Ruig vs. lieflijk
Het was geen dag waar we naar uitzagen. Van alle dagen op de Fisherman’s Trail was het traject Sagres – Salema de enige die als ‘difficult’ op het internet stond. Toch viel het klimmen (368 meter) en dalen (382 meter) wel mee. Waarin zou het hem dan zitten, vroegen we ons hardop af, dat dit als zo’n pittige dag bestempeld werd?
We ontdekten het al snel. Vanaf Sagres ging het al direct richting strand, waar we natuurlijk (natuurlijk!) door het mulle zand moesten lopen. Mijn favoriet! De wind speelde intussen met ons haar, trok aan onze rugzak en blies mijn stokken bijna uit mijn handen. Het stormde nogal!
Lekker door het mulle zand…
We gingen vanaf het strand steil de lucht in, om boven nog meer wind te vangen en het pad naar het volgende strand al te zien liggen. Het leek wel of we weer de Southwest Coast Trail in Engeland aan het doen waren. Ook toen liepen we van strand naar strand via hoogvlaktes en was het een continu stijgen en dalen. Prachtig, maar zwaar…
Steil omhoog
Beneden aangekomen draaiden we gelukkig wat meer landinwaarts. De wind bleef achter ons, de golven tegen de kliffen aan beuken, en wij liepen over een rollend heideveld waar opeens, rondom enkele vijgenbomen, prachtige kringen van klaprozen stonden. Wat een tegenstelling met daarnet! Ook groeide er naast het pad tijm, lavendel en salie. Het rook er heerlijk, de wind liet ons even met rust, het was zo’n lieflijk landschap opeens!
Maar toen doken we weer naar beneden, van de hoogvlakte af richting strand. En nu wisten we ook weer waarom dit zo’n zware route was: ik moest me aan takken vasthouden om niet naar beneden te glijden, en tussen de rotsen zat vaak zoveel afstand dat je op je kont moest gaan zitten om je voeten op de volgende rots neer te zetten. Mijn stokken zaten me dit keer danig in de weg! Intussen zwiepte de wind om ons heen als een volleerde tornado en was het af en toe best een beetje eng, zo dichtbij de klifranden.
Fiks klimmen en vechten tegen de wind
Beneden aangekomen meteen weer omhoog (of course!). Het klachtenloket van de knieën was intussen geopend en er werd gretig gebruik van gemaakt; die vonden het niet zo leuk vandaag. Maar ook aan deze klim kwam een eind en bovenop de berg hadden we geweldig uitzicht en opnieuw weer zo’n lieflijk landschap van bloeiende bloempjes aan weerszijden van het pad, heel leuk krullend gras dat uit het rode zand omhoog piepte, en in de verte het zachtjes brommen van de zee.
We staken door naar onze accommodatie. In het dorpje Salema konden we gister niets meer vinden dus we zitten een kilometer ten noorden van Salema in een eco-lodge complex, waar we onze eigen studio hebben. Toen we dachten er bijna te zijn, werd ons pad opeens versperd door een enorme plas. Ik meende slim te zijn en op een strookje van twee centimeter langs de plas mijn voeten te zetten en mezelf dan te ondersteunen met mijn stok ín de plas, maar dat ging niet helemaal volgens plan. Met natte sokken en modder tot aan mijn oksels kwamen we zojuist aan in de lodge, waar ik oh zo gelukkig ben met onze studio. Het is hier mooi! En de douche is fijn! En de kleding hangt weer te drogen, en we hebben straks in het restaurant hier op het terrein een Indonesische avond. Hoezee! Het was vandaag een pittige dag, waarop ruig werd afgewisseld met lieflijk, maar we eindigen gelukkig met lieflijk.
Balanceren in de plas
Zo gelukkig met onze prachtige eco-lodge-studio!
Slapen: Salema Eco Lodge, een pracht van een complex in de bossen waar ze enkele studio’s hebben voor wandelaars. Kost € 65 per nacht. Prachtig. Camping & Glamping op z’n best.
No reacties