Youp

Voor mijn studie Columns & Blogs luidde de meest recente opdracht als volgt:

Schrijf een YOUP-column over een onderwerp. Youp van ‘t Hek schrijft iedere zaterdag een column in NRC waarbij hij de overdrijving als stijlmiddel gebruikt. Schrijf een column ‘à la Youp’ waarin je je vreselijk ergens over opwindt. Hoe beviel deze opdracht?

Ik moet zeggen: ik heb niet zoveel met Youp. Daarbij zijn er niet zo heel veel dingen waar ik me ‘vreselijk over opwind’. Maar overdrijven vind ik dan wel weer heel erg leuk. Uiteindelijk vond ik inspiratie in Youp zelf. Dit is wat ik inleverde:

====================

Ik doe een schrijfopleiding aan de Schrijversacademie, en nu heb ik de opdracht gekregen om een column te schrijven in de stijl van Youp van ’t Hek. Wat betekent dat, dacht ik, een column in de stijl van Youp van ’t Hek? Ik lees namelijk nooit iets van de goede man. Iets met allergie en weg willen blijven bij zoveel negativiteit. Ik trek zijn shows niet, vind zijn stem vervelend en erger me aan zijn spraakgebrek, laat staan dat ik de moeite zal doen om me door zijn teksten heen te ploeteren.

Maar goed, voor de goede zaak doe ik alles, dus ik naar de site van de NRC. Column van Youp gelezen. En nog één. En nog één. Tot ik mezelf door al het gezeur, het gezeik, het gefulmineer op iedereen, zo in een metersdiepe depressiviteit voel schieten. Om nog maar niet te spreken over het feit dat meneer Van ’t Hek met zijn schrijven regelrecht ingaat tegen wat ik geleerd heb over goede columns: schrijf over één onderwerp en maak het verhaal rond. Die man snijdt in elke zin een nieuw onderwerp aan! Je moet echt bij blijven, anders ben je binnen twee seconden volledig kwijt wat hij nou eigenlijk wil zeggen. Het lijkt wel of ik teksten van iemand met dementie aan het doorakkeren ben, die ofwel continu herhaalt wat hij al gezegd heeft, of juist zo van de hak op de tak springt dat je na een minuut denkt: laat maar.

Maar me – net als Youp – ergens over opwinden? Tuurlijk. Niets menselijks is mij vreemd. Zo ontdekten we vorig week een wespennest in een rooster in ons huis. Een verdelger kwam. Hij zou de wespen verdelgen en een metalen hor voor het rooster plaatsen. Toen we hem vroegen om ook een metalen hor te maken voor de overige roosters in ons huis (we hebben er in totaal vier) keek hij ons aan of we gek geworden waren.

‘Ik ben hier voor één klus’, zei hij streng, ‘en dat is dit nest. Ik ga me met niets anders bezighouden.’

‘Maar u bent hier nu toch’, opperde ik nog met een zielig stemmetje.

‘Vraag maar een offerte aan bij mijn assistent’, bromde hij.

Na zijn vertrek stuurden we een mail naar zijn assistent. ‘Vraagt u maar een klusjesman voor die roosters’, mailde zij terug, ‘daarvoor zijn wij te duur. Voorrijkosten en zo.’

‘This is Spain’ zeiden onze overburen vergoelijkend, ‘trek het je niet aan.’

Maar ik denk alleen maar: die kerel was al hier! Hij kon in twee minuten tijd die roostertjes maken, we zouden gewoon voor zijn tijd en materiaal hebben betaald. WHY!?

Daarover wind ik mij dus op. En ik zou er een column over kunnen schrijven. En dan zou ik net als Youp álles wat niet deugt aan Spanje erbij kunnen halen. En daarnaast ook alles wat niet deugt in de rest van de wereld. Matthijs zou langs kunnen komen, het WK, de wolf in Drenthe, Doutzen, Gideon en Thierry. Trump, Xi Ping en Poetin.

Maar ik doe het niet. Want ik ben geen Youp. Ik wil niet schrijven als Youp. Youp is stom.

En die roosters, die maak ik zelf wel dicht.