De wandeling loopt vandaag door de Tierra del Pan, een regio vol graanvelden waar Zamora de hoofdstad van vormt. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat het qua landschap een beetje lijkt op wat we de afgelopen dagen gezien hebben: een zandpad dat graanvelden in een veelal rechte lijn doorkruist. Vogeltjes zijn afwezig, die hebben hier blijkbaar niets te zoeken. Wel stuiten we zeven kilometer na Zamora in het dorpje Roales del Pan op een tuin vol zelfgemaakte beelden. Het is El Recreo estate, waar de inmiddels overleden José Dominguez Carbajo beelden van cement bouwde die hij zelf beschilderde. José tekende altijd graag, maar begon pas met deze bouwwerken toen hij 68 was. Het is een ratjetoe van van alles: twee pelgrims, een levensgrote giraf, de driekoppige hond Cerberus, Adam en Eva en de Boom van de kennis van goed en kwaad, twee adelaars. De beelden zijn helaas niet meer in goede staat, of eigenlijk überhaupt niet mooi, maar ze brengen wel een glimlach op ons gezicht. Te gek dat iemand zijn creativiteit zo de vrije loop liet, toch?
Een kunstwerk als we Zamora uitlopen
De pelgrims
Na Roales gaat het pad enkele kilometers (ik overdrijf graag maar in dit geval echt niet) langs zonneparken. Honderdduizenden zonnepanelen! Het zwart wordt zo heet dat de lucht erboven zindert, waardoor de panelen lijken te stuiteren in het veld. En ze staan allemaal richting west. We hebben er hoofdbrekens over, hoe de panelen hier niet op het zuiden gericht zijn maar vol op het westen. Dat doet toch niets?! Dan ontdekken we dat de panelen kunnen kantelen. Dat betekent dus dat ze ’s ochtends richting oost, en ’s middags richting west gericht kunnen worden. Pieter heeft ooit ergens gelezen dat dat een betere opbrengst genereert dan statische panelen op zuid. Raadsel opgelost!
Zoveel zonnepanelen!
Vlak voor we bij Montamarta zijn, komt er een oud, vriendelijk mannetje met zonnebril op in zijn witte bestelbusje naast ons stilstaan. Hij draait zijn raampje naar beneden en vraagt ons hoe het gaat. We antwoorden dat we een heerlijke dag hebben vanwege het fantastische weer, en dat we er bijna zijn. Hij geeft aan dat het voor deze tijd van het jaar wel erg warm is, maar dat hij voor ons wel blij is dat we zulk lekker zonnig weer hebben. Gaan we straks richting Sanabria, of gaan we rechtdoor richting Astorga? Als ik aangeef dat we naar Sanabria gaan, steekt hij beide duimen in de lucht. ‘Dat is een veel mooiere route. Goed gekozen!’ Als ik hem zeg dat we straks in El Molino slapen in Montamarta, raakt hij helemaal enthousiast. Met een luid ‘Buen camino!’ zet hij zijn auto weer in beweging en rijdt hij uit ons blikveld.
De herberg waar we slapen, heet El Molino 1914 en is een oude, in 1914 gebouwde, watermolen. Ze wekten hier elektriciteit op en maalden graan tot meel. Een dubbelfunctie dus, dat werd uitgeoefend tot de waterval waar de power vandaan kwam, in 1967 door het elektriciteitsbedrijf Iberdrola werd opgekocht en de molen haar elektriciteit moest gaan kopen. Dat was niet haalbaar. Een erg mooi pand, waar 26 pelgrims kunnen slapen maar waar we vanavond maar met zijn twee zijn. We hebben van Catalina, de vrouw die hier de boel runt, een fijne kamer aan de binnentuin gekregen en onze was hangt te wapperen aan de lijn. Straks gaan we lekker eten bij El Pescador, het restaurant hier aan de overkant van de weg, en dan gaan we vanaf overmorgen, bij de splitsing, misschien wel wat ander landschap zien dan graanvelden. Dat zou toch wat zijn?
Slapen: Casa Rural El Molino 1914. Kost 50 euro voor een privékamer met badkamer ensuite. Heerlijke plek. Lekker rustig, geweldige douche, en een restaurant en een bar op steenworp afstand.
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties