Eliane, de gastvrouw van B&B Les Pierries, is een rechtse rakker. Tijdens het avondeten – zure brandnetelsoep, gevolgd door ham met zure saus en smakeloze pasta, met als toetje een heerlijk kaasje, dat dan gelukkig weer wel – komt ze er op een bepaald moment bij zitten. We kunnen het niet helpen; het gaat binnen vijf minuten over politiek. Superlink natuurlijk. Gelukkig kunnen wij ons verschuilen achter een gebrekkig Frans en een nog veel gebrekkiger kennis van Frankrijk, de economie, de migratiesituatie en de Marokkanen in dit land, dus we glimlachen wat, zeggen af en toe ‘Ah oui?’ en laten haar razen. Echt gezellig wordt het er niet van, dus rond 20.30 uur trekken we ons terug op onze kamer en laten we haar maar voor wat ze is.
Vanochtend bij het ontbijt – dat dan voor Franse begrippen weer geweldig is – laat ze ons gelukkig met rust. Er zijn twee andere Nederlanders en die willen hun ontbijt graag buiten, dus hijgend, steunend en kreunend wordt bij ons alles weggegrist en buiten gezet. De hint is duidelijk. We gaan.
Het weer is subliem de laatste tijd, dus ook vandaag dragen de zonnestralen ons de heuvels op en de velden door. Heerlijk. We lopen halverwege de ochtend een dorpje Collan binnen, waar een oude meneer zijn plantjes water staat te geven. Hij groet ons, loopt dan achter ons aan en zegt: ‘Fountain. Cent mètres. Die kant op’, en hij wijst verder het dorp in, waar we niet heen moeten. Ik kijk hem aan, en opeens schiet me een verhaal te binnen van Joost, een vriendin van onze vriendin Erzja. Zij loopt twee weken voor ons uit en schreef een paar weken geleden dit op haar Polarsteps:
“Zo ook in Collan waar een man zei dat ze zo’n bijzondere nog zeer oude wasplaats hadden, 100 meter verder doorlopen. Maar de route ging rechtsaf dus wij wilden rechtsaf. Nee, fout! Die kant! 100 meter, je bent er zo en dan kun je verder. Wij zijn dus braaf erheen gelopen terwijl Ellen zich hardop afvroeg of we nou om gingen lopen voor zo’n man. Hilarisch eigenlijk en er was ook niks aan én bergaf dus daarna weer 100 meter extra bergop. Ik denk dat die man zich rot lacht en misschien het hele dorp wel achter hun gordijntjes. Jean heeft er weer drie langs de fontein gestuurd jongens !!”
Ze schreef over diezelfde dude! hahaha! Daar zijn we dus mooi niet in getrapt. ‘Merci monsieur, on va voir!’ roep ik tegen hem terwijl we de hoek om lopen en níet naar de fontein gaan. Ik app Joost. Die kerel staat er weer Joost, en hij wilde ons naar de wasplaats hebben. Maar we zijn er niet ingestonken, ha! Met grote dank aan jou!
Chablis in de verte
Daarna is het nog maar een paar kilometertjes tot aan Chablis. De terrassen zitten vol, het dorpje is één grote wijnproeverij en wij zoeken ons hotel. ‘Hoe kan dat nou, het hotel ligt toch aan dit watertje?’ Nee dus. Het hotel ligt anderhalve kilometer buiten het dorp. Nou ja, we hebben er pas 13 gelopen dus die ene kan er ook nog wel bij. Een zeer pauper ogend hotel waar de H van hotel is afgevallen, dan weet je het wel. Mijn hoofd wordt eraf gebeten door de uitbaatster. Hoe we het in onze harses halen om zo vroeg aan te komen, we weten toch wel dat we pas om 15.30 uur kunnen inchecken? Ik wil net zeggen dat het ook al fijn is als we onze rugzakken gewoon bij haar kunnen achterlaten, als ze als een blad aan de boom omdraait en ons poeslief de sleutel van onze kamer geeft. Was dat gescheld nou nodig?
De kamer is, in tegenstelling tot het hotel, brandschoon en heel fijn. Quel meevaller! We douchen snel en gaan dan weer richting wijnproeverij/stadje, want onze vrienden Rob en Inge zitten op ons te wachten! Dat is toch feest, dat je in Chablis met je vrienden gaat lunchen?! Ik heb een tijdje terug al een restaurant met de geweldige naam Chablis Wine Note gereserveerd en het blijkt een schot in de roos. Franse tapas en natuurlijk overheerlijke Chablis, allemaal geserveerd door een zeer doortastende dame die gedurende de hele lunch geen enkele keer glimlacht maar toch heel vriendelijk is. Wonderlijk. We kletsen erop los, veel te luidruchtig natuurlijk maar boeien, en hebben een geweldige tijd. Na een paar uur gaan Rob en Inge terug naar hun camping en wij naar ons hotel met de chagrijnige mevrouw. Linea recta naar bed, stel ouwe sokken dat we zijn. Even het day drinking wegsnurken.
Zo gezellig met Rob en Inge!
Een uurtje later gaan de luikjes weer open en is het nog steeds een stralende dag. We gaan naar de Intermarché hier om de hoek, kopen een salade en een smoothie, en eten het op een picknickbankje voor ons hotel. Zonder rechtse rakkers of chagrijnige uitbaters. Heerlijk.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties