Als we ons om 19.30 uur melden voor het diner, is er voor zeven man gedekt. Al snel komen vier enthousiast kletsende dames binnen. Vier zussen, zo blijkt, van wie er twee wandelen en twee er met de auto achteraan rijden. Zelf vinden ze dat reden tot algehele hilariteit. Ze lijken werkelijk in niets op elkaar, maar hebben de grootste lol. Als ik hen vraag of ze dit elk jaar doen, samen op vakantie, geven ze grinnikend toe dat dit de allereerste keer is. Voor herhaling vatbaar, lijkt me!
Dan komt er een vent binnen die aan het hoofd van de tafel plaatsneemt. Een mede-pelgrim. Zijn haar lijkt wel een vogelnest en doet ons sterk denken aan Jerommekes kapsel, en verder oogt hij sterk en vrolijk. Het blijkt dat hij vanochtend is vertrokken uit St. Chely d’Aubrac. Pieter en ik beginnen hard te rekenen en moeten concluderen dat die dude vandaag dus 48 kilometer heeft gelopen. Achtenveertig! Het blijkt dat hij een week geleden uit Le Puy is vertrokken, een gemiddelde van 37 km/dag loopt en een gemiddelde van 6 km/uur. Hij loopt van hier naar Santiago in 38 dagen. What. the. fuck…? In vergelijk: wij lopen van hier naar Santiago in 78 dagen! Ha ha wat een grap! Wij zijn mietjes, dat hadden we al geconcludeerd, maar deze man is werkelijk out of this world! Oh: hij heeft ook nog een rugzak van twintig kilo bij zich. Ik loop met 9 kilo, Piet met 11. We voelen ons echt ongelofelijke luiaards vergeleken met deze man. De zussen zeggen heel lief: ‘A chaque son chemin.’ Ieder bewandelt zijn eigen pad. Een waarheid als een koe, maar deze man bewandelt wel een heel snel en zwaar pad! Respect…
Het uitzicht gistermiddag
Het uitzicht vanochtend
Vanochtend om 7.30 uur krijgen we een heerlijk ontbijt – Snelle Jelle is natuurlijk allang vertrokken – en rond 8.15 uur staan we buiten. De wereld ziet er prachtig uit: in het dal beneden hangen wolken, waar wij bovenop kijken. We lopen op een rustig tempo (iets minder hard dan 6 km/uur 🙂 ) naar Golinhac, waar de épicerie is geopend en we opnieuw gaan voor een Saint-Nectaire (Sanitaire!) kaasje en een stokbrood. Cola’tje erbij, mjam. We zoeken een bankje bij de Mairie en gaan daar eens uitgebreid zitten. Er staat vandaag maar 15 kilometer op het program dus we mogen rustig aan doen.
Na drie kwartier gaan de schoenen weer aan en lopen we veelal over asfalt naar beneden, richting Espeyrac. Vlak voor we het dorpje binnenlopen, wandelen we parallel aan een stroompje in het bos. Onze voeten branden, ondanks de korte etappe, dus we hebben wel zin om eventjes te pootjebaden. Uit met die hete kloffen, sandalen aan en in het ijskoude water. Hoe lekker is dit!
We genieten ervan tot onze voeten in ijsklompjes zijn veranderd en leggen dan de laatste achthonderd meter naar Espeyrac af. Daar moeten we de sleutel van onze gîte bij de epicerie halen, maar die is natuurlijk dicht. Gelukkig zijn er tafels en stoelen in de schaduw geregeld waar we een boek lezen en relaxen. Om 15.30 uur opent een jong meisje de epicerie en nadat we een Magnum hebben opgepeuzeld krijgen we de sleutel van de gîte: vannacht liggen we in een oude school! Je komt nog eens op plekjes zo tijdens deze camino. De school is geweldig opgeknapt, groot, ruim en we hebben een kamer voor onszelf, met badkamer ensuite. Chique de friemel! Klassenfoto’s hangen beneden in de keuken, wat nemen we aan vroeger de kantine of de aula is geweest. Jonger dan 1994 zien we geen klas, dus wellicht hebben ze dit gebouw toen al tot gîte omgebouwd?
Zo komen we in Espeyrac aan. Wéér zo’n mooi dorpje!
We wassen onze kleren, nemen een douche, lezen ons boek op bed. Morgen 12 kilometertjes naar Conques, opnieuw très doucement. Een beetje beschaamd denk ik dan aan onze Snelle Jelle, om er maar snel achteraan te denken: A chaque son chemin. Zo is het.
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties