blijken 14 euro te moeten betalen. Koopje! Ik zeg: ‘Maak er maar 16,50 van’, en de eigenaar pakt 2,50 uit de lade van de kassa en geeft dat zo aan de serveerster. Wat lief van hem.

Hierna is het nog zeven kilometer naar onze eindbestemming: Arzacq-Arraziguet. Ja ja, probeer dat maar eens uit te spreken. Lukt je niet. We zijn in Baskenland en alles is hier onuitspreekbaar. Veel q, x en z in namen waarvan je denkt: huh? Maar goed, om er te verblijven hoeven we het niet uit te kunnen spreken, gelukkig. In het dorpje gaan we rechtstreeks naar de Gîte communal. Een alleraardigste meneer ontvangt ons. ‘Heeft u ook privékamers?’ vraag ik hem. ‘Ja hoor, maar die heeft u niet gereserveerd.’ ‘Maar heeft u er nog één beschikbaar?’ ‘Zeker, maar het tarief is wel anders dan de slaapzaal.’ ‘Dat is geen enkel probleem.’ ‘Dan krijgt u van mij een privékamer.’ We rekenen af (je betaalt hier eigenlijk overal 40 euro per persoon voor een privékamer, met ontbijt en diner erbij. Geen geld) en hij brengt ons naar onze kamer. Blijken we gewoon onze eigen badkamer te hebben! En als we onze kamer uitlopen en we kijken naar rechts, zien we de Pyreneeën weer! Ongelofelijk…. Veel uitroeptekens vandaag, om uitdrukking te geven aan hoe verrast we zijn! Wat niet mag van onze redacteur, maar daar heb ik nu even schijt aan! Want het was een dag vol verrassingen! En we hebben enorm genoten! Zo! Nu tukje doen! Hebben we wel verdiend! (helemaal niet, maar dat maakt niets uit)

PS Mocht je je afvragen wanneer ons boek nu uitkomt, aangezien ik het over onze redacteur heb, dan hebben we nieuws: Tamara is een tijdje terug op haar hoofd gevallen en heeft een heftige hersenschudding opgelopen. Zo heftig dat ze al tijden niet kan werken, en dus ook de eindredactie van ons boek niet kan afmaken. We hebben vorig week contact gehad met onze uitgever en haar gevraagd of de publicatie van ons boek misschien uitgesteld kan worden. Ons boek is echt een zomerboek, een summer romance, en dan is het een beetje suf als ie in oktober of zo uitkomt. En dat was Lydia, onze uitgever, met ons eens. Dus nu komt ons boek in mei/juni 2024 uit. Perfect voor de zomer! Maar dus nog wel even een paar maanden wachten. Ach ja, wat in het vat zit….