De afdaling gister was heftig. Zo heftig, dat aan de eettafel de verhalen rondgaan over een gezelschap van acht pelgrims waarvan er één uitgleed en zich zo heftig blesseerde dat er ambulancepersoneel aan te pas moest komen. Onderaan de berg waren twee ambulances geparkeerd toen de twee vriendinnen die naast ons in het stapelbed liggen, één uit Polen en één uit Zweden, er langs liepen. Ook zij hadden de afdaling niet geheel verticaal weten af te leggen; toen ze bij het hostel aankwamen, was dat met volledig bemodderde konten geweest. Wat er verder van de geblesseerde geworden is vertelt het verhaal niet, maar we zijn blij dat we ongeschonden naar beneden zijn gekomen!

Aan de eettafel is het gezellig. De twee pelgrimsvriendinnen, waarvan de Poolse in Londen woont en accountant is, een Deense psychiater met ADHD die het niet voor elkaar krijgt om accommodaties te boeken omdat ze zich daar niet lang genoeg toe kan concentreren, en een Amerikaanse moeder en dochter die zes dagen samen over de Norte trekken. Een bont gezelschap. Voorbij zijn de tijden dat ik de hele avond aan het tolken was; iedereen spreekt Engels. Nanna, de Deense, heeft geen onderkomen voor morgen. Ze baalt ervan. Ze is zo ongeorganiseerd dat ze zichzelf danig in de weg zit. Niet alleen op haar werk, maar hier op de camino dus ook. ‘Het is iets wat ik echt moet leren, dat is me wel duidelijk. De camino geeft me een flinke klap om de oren!’ Ik bied haar gekscherend aan om haar personal assistant te worden. Dan verhuizen Pieter en ik naar Denemarken, regel ik haar agenda, werk ik haar gesprekken uit, doe haar administratie, en boek ik haar vakanties. Zou ik nog echt heel leuk vinden ook! Ook zij heeft wel oren naar dit plan, maar we houden het maar bij grapjes; Pieter en ik hebben eerst nog een stukje te wandelen.

Dit is ons hostel, met een schat van een hond

En op deze kamer liggen we met 16 man bij elkaar

We liggen met 16 man op een grote kamer en ik maak me een beetje zorgen om mijn hoesten. Als ik een boek lees voor het slapen gaan, kriebelt de boel er lustig op los en ben ik continu mijn keel aan het schrapen en aan het kuchen. Dan vraag ik Piet om een paracetamol, ga liggen, en de rest van de nacht hoest ik geen enkele keer. Wonderbaarlijk! Bij Pieter is het andersom; die gaat liggen en voelt zich wel goed, maar gedurende de nacht raakt zijn neus verstopt en wordt het ademhalen lastig. Die heeft een gebroken nacht en staat vanochtend een beetje cranky op. Gelukkig hij ook een keer; normaal ben ik de chagrijnige!

Een mooie muurschildering in Markina

We verlaten het dorpje Markina, waar een gezellige markt wordt opgebouwd, via een mooi breed bospad. Een lieflijk stroompje loopt tussen ons en de weg. Het gaat zacht glooiend op en neer en het weer is heerlijk. Bewolkt en daarmee niet te warm. Na een kilometer of zeven komen we bij het klooster van Zenarruzako Santa Maria Colegiata. We passeren de tuin en zien dan dat de route is afgezet. Er zijn kapwerkzaamheden bezig in het bos. Bordjes die een omleiding aangeven negeren we lekker eigenwijs; we besluiten toch het officiële pad te nemen. Al na een meter of vijftig zien we twee ruig ogende mannen op een dikke boomstam een boterham eten, helm nog op het hoofd. ‘Pasa, pasa’, roept één van hen, een prachtige man met een reusachtige zwarte baard. ‘Mag het wel?’ vraag ik hem. ‘Normaal niet, maar we hebben net pauze, dus het is nu niet gevaarlijk. Loop er maar langs.’ Wat een geluk hebben we weer! Tien minuten later en het zou hier een kakofonie van geweest zijn van zagende machines, rijdende vrachtwagens, stapelende bulldozers en takken afrukkende … ehm… takkenafrukkers. Maar nu is het stil en horen we alleen een paar vogeltjes.

Het pad door het bos is prachtig. Het bos is vrij licht, het pad is zanderig en zacht, en we kruisen af en toe een klein stroompje. Dan opent het bos zich en stappen we Munitibar binnen, het dorpje waar we lunchen. We groeten nog wat bekenden links en rechts, en dan is het de laatste zes kilometer naar onze herberg. Vanuit Munitibar gaat het over een asfaltweggetje steil omhoog tussen hazelnoot- en vijgenboom, en dan zijn we op de plek van bestemming: een herberg met de ingewikkelde naam Andiketxe Aterpetxea. Waar we afgelopen nacht al vonden dat we aardig als sardientjes in een blikje sliepen, treffen we hier de koning der stapelaars. Check out die kamer!

Oef…

Ook hier is de boel weer vol; als we ons melden om 15.00 uur, heeft de uitbater al drie mensen de deur gewezen. Het zijn drie beetje sjofel uitziende jongens die op sneakers lopen en zelfgedraaide shaggies roken. Een kwartier later komt er een dame aan de balie, vrij wanhopig, die ook niet gereserveerd heeft. ‘Het maakt me niet uit waar ik lig’, zegt ze. ‘Al is het op het terras.’ Tot haar verbazing – en de onze – zegt de uitbater: ‘Oké’, en ze doet een rondedansje van blijdschap. ‘Ik had niet nog een kilometer kunnen lopen! Gracias!’ Brutalen hebben de halve wereld, en mooie wanhopige vrouwen zonder BH aan onder hun witte t-shirtje nog een beetje meer 🙂

PS Pietje heeft een beetje last van de mannenziekte. Hij heeft me gevraagd jullie te laten weten dat hij héél zielig is, want hij heeft pijn in zijn keel, en zijn neus is verstopt, en hij heeft zo slecht geslapen. Och erm. En dat hij héél blij zou worden van een beetje aandacht. Dus ik dacht: als jullie het leuk vinden hem een appje te sturen met beterschap, dan wordt hij vast snel weer de oude. En is ie niet meer zo chagrijnig. Alsjeblieft, help a girl out 🙂 Zijn nummer is 06-28803369. Voor eeuwig mijn dankbaarheid.

Dit prachtige huis passeerden we onderweg, met een waanzinnige bloemenzee aan de gevel en in de tuin ernaast.

Stijgen en dalen: 706 m. omhoog, 653 m. omlaag

Slapen: Albergue Andiketxe in Olabe. Voor slapen, diner en ontbijt vragen ze hier 29 euro per persoon. Een wasmachine draaien kost 4 euro. Perfect allemaal. Al is het dus wel een beetje dicht op elkaar….