Vannacht drukte een laag van vijf dikke dekens ons diep en warm in het bobbelige matras van onze eenpersoonsbedden. Een roedel honden blafte ons regelmatig wakker, terwijl de temperatuur in de kamer zakte tot er wolkjes uit onze mond kwamen. Met afdrukken van de springveren in onze rug schuiven we vanochtend aan voor het karige ontbijt in de verder lege eetkamer. Het is een intens groot verschil met de ongelofelijk lekkere avondmaaltijd van gisterenavond. Die deelden we met vier mannen. Walter uit Italië, die man die Pieter gister blind het talud op volgde, is een vrij a-typische Italiaan: hij drinkt geen wijn en eet geen vlees. Hij voelt zich schuldig dat hij deze trip zonder zijn vrouw maakt, dus belt haar meerdere uren per dag. Als we aankomen zit hij te videobellen, later in de middag opnieuw, en aan het eind van de avondmaaltijd verexcuseert hij zich om weer met haar te gaan bellen. De Engelse Jeremy herkent dit. Ook hij maakt deze reis zonder zijn vrouw – zij kan niet genoeg vakantiedagen opnemen – en voelt zich daar naar haar toe vervelend over. De vrijgezelle Robin, Jeremy’s beste vriend, boeit het niets. Die is vrachtwagenchauffeur op oproepbasis en bepaalt zelf wanneer hij vrij neemt en hoe lang. Dan hebben we nog Ulf, die duidelijk met issues rondloopt en zijn depressie weg wandelt in dagen van 45+ kilometers. Jeremy en Robin vinden dat iets teveel, maar lopen toch ook graag meer dan dertig kilometer per dag. Wij zijn dus weer de mietjes aan tafel.
Het went.
Na het ontbijt verlaten we de boerderij van Filiberto en zijn vrouw Loli. De route neemt ons mee langs wijngaarden, een stuk oud spoor, en langs akkerbouw van verschillende gewassen. Het glooit om ons heen en af en toe moeten we zelf ook even de kuiten onder spanning zetten. De pijpen gaan er weer af, de zonnebrand komt tevoorschijn, en we lunchen ergens op een grote putdeksel. Het is een heerlijke, aangename dag.
Even uitrusten op de put
Toch zijn we blij als we na 14 kilometer onze eindbestemming al bereiken. Ik heb mijn sokken per ongeluk te dicht op de gashaard te drogen gehangen en die zijn op verschillende plekken gaan schroeien. Dat zijn harde stukken geworden die drukken op mijn tenen en in mijn voet. Het voelt alsof ik mijn sokken door zand heb gehaald en dat mijn voeten nu een intensieve scrubbehandeling krijgen. Niet erg fijn. Morgen, als we in Zamora aankomen, maar eens naar nieuwe sokken op zoek.
Op het hoogste punt kunnen we kilometers ver kijken
De Posada waar we hier slapen, is een oud huis met dikke muren en zware balken in een slapend dorpje. We komen net na 13.00 uur aan en hebben trek, maar Maria Eugenia, de uitbaatster, gaat zo weg voor een feestje. In het dorp is verder niets. Kan Maria Eugenia wellicht iets voor ons maken qua lunch? Ze biedt aan iets voor ons neer te zetten op de enorme eettafel. Wij mogen wel eerst gaan douchen? Als we een half uurtje later beneden komen, is zij nergens meer te bekennen maar staat er op tafel een schaal brood, olijfolie, een bakje tomaatjes en twee schalen vleeswaren. Een fles water en een fles rode wijn maken het feest af. Heerlijk! We genieten er met volle teugen van. Maria Eugenia heeft aangegeven dat er nog anderen in de posada slapen en dat we vanavond met zijn allen zullen eten. Na de gezelligheid van gisteravond, kunnen we ons daar echt op verheugen.
De lekkere lunch in het oude pand
Slapen: La Posada Real del Buen Camino. Kost 76 euro voor een tweepersoons kamer. We hebben in tijden niet zoveel geld uitgegeven aan een kamer, maar het is wel echt de moeite. Ooievaars klepperen op de kerk tegenover het huis en we liggen onder een dekbed in een kamer met openslaande deuren. Supermooi.
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties