Dag 69 Camino de Santiago: Boult-sur-Suippe - Reims, 19km

We keken enorm uit naar de pizzeria gisteravond. Ik had mijn haar in de krullers gezet, Pieter had zijn overhemd gestreken, we hadden ons mooiste pak aan, ik zat dik in de make-up, en om 18.30 uur gingen we naar Master Pizza. Vol verwachting klopte ons hart. Welke pizza ga jij nemen? We liepen watertandend de straat in, om vervolgens aan onze rechterhand, op de plek waar de pizzeria volgens Google Maps moest zijn, een verlengde bus gewaar te worden. Wat is dit? Is dit ons restaurant? We liepen de bus in en daar kwam een onverzorgd uitziende man tevoorschijn van achter een gordijn. Hij deed me denken aan Spike, de viezige huisgenoot van Hugh Grant in Notting Hill. Onze Spike had een houtoven in zijn sta-caravan gebouwd en dat was Master Pizza. Briljant!

Spike aan het werk

Zo zag onze pizzeria er van buiten uit…

Hij was tien minuten druk bezig, af en toe kreeg ik onverwacht een bouwvakkersdecoleté in mijn vizier, en toen kregen we onze pizza’s. We renden er bijna mee naar huis want hongerig, en daar dekten we snel de tafel, kaarsje erbij, muziekje aan, en de avond kon beginnen. De pizza’s waren heerlijk! De twee Duveltjes die hij uit de krochten van zijn bus tevoorschijn had getoverd, waren niet over de datum – hoezee – en verrukkelijk, en we genoten. Gelukkig zaten we in een prachtig huisje, waar we van alle gemakken voorzien waren. Dit was eigenlijk super!

Na een lange nacht in een superfijn bed – de gîte is pas sinds april open dus alles was gloedjenieuw, modern en schoon – gingen we vanochtend weer op pad. Het dorp uit moesten we langs de drukke D74. Niet fijn! Maar al snel konden we naar links en liepen we weer – net als gisteren de hele dag – tussen de landerijen door.

Opeens liepen we tegen een hek aan. Wat was dit nu? Dit was niet zoals onze app aangaf. We gingen naar rechts en naar links, en liepen parallel aan het hek tussen twee velden door. Toen een sloot. Pieter pakte zijn stok, prikte om te kijken hoe diep hij was en stak over. Hij liep een talud omhoog, rende tussen passerende auto’s door naar de overkant van een drukke weg en kwam toen hoofdschuddend terug. Daar liep geen pad. Wat nu?

Rechts van ons liep een tractorspoor dwars over een veld met kleine plantjes. Die maar nemen? Vooruit. Na twintig minuten daaroverheen gestiefeld te hebben kwamen we, jawel, weer uit op de D74! Hallo, komen we ooit nog in Reims of hoe zit dat? Weer op de app kijken, meerdere apps met elkaar vergelijken, en toen bij een rotonde maar weer het veld in. Uiteindelijk lukte het ons het juiste pad naar Reims te vinden en zonder pauze zijn we naar de stad gewandeld. Bijna twee kilometer extra gedaan!

Een fotograaf in het veld

En zijn onderwerp 🙂

In Reims togen we linea recta naar de kathedraal voor onze stempel en een gesprekje met een heel lieve dame die daar alle pelgrims verwelkomt, en toen naar een brasserie voor een welverdiend glaasje champagne.

We hebben nog een kaarsje aangestoken, hoort er altijd een beetje bij

Zo’n mooie kathedraal

Welverdiend omdat we in 27 dagen zomaar naar Reims zijn gewandeld, maar vooral omdat we vandaag superleuk nieuws kregen: we zijn vierde geworden bij een schrijfwedstrijd en worden gepubliceerd in een bundel! Het was een feelgood verhaal met als thema ‘Beachclub Valentijn’ en daar hebben we in december 2022 al op geschreven. De prijsuitreiking was afgelopen zaterdag in Ermelo, maar daar konden we natuurlijk niet bij zijn. Vandaag dacht ik opeens: zouden we er nog iets van horen? En ik opende mijn mail, precies op het moment dat het juryrapport binnenkwam. Een 7.8! Zo ontzettend tof!