Dag 40 Camino de Santiago: Chablis - Accolay, 24km

Onze route van vandaag; inmiddels begint het ook aardig op en neer te gaan, zoals je in de linkerbovenhoek kunt zien 🙂

Als je in de middag als een blok in slaap valt, is het lastig de slaap ’s nachts nog te vatten. Na allebei een onwaarschijnlijk slechte nacht te hebben gehad, gaat vanochtend om 6.00 uur de wekker. Lekker vroeg, maar maakt niet uit: we waren toch allebei al/nog/weer wakker.

Chablis is aan het ontwaken als ik in mijn eentje richting de bakker loop. Pieter is nog aan het poepen in het hotel, iets wat mij zelden in de ochtend lukt. Bij mij komt de boel door wandelen op gang en dus geniet ik elke dag van een buitentoilet. Baal ik wel eens van, is niet anders. Sorry voor de poeppraat, het zijn zo de sores waar een pelgrim mee dealt.

In het centrum wordt een markt opgezet en een aardige meneer biedt mij stroopwafels aan. ‘Is goed voor de energie!’ Helemaal gelijk in, meneer, maar ik ga toch maar even gewoon naar de bakker. Met een pain au raisin, een hartig broodje voor Pieter en een gesneden bruin in de tas ga ik op een rustig pleintje zitten. Daar eet ik mijn broodje en tien minuten later is ook Pieter daar. Het is nog heerlijk fris; ik moet zelfs mijn t-shirt lange mouwen aan. Om 7.07 uur zetten we onze eerste passen het dorp uit en de wijngaarden in. Het weer is weer stralend: strakblauw en de wind in de rug. We spotten een haas, een ree en een vos, allemaal binnen een paar uur!

We hebben ons tweede ontbijt, zoals we dat graag na een kilometer of 8-10 hebben, in St. Cyr-les-Colons, waar we op een soort petanque pleintje een bankje innemen. Het is er, ondanks dat het zondagochtend is, een komen en gaan van mensen. Gezellig! Iedereen groet ons, wij eten ons brood, en we zwaaien eens naar een auto. De duiven koeren erop los. Zo erg, dat het ge-oehoe-oe van de ene duif overgaat in dat van de andere duif en er een soort continu oehoe oehoe oehoe te horen is. Eventjes vind ik het leuk, en dan word ik toch nerveus. Hoeveel koerende duiven zijn hier wel niet!

Vlak voor we St. Cyr-les-Colons in lopen

Nadat we het dorp verlaten hebben, komen we bij een prachtig veld uit. Het staat helemaal vol met roze bloemen, en ertussen staan duizenden klaprozen. Zo mooi! Het veld zelf lijkt te zoemen, zo vol zit het er met bijen, wespen, vliegen en anderszins brommend spul. En erboven vliegen de ADHD-modempjes. De wat? De ADHD-modempjes. Leeuwerikjes. Die beestjes maken het geluid van een opstartend ouderwets modem, maar dan met zoveel snelheid en felheid dat het lijkt of ze ADHD hebben. Gister liep ik ergens met Pieter, en toen hoorde hij iets. ‘Wat is dat?’ vroeg hij. ‘Is dat een modempje?’

Een modempje dus. Ik zal kijken of ik er de komende dagen een opname van kan maken, dan plaats ik die in de blog. Kun je het met eigen oren horen.

Het prachtige veld met roze bloemen en klaprozen

De fotograaf gefotografeerd

Voor de echte warmte er was, waren we in Accolay. Onze eindbestemming van vandaag. Waar we slapen bij Petra, die een oude zolder prachtig heeft omgetoverd tot pelgrimsonderkomen/yogastudio. Ze is op dit moment een soepje voor ons aan het maken en straks, als zij gaat werken, is er nog een salade. Lief! Haar tuin is heel groot met moestuin, hangmatten en kas, dus straks een boekje lezen in de schaduw van een boom ergens. Dat lijkt me nou wel wat. Hopelijk zonder nerveus koerende duiven of modempjes. Of met. Kan mij het schelen.

Accolay is een dorpje in de gemeente ‘Les deux rivières’, en dit is één van die twee riviertjes. Weet niet of je het kunt zien, maar het gras in die rivier staat in bloei. Allemaal witte bloempjes!

Oh, nog een leuk nieuwtje: we stonden afgelopen week in het online blad van het Santiago genootschap, de Ultreia, met een kort verhaaltje over onze lange wandeltocht. En nu hebben we allemaal nieuwe lezers en volgers. Van harte welkom lieve lezers en volgers, op onze blog, op Polarsteps en Instagram. Leuk dat jullie er zijn!