Van wie Serge zo lekker heeft leren koken is ons een raadsel, maar dát Serge lekker kookt staat als een paal boven water. Als een volleerd chef tovert hij de heerlijkste gerechten op tafel. We zijn met zijn zessen vanavond. Valérie, een heel vrolijke lerares, Ségolène, de vrouw met rugpijn, Elliot, haar 24-jarige zoon die vanavond vanuit Parijs is gekomen om een tijdje met zijn moeder mee te wandelen, en wij. Iedereen doet zijn uiterste best om in het Engels te kletsen zodat Pieter ook mee kan doen. Af en toe tolken we richting Serge – want die spreekt geen Engels -, soms ook gaat het opeens weer in rap Frans en wordt er getolkt richting Piet. Het is zo vriendelijk van hen!
Serge is een early riser. Ook als er geen pelgrims zijn, staat hij om 5.30 uur op. Vandaag vormt geen uitzondering, en als we om 6.00 uur allemaal beneden zijn, staat de tafel al vol met lekkernijen en pruttelt de koffie. We hadden bij het diner aangegeven hoe gek we zijn van kaas, en dat heeft Serge in zijn oren geknoopt: er staat kaas op tafel. Drie soorten maar liefst! Oude Cantal, Comté en Rocamadour geitenkaas. Het is allemaal té lekker en té veel. Wat is die Serge een schat!
Om 7.00 uur zijn we buiten. Het is heerlijk fris, koud bijna, maar dat zal snel veranderen. Er is geen wolkje aan de hemel te bekennen. De route is lang: 30 km moet er beslecht worden. We beginnen dus snel aan de afdaling – Lauzerte staat immers op een heuvel, en gaan dan de bossen in. Bijna meteen voelen we: het gaat niet echt lekker. Waar het aan ligt weten we niet, maar Pieter en ik zitten allebei niet zo fijn in het spel vandaag. Na drie kilometer ben ik al aan het zuchten, en dat wordt er niet beter op naarmate we bij onze eerste pauzeplek in de buurt komen. Die is na 11 kilometer, op een derde van de dag. Meine Liebe, hoe gaan we dit ooit redden, ik ben er nú al helemaal klaar mee!
In de ochtend is het nog heerlijk fris
en dit soort stalletjes zijn zo leuk. Vers fruit!
We eten een lekkere sandwich ham/kaas/tomaat/sla, drinken een cola’tje, en gaan na 45 minuten maar weer eens op pad. We zien al snel een doorsteekje. Die pakken we natuurlijk! Gauw erna zien we dat we een nog veel groter Marliesje kunnen doen, maar dat gaat wel over een D-weg. ‘Laten we eerst kijken hoe druk het is, dan nemen we een beslissing op basis van de hoeveelheid verkeer,’ zegt Piet. Wat ben ik toch met een slimme man getrouwd!
De D-weg: nieuw, kaarsrecht, en vrij van verkeer…
We komen aan bij de D-weg en wat blijkt: hij is gloedjenieuw. Zo nieuw dat er nog geen verkeer overheen rijdt! Het zwarte asfalt glimt en glanst in het zonlicht en af en toe ben ik zelfs bang dat het aan onze schoenen blijft plakken, zo nieuw is het. We lopen prinsheerlijk op het midden van de weg en vinden onszelf bijzonder slim dat we deze doorsteek nemen. We houden wel in de gaten waar we weer richting de GR zouden kunnen lopen en zien op een gegeven moment een paadje op onze app. We schieten het paadje in, dat volgens de app 500 meter lang is, maar vinden al snel een hindernis: er ligt een boom over het pad. En dan niet alleen een boomstammetje, nee een volledige berk blokkeert onze route. Nu zijn wij niet voor één gat te vangen dus we klimmen en klauteren over de boom heen, en voelen ons helemaal trots als we ongehavend aan de andere kant belanden, maar dan zien we direct nóg een boom. Deze heeft zijn takken wat hoger van het pad dus hier gaan we onderdoor.
‘Nee. Ja. Wacht, je blijft met je stokken hangen. Nee, dat gaat niet goed. Je stokken! Dieper door je knieën! Dieper! Oh! Wacht! Ja, zo gaat het. Heb je je pijn gedaan? Je haar, er hangt een tak in. Wacht! Ik maak je los.’
Nou, zo dus. Ook dit gaat niet allemaal even lekker. Na deze boom volgt een derde, en daarna volgt een soort tunnel van 20 cm hoog onder bramen door. We kiezen eieren voor ons geld. Het is duidelijk dat we dit pad NIET mogen nemen. Terug dus. Stom!
We komen terug op de D-weg en bekijken de route. ‘We kunnen deze weg helemaal tot Moissac blijven volgen’, zeg ik tegen Pieter, ‘maar dat wordt wel erg saai. Of we nemen deze asfaltweg terug naar de route.’ Ik wijs naar een wit lijntje op mijn app.
‘Da’s wel om’, zegt Piet.
‘Ik heb het gevoel dat het niet helemaal de bedoeling is dat we dit Marliesje doen, dus laten we deze omweg maar accepteren. Toch?’ Pieter knikt. Ik knik ook. Mmmppff…
We pakken het asfaltweggetje richting de GR en moeten meteen klimmen. Mijn voeten branden dat het een lieve lust is en het zuchten wordt met de minuut meer. Als blijkt dat ook Pieter het aardig geschoten heeft, gaan we gewoon zomaar aan de weg in de berm in de schaduw zitten. Zoeken naar een bankje? No sir. Er moet NU gezeten worden. We eten het restje van onze sandwich, nemen als toetje een hand M&Ms, kijken wat suffe filmpjes op Instagram en gaan dan weer verder. Wat een goed idee was dit: we voelen ons allebei gek genoeg als herboren! Of zou het feit dat Moissac nog maar 4.9 km is er iets mee te maken hebben?
Hoe dan ook, de brandende voeten zijn weg, het gezucht houdt ook op, en we lopen als kieviten naar Moissac toe. Die stad beviel mij 13 jaar geleden helemaal niet, maar nu staan er overal geveltuintjes in bloei, zijn rotondes opgeleukt met vrolijke bloemen en kunstwerken, en worden we door iedereen vriendelijk begroet. Ook al zijn we nog niet ingecheckt bij onze gîte, we pakken eerst een biertje bij Bar le Kompostelle. Want na dit Marliesje, dat ons meer tijd heeft gekost dan opgeleverd maar kniesoor, hebben we dat wel verdiend!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties