Goed, de avond werd iets te gezellig. We gingen gewoon voor een biertje naar Taveerne Saint Paul, maar dat werden er twee. En toen kwamen er twee mensen van kanaal 11 op ons af, en die zeiden dat iedereen in het café een rondje van hen kreeg. Kijk, daar moesten we natuurlijk even gebruik van maken! Geen idee waarom deze mensen ons bier wilden betalen, maar het zal er iets mee te maken hebben gehad dat één van hen ons en alle anderen in het café filmde. Misschien worden we wel beroemd! In ieder geval was het resultaat na dat derde biertje dit:
En toen moest er nog gegeten worden. Zaterdagavond om 19.00 uur in Luik een restaurant vinden dat plek heeft, da’s geen sinecure. Na vier afwijzingen geïncasseerd te hebben besloten we dan maar pizza te halen en deze lekker in ons prachtige appartement op te eten. Welk een briljant idee! Beste pizza ooit. Serieus. Dus dat was fijn. Minder fijn was de kater waarmee ik vanochtend opstond, en waar ik tot ver in de ochtend aardig last van hield. Maar ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent, dus mij hoorde je niet mopperen. Pieter en Lideke hoorden me überhaupt niet, want ik verbeet in stilte mijn zeurende hoofdpijn. En zij maar kletsen en kleppen, nergens last van. Zo flauw.
Na een ontbijt bij Le Pain Quotidien gingen we op pad. Tegen alle verwachtingen in scheen de zon, en mijn kater stond enige positiviteit niet in de weg: ik ging in korte broek! Al snel volgden Pieter en Lideke ook, en zo liepen we door Luik. Na een uur doken we eindelijk de bossen in, en blij toe. Luik is niet echt een leuke stad; veel treurige flats en lelijke gebouwen. Het verkeerslawaai werd allengs minder, de vogeltjes lieten zich meer horen, en de bospaden waren werkelijk prachtig.
Ook onze stek voor ons second breakfast was er één om over naar huis te schrijven, net als de rest van de route.
Wel werd het op een gegeven moment zo steil – dat krijg je als je een fiks Marliesje doet – dat ik op mijn kont de berg af ben gegleden. Ook daar was ik het enige mietje: Pieter en Lideke gingen gewoon, zoals het hoort, recht overeind naar beneden.
Lideke recht overeind, ik op mijn reet.
Met een modderkont, een splinter in mijn hand en zand onder mijn nagels vervolgden we onze weg naar l’Ourthe, de rivier waaraan Esneux ligt. We moesten nog even half door het water waden, van kei naar kei springen, maar we hielden het droog!
We hadden op de kaart al gezien dat we op het eind nog aardig moesten stijgen en ook weer dalen, en inderdaad, een kleine kilometer vóór we bij onze accommodatie kwamen ging het vol de lucht in. Met een hartslag van 150 kwamen we bovenaan aan, en was het via allerlei achteraf paadjes langs kasten van huizen steil omlaag het dorpje in. Waar ik nu zit te typen aan een tafel met uitzicht op de rivier en de bergen erachter. Prachtig! We hebben weer 20 kilometer beslecht, met de lijven gaat het goed, de kater is als sneeuw voor de zon verdwenen (vooruit, wel pas na enige tijd maar kniesoor) en de avond ligt voor ons. Het was weer een heerlijke dag!
Over dit soort paadjes liepen we het dorp binnen. Volgens mij is dit wilde knoflook; het rook sterk, heerlijk!
Slapen: Stone Station in Esneux. Een studio voor 85 euro voor een nacht. Je kunt hier ook koken. En het uitzicht vanuit de studio op de l’Ourthe rivier is geweldig!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!
No reacties