In Ervy-le-Chatel heb je niet veel. Er is een Bosphoros, een Turks restaurant met veul vlees, en er is Le Franco Belge. Een nogal schizofrene tent waar een Indiase man de boel runt. Het oogt er bijzonder schoon en hij heeft vier voor ons volledig onbekende Belgische biertjes op tap, dus wij weten wel waar wij gaan eten vanavond: hier!

‘Wat willen jullie eten?’ vraagt hij als we net zijn gaan zitten. Ehhmm…

‘Kip met patat?’

‘Eh nou, ehm… heeft u ook curry?’ durf ik te vragen, aangezien ik aan de menukaart zie dat het een ‘restaurant franco-indien’ is.

‘Heb ik. Wil je curry?’

Ik denk aan wat onze gastvrouw Isabelle gezegd heeft, namelijk dat dit restaurant bekend staat om zijn huisgemaakte frieten, dus ik twijfel.

‘Zou ik ook cúrry met friet mogen?’ Ik eet graag van twee walletjes.

‘Nee, dat is vies.’ De man trekt zijn neus op. ‘Ik maak voor u kip met friet.’

Vooruit dan maar. We hebben het niet voor het kiezen blijkbaar: kip met friet it is. ‘Zou er appelmoes bij zitten?’ fluister ik tegen Piet.

Een minuut later komt er een lange, slanke man binnen met een fietsshirt aan. Zijn fietsdag zit er duidelijk op want verder is het spijkerbroek en sportschoenen. Overduidelijk een Nederlander, je haalt ze er overal tussenuit.

‘Hallo’, zeggen wij. ‘Hallo’, zegt hij terug. Hij krijgt een tafel aangewezen en we raken aan de praat. Frank is huisarts in Oldenzaal, is een week geleden met zijn fietstocht begonnen en rijdt naar Madrid. Hij vindt het maar saai, het landschap hier. Frank fietst zonder enig plan. Het boeit hem niet hoeveel kilometer hij fietst, door welke plaatsjes hij fietst, waar hij zijn tent neerzet. Als hij over 21 dagen maar terug in het vliegtuig zit, want dan is zijn vakantie voorbij. We bestellen een fles rode wijn (‘die betaal ik, vind ik gezellig’) en de avond vliegt voorbij. Frank maakt weer gebruik van heel andere apps dan wij en laat ons een heel coole zien: Relive. Daarover straks meer.

Om 22.15 uur lopen we door het donker richting ons huis, waar we werkelijk verrukkelijk slapen. De vogels wekken ons voordat de wekker dat doet en Isabelle heeft ons ontbijt al klaar staan. Na een tijdje komt ze er bij zitten en ontdek ik opeens dat ze werkelijk vloeiend Engels spreekt. Heeft ze ons toch mooi mee voor de gek gehouden want van het telefoongesprek waarmee ik reserveerde tot ongeveer twee minuten geleden ging alles in het Frans. Nu kan Piet eindelijk meedoen met het gesprek! Het wordt daardoor veel te gezellig en pas tegen 9.30 uur zijn we klaar. Maar niet voordat we een bezoek brengen aan de bakker voor de lunch die meegaat in de tas. Kijk nou, daar zit Frank op het terras! Zullen we?

Het prachtige huis waar we vannacht sliepen

We zijn verstandig en groeten Frank even snel. We hebben wel zin in het kopje koffie dat hij ons aanbiedt, maar dan wordt het echt te laat; we moeten vandaag 24 kilometer en het wordt warm (ja ja, eindelijk!). We lopen op Organic Maps, hebben we besloten. Dan snijden we het een en ander af en is het een kilometer of twee korter. Altijd mooi meegenomen! Waar je alleen niet op rekent, is dat Organic Maps toch ingewikkelde paadjes kiest. Kort na vertrek lopen we over zo’n ingewikkeld paadje: hier is net gras gemaaid. Het gras ligt werkelijk in een laag van twintig centimeter op het pad, waardoor je loopt alsof je bij het Ministry of Funny Walks werkt: met knieën hoog opgetrokken. Vermoeiend! Een paar uur later leidt OM ons door het bos en geeft hij aan dat er een pad is waar we dat niet bepaald duidelijk zien. Tussen de takken door dus, over een laag dode eikenbladeren, soms door een drooggevallen slootje, molshopen ontwijkend en opnieuw met die knieën hoog. Mijn knie begint weer flink op te spelen – gister ook al, toen was het echt aan het eind van de dag niet meer grappig – dus ik open het klachtenloket.

De enorme laag gemaaid gras waardoor we lopen alsof we marcheren

‘Ik moet nog vaak denken aan mijn kies,’ zegt Pieter als ik hem vertel dat mijn knie zo irritant doet. ‘Die deed al weken vervelend, en jij deed één keer Reiki en het was voorbij. Kun je geen Reiki doen bij je knie?’

Ik giechel een beetje, maar bedenk me dan dat het geen kwaad kan. Bij onze eerste pauzeplek leg ik dus mijn handen in mijn knieholten en concentreer me diep. Vijf minuten later laat ik los, en weer een kwartier later gaan we op pad. Verdomd! Het vervelende gevoel in mijn knie – het is niet echt pijn, het voelt meer alsof hij uit de kom kan schieten – is verdwenen! I have magic hands, yoyo!

Langs de velden…

Langs een kanaal

En langs de wijngaarden. We naderen Chablis!

Ondanks dat het waanzinnig weer is, de route heel erg mooi en opnieuw afwisselend, we lekker eten bij ons hebben (check out de pizza) en we zo goed hebben geslapen, vinden we het beiden een heel zware dag. Groot is dan ook ons geluk als we na 24 km aankomen in Vézannes, waar vanavond ons bed staat in een oud huis met een mooie tuin waar zo te horen duizenden vogeltjes wonen. De was hangt weer te drogen in de zon, de haren zijn gewassen, het eten wordt door onze gastvrouwe bereid, en mijn handen zijn magic. Mooier wordt het niet.

Mjam!

Oh: het coolste van de dag: die app waarover ik je vertelde. Het heet dus Relive en je volgt er je route mee. Aan het eind van de route maakt hij dan een video van je wandeling! Moet je kijken hoe cool! Bij de betaalde versie kun je er ook nog muziek onder zetten en zo, maar ik wilde hem eerst even proberen. Wat vinden jullie ervan? Dit was onze dag:

Slapen: bij B&B Les Pierries in Vézannes. Kost 55 euro voor kamer incl ontbijt, 15 euro p/p voor het diner. Ik denk dat je liever in B&B La Diligence zit, hier verderop in de straat. Dit is wel een beetje rundown. Maar tegelijk past dat dan wel weer bij twee stinkende, vermoeide pelgrims. We gaan ervoor.

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!