Als we ons koppie vanochtend naar buiten steken, wordt deze direct omgeven door een wolk van kleine druppeltjes. We zijn terechtgekomen in een witte, wondere wereld van mist. We zien geen hand voor ogen, maar spotten gelukkig al snel de gele pijl die ons weg leidt van de N-525 en de bossen in.

Amper tien minuten later is van het ene op het andere moment de mist weg. Het enige wat achterblijft in de blauwe lucht, zijn wolkjes in de vorm van kleine plukjes engelenhaar. Diep in het dal blijft de mist echter hangen. Het levert mooie plaatjes op.

We wandelen door overbekend landschap: de eucalyptusbossen van west-Galicië. Hoge, slanke reuzen torenen al vervellend boven ons uit, de bosbodem bezaaid met hun afgevallen, dunnen bladeren. De geur als in een spa, de afwezigheid van geluid rustgevend. We zien geen enkele andere pelgrim. We stijgen over brede bospaden, dalen over asfaltweggetjes, en stijgen nog meer. Het wordt ons vandaag duidelijk niet cadeau gedaan. Langs de route geen enkele bar, daarvoor moet je omlopen. Het stijgen is vaak steil en de hellingen zie je ver van tevoren al aankomen. Je kunt je dus schrap zetten, je kunt binnensmonds vloeken, je kunt zuchten, maar uiteindelijk leidt dat allemaal nergens toe: de klim moet toch gemaakt worden.

Pas 2,5 kilometer vóór we op het Plaza del Obradoiro de kathedraal zullen aanschouwen, zien we Santiago daadwerkelijk in de verte liggen. De drie torens liggen een stuk hoger dan waar we nu zijn. Dat zullen we weten. Langs winkeltjes, pleinen, standbeelden en ook barretjes schuifelen we steil omhoog richting het plein. Nu geen afleiding meer van een café, nu willen we er zijn ook. Het tempo houden we strak: de kathedraal heeft een zuigende werking en we hebben – ondanks dat we geen pauze hebben gehad deze etappe – energie over. Boven aangekomen lopen we – net als de vorige keren – onder het tunneltje door waar de doedelzakspeler altijd staat, en dan draaien we ons om. Daar staat ie. In al zijn glorie. De prachtige kathedraal van Santiago de Compostela. Ons hart wordt helemaal warm. Magnifiek toch?

We zoenen elkaar, maken selfies en bellen mijn broertje. Die is vandaag jarig, dus die wilden we even feliciteren vanaf de mooiste plek van deze camino: het Plaza del Obradoiro. Op het plein zien we verder geen bekenden, dus zodra we nog even met het hoofd in de nek de grandeur van de kathedraal hebben aanschouwd, wandelen we naar ons onderkomen. We hebben een appartementje geboekt mét tuin, en het wordt prachtig weer de komende dagen. Dat is nog eens afscheid nemen in stijl, niet? Het was nogal een rollercoaster, deze camino, met het slechte weer en al, maar we zijn zó blij dat we zijn doorgegaan. En zó dankbaar dat we dat in volle gezondheid, zonder blaren of ander gedoe, hebben mogen doen. En we vinden het zó tof dat jullie met ons meegereisd zijn via deze blog! Dank jullie wel! We hopen dat jullie genoten hebben van mijn verhalen. Ik in ieder geval enorm van het meemaken en het schrijven ervan.

Liefs! van ons allebei

PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.