Dag 51 Camino de Santiago: Larochemillay - Issy l'Eveque, 23km

De aardige mevrouw van het restaurant in Larochemillay blijkt een hittepetitje te zijn. Ze kookt werkelijk de sterren van de hemel en we hebben een verrukkelijke avond, maar als ze er tegen tienen gezellig bij komt zitten met een glas whisky, begrijp ik opeens wel iets beter waarom ze niet zoveel aansluiting vindt in het dorp. Ze heeft nogal haar op de tanden, zullen we maar zeggen. Erg vermakelijk hoor, iemand die religie belachelijk vindt, afgeeft op alles wat dorps is en haar man niet bepaald lijkt te accepteren zoals hij is (een rossige timmerman uit Nieuw-Zeeland, ongelofelijk zachtaardig), maar genoeg voor een avondje.

Vandaag is het qua timing een beetje schizofrene dag. We hebben 23 kilometer op het programma staan, maar kunnen pas om 18.00 uur bij de accommodatie terecht. Lekker rustig aan dus, zou je denken, maar in Luzy, na 12 kilometer, sluit de bakker al om 12.30 uur. Daar moeten we dus wel voor die tijd zijn, want qua eten is de tas leeg. Zonder ontbijt vertrekken we rond 8.30 uur uit onze fijne Gîte communal in Larochemillay, die we helemaal voor onszelf hadden. Luxe! We trekken de bossen in, lopen over karrensporen en ook aardig wat over asfalt, en gunnen onszelf weinig pauze. Die sluitingstijd van de bakker hangt een beetje boven ons hoofd.

Om 12.00 uur lopen we Luzy binnen. We kopen wat lekkers bij de bakker en willen dan kaas halen bij de supermarkt, maar daar blijkt la caisse en panne dus die hebben hun deuren dichtgegooid. Sí, por que no! Nou ja, dan maar naar de crêperie voor een kopje koffie, een colaatje en een heel aantal uur pauze, want we hoeven nu nog maar tien kilometer en daarvoor hebben we tot 18.00 uur de tijd.

Iets na tweeën vinden we het mooi geweest. Het wordt met de minuut heter (28 graden voorspeld vandaag) dus ons tempo zal laag liggen. Nog ergens een pauze onderweg en die 18.00 uur komt wel goed. We lopen Luzy uit, stijgen een stukje en hebben dan prachtig uitzicht over dit meest zuidelijke deel van de Morvan. De hoge heuvels vol groen hebben plaatsgemaakt voor zachter glooiend landschap, waar akkers worden afgewisseld met struiken, bomenrijen en stukken bos. Je kunt ongelofelijk ver kijken en ziet tegen de heuvels op boerderijen her en der verspreid liggen. Spierwitte koeien maken het plaatje af. Het gras is gemaaid dus de kleur geel heeft de overhand in dit lieflijke beeld. Echt ontzettend mooi!

Via Organic maps lopen we naar de mini camping/chambre d’hôtes waar we vannacht slapen. Tussen de akkers door staan er twee rijen groen, waar wij op een smal pad tussendoor lopen. Zodra we erin stappen, begint het te zoemen. De delen die in de volle zon liggen zijn stil, maar in de schaduw verzamelen vliegen zich precies daar waar de zon nog een beetje de grond beroert, en het zijn er miljoenen. Dat overdrijf je, Marlies, zul je misschien denken, maar ik zweer het. Miljoenen. Miljarden misschien wel. Het pad is bijna twee kilometer lang (voor je idee: dat is ongeveer een half uur lopen) en al die tijd zoemt het om ons heen like there is no tomorrow. Bah! Soms lopen we langs bomen (berken) waar de vliegen zich op de bast verzameld hebben, en dan komen ze in één wolk los van de boom. Het is zoveel lawaai dat Pieter de eerste keer dat dit gebeurt letterlijk opzij schiet, alsof er een blaffende hond achter een hek is verschenen. Hij schrikt zich lam. Het is oprecht vies, al die duizenden vliegen op de grond die opvliegen als je eraan komt. En wat ze daar nou doen? Waarom ze daar in zulke gigantische hoeveelheden zitten? We hebben het niet kunnen ontdekken. Het was niet zo dat we op een vers bemest pad liepen. We roken geen dood dier of zo. Er was geen hondenpoep. Niets. Alleen maar die zwarte wolken vliegen die op de door de zon verwarmde grond zaten, in de schaduw. Goorrrrr, zoals ik placht te zeggen 🙂

Van die vieze vliegen hebben we natuurlijk geen foto, wel van dit mooie landschap van vanochtend.

Als we bij de gîte komen, van de familie Wouters, installeren we ons in de schaduw bij een picknicktafel voor de voordeur. Margriet, onze gastvrouw, had al beloofd ‘iets lekkers’ voor ons neer te zetten en er staat warempel een koelbox met daarin 1.5 liter koud water, twee appels en wat koekjes en rijstwafels. Hoe ontzettend lief! We trekken onze boots uit, doen de sandalen aan, halen de appels en het water uit de koelbox en gaan zitten. Het uitzicht is waanzinnig. We zitten bij een enorme boerderij, bestaande uit vijf verschillende gebouwen: het woonhuis, een reusachtige schuur, een klein kabouterhuisje waarvan het dak op instorten staat, een houtoverkapping en nog een pand dat lijkt op een hooizolder. Dan gaat de voordeur open en een man van een jaar of 60 verschijnt in de deuropening. ‘Kom maar binnen hoor’, zegt hij. ‘Dan kun je vast lekker douchen.’ Ik zeg hem verbaasd dat we niemand verwacht hadden, dat Margriet had verteld pas om zes uur thuis te zijn. ‘Ik had ook niet thuis zullen zijn nu, maar het liep anders. Ik ben er toch.’ Daar zijn we heel blij mee!

Hij laat ons onze kamer zien op de zolderverdieping van de boerderij, waar we alles voor onszelf hebben. Supermooi hier! We douchen, wassen onze kleding en gaan nu lekker een boek lezen. In de schaduw, uitkijkend over de rollende heuvels met de witte koeien en het gele gras. En hopelijk zonder vliegen.

PS We hadden je al verteld dat we onlangs vierde zijn geworden met een schrijfwedstrijd, en vandaag is het boek waarin we gepubliceerd zijn aangekomen bij Pieters moeder. Kijk nou hoe leuk! Mocht je hem willen kopen, dat kan hier voor het fysieke boek en hier voor het eBook.

Slapen: bij Familie Wouters, 3km vóór Issy l’Éveque. Een pracht van een boerderij, check it out! Margriet vraagt 25 euro pp voor overnachting en ontbijt, en 14 euro voor het diner pp. Top!